Dinsdag 5 augustus
Vandaag is het weer verhuisdag. Madelief en Suze spelen dat ze op schoolreisje gaan. Ze staan al snel na het ontbijt klaar met hun rugzakjes om en hebben aardig wat ‘lawaai aan hun billen hangen’. ‘We zijn zo benieuwd naar ons nieuwe plekje en wat we tijdens ons schoolreisje gaan doen vandaag. Hopelijk hebben ze ook een zwembad’. Dat kunnen we ze verzekeren, want wat is er lekkerder voor ze dan een dagelijks portie zwemwater-plezier.
We zwaaien de mensen van Baanpong lodge gedag, het was een heerlijk en erg kindvriendelijk plekje hier. De neus van de auto gaat richting het Noorden. Een lange reisdag, waarbij we ook nog tijd willen nemen om op mooie plekjes te stoppen.

Als we ten noorden van Chiang Mai langs ‘Tiger kingdom’ rijden, hoeven we niet lang na te denken. We trakteren de kinderen op een portie tijger. Ruim drie jaar geleden waren we hier ook, toen was Madelief nog drie en Suze één. En ondanks dat het wat commercieel is opgezet, is het zeker leuk voor de dametjes. En zo geschiedde. We herkennen gelijk weer de bijzondere gang van zaken. Alles gaat in fasen en wij kopen uiteindelijk kaartjes voor de kleinste tijgers. Omdat we Jip bij ons hebben, is het niet verstandig bij grotere versies in de kooi te gaan, aldus de kenners. We krijgen een special price bij de derde mevrouw waar we ons moeten melden, het lijkt wel alsof we een keuken kopen, en wachten vervolgens geduldig bij de kooi van de kleine tijgertjes. De vorige keer dat we er waren, gingen Russische toeristen in wulpse houdingen bij de tijgers liggen. Eens kijken of het dit keer weer zo’n feest is.

Jip lijkt er ook zin in te hebben en wijst enthousiast in het rond. Maar als we net in de kooi zijn, begint hij er een potje van te maken. En dat trekt de aandacht van de beestjes, die vinden zo’n beweeglijk jongetje dat alle kanten op wandelt en stevig van zich laat horen wel aardig. Wij zijn wat minder gecharmeerd van onze jongste en ook de bewakers houden alles haarscherp in de gaten. We versnellen onze ronde langs de vier tijgers, kieken er snel op los en lopen met de staart tussen de benen weer uit het hok. Maar de meisjes zijn erg enthousiast ‘dit gaan ze niet geloven op school’, zegt Madelief. Gelukkig hebben we de foto’s.

De volgende stop is rond lunchtijd bij Chiang Dao, een prachtige plek met uitzicht op de hoogste kalksteenklif (2195mtr) van Thailand, machtige formaties komen uit de grond. We vinden bij Chiang Dao’s Nest een ideale locatie om te eten. De weg ernaar toe is deels weggeslagen, maar we weten er via een omweg te komen. De natuur is hier duidelijk nog vaak de baas.

Voor de kinderen is er een speciale buiten speelruimte vol met speelgoed en dat wordt met gejuich ontvangen. De vlinders dartelen om ons heen en de geiten grazen de lychees uit de boom, stop de tijd.

We rijden verder door naar het noorden via Fang. De karstformaties op de achtergrond zien er prachtig uit. Hoe verder we rijden, hoe harder het bergleven van de mensen wordt. De hutjes zijn kleiner, vaak van hout en het land dat ze bewerken, houdt vast niet veel over voor verkoop. De natuur is evenzo indrukwekkend. Als we oostelijk doorsteken richting Chiang Rai waant Matthijs zich een coureur en wij kermisgangers, je blijft bochten draaien. Pas rond schemer rijden we door Chiang Rai. De highway 1 die ook naar de grens met Myanmar gaat, zorgt dat het rijden weer wat sneller gaat. Al zijn de ‘U-turns’ die je kunt maken en de vele eettentjes en winkels langs de weg niet bevorderlijk voor de snelheid. Hard wordt er overigens nergens gereden hier in Noord-Thailand en iedereen houdt zich keurig aan de regels. Ook onze koters houden zich keurig en zijn nieuwsgierig in hetgeen we zien. Verder geen onvertogen woord of gekibbel. Wat boffen we met zulke medereizigers.

Maar ook zij zijn blij als we onze bestemming naderen. We hebben een bungalow geboekt vlakbij Mae Chan in het Chang Garden Resort. Het is pikkedonker als we aankomen en het lijkt redelijk uitgestorven. De bewaker begroet ons vriendelijk met zijn drie honden. Met een zaklamp worden we naar ons huisje met twee slaapkamers gebracht. Ruim is het zeker en het enthousiasme van de meisjes groot. Ze hebben een bezem en ze gaan verwoed aan de gang met het houten ding. En inderdaad geen andere gasten… ‘rainy season’. Wel willen ze het restaurant voor ons openen en niet veel later komt de kokkin op haar brommer. We geven Jip snel een boterham en yoghurt, zodat hij wel al zijn tentje in kan. Zo in het donker maakt het allemaal een desolate indruk. Het kleine speeltuintje lijkt vervallen, zwembad is al even niet gebruikt en het begint ook flink te regenen. Het eten wat we voorgeschoteld krijgen, is wel overheerlijk. Wat een service. We brengen de kinderen snel op bed en twijfelen of we morgen verkassen naar een ander plekje. Als het buiten helemaal los gaat, de stroom uitvalt en we plotseling nattigheid voelen vanaf het plafond, is dat letterlijk de druppel. Morgen ouderwets op de bonnefooi op zoek naar een droger en iets bevolkter plekje.

Woensdag 6 augustus
We voelen ons wel wat rottig dat we deze vriendelijke mensen weer achter laten, omdat het plekje zogenaamd niet goed genoeg is. Maar ook bij licht weten we het zeker. Snel pakken we ons boeltje weer bijeen en rijden richting Mae Salong de bergen in. Via de Lonely Planet hebben we er wel wat op het oog. Eens kijken wat het rainy season met de prijs kan doen, want het is in deze streek sowieso erg rustig qua toerisme. Nog geen Europeaan gezien ook. De eerste plek is het Katiliya Mountain Resort. Al opgemerkt tijdens het zoeken naar accommodaties in Nederland, maar toen te duur bevonden. Wie weet zijn ze milder als we binnen komen lopen. Het ligt prachtig hoog op een berg, uitkijkend over de lager gelegen rijstvelden en stroompjes.

We vragen de kinderen als we de lobby inlopen, zich rustiger en netter voor te doen dan dat ze zijn. En wie wil dan niet zo’n familie als gast 😉 Er is natuurlijk plek en we vragen ze de twee suites te laten zien waar we in passen met zijn vijven. Met een soort golfwagentje worden we naar de beide kamers gebracht. De huisjes liggen prachtig verspreid en zijn bereikbaar via steile weggetjes. Een heel groot balkon met prachtige uitzichten lonkt en de kamers zijn zo groot dat we met gemak in de twee queen size bedden passen. We steken scherp in en dat wordt uiteindelijk goed bevonden. Wow, dat wordt genieten hier. Jip doet dat niet veel later in zijn tentje, wij duiken het zwembad in.

In de middag rijden we naar Mae Salong, een klein uurtje (43 km) verderop gelegen. Het is een Chinese nederzetting niet heel ver van de Birmese grens. De voorouders van deze bewoners komen oorspronkelijk uit Yunnan en die Chinese sfeer is duidelijk voelbaar. Sinds er een goede weg loopt naar deze bergplaats, is de opiumhandel nagenoeg gedoofd door de controle van het Thaise leger. Handel wat hier tijden goed floreerde, omdat het ook behoorlijk afgelegen lag. Momenteel zijn er veel ontwikkelingsprogramma’s gaande die de mensen stimuleren hun kost te verdienen met theeplantages, koffiebonen en maïsteelt. Vooral die theeplantages zijn erg mooi gelegen en de theestruiken staan er mooi bij. Nooit geweten dat ze hier in Thailand ook zulke uitgestrekte plantages hebben. Met dank dus aan de Chinezen.

Vanzelfsprekend lunchen we volgens de Yunnanese keuken en wordt de thee voortdurend bijgeschonken. Lekker hoor. In het plaatsje zelf lopen we wat rond. Traditioneel geklede vrouwen, stevig kauwend met rode tanden van de noten die ze eten, zijn hardnekkig wat betreft het aanprijzen van hun koopwaar. ‘Lookie, lookie!’ … Maar nee Jip hoeft niet zo nodig een zwart Lanna kieltje.
We bezoeken vervolgens een school. Hij is net uit en honderden kinderen stromen uit de tientallen lokaaltjes die de school kent. De jongens hebben soms padvinderachtige kleding aan. Vast geen erfenis uit het zuidelijke China. We mogen in wat klaslokalen kijken en wekken vooral ook de nieuwsgierigheid van de kinderen. Blonde koppies zien ze vast niet dagelijks. Jammer dat we ze niet meer bezig zien in de klas, maar dat komt vast nog wel een keertje. Op de uitnodiging om morgen een dagje mee te draaien in de kleuterklas gaat Suze jammergenoeg niet in. Ze heeft vakantie hoor!

Donderdag 7 augustus
Sok Ruak is de plek waar de Laos, Myanmar en Thailand elkaar ontmoeten. Tevens het officiële centrum van de Gouden Driehoek. Een mooie bestemming voor deze donderdagmorgen. We weten niet echt wat we er kunnen verwachten. Bij aankomst zien we dat er een blik toeristen is open getrokken, er zijn veel kraampjes met van alles van  Chinese thee tot Thaise shirts. Een gigantische gouden budha staat aan de waterkant waar je niet omheen kunt, gezeteld in een kitscherige boot. Niet zo gek dat deze met Chinese donaties is gebouwd. De overkant Laos, lonkt. En ja hoor, we kunnen met een longtailboot een tochtje maken én naar een Laotiaans eiland varen zonder visum. Met dank aan de immigratiedienst die op deze manier aardig wat uurtjes-mensen naar het eiland Don Sao trekt tegen een kleine vergoeding.

We checken wat bootjes en hun schippers uit en kiezen voor een brede variant. Allemaal een zwemvest aan, ‘safety first’ volgens de kapitein, en op naar het buurland. Het tochtje over de Mekong is heerlijk. Haren in de wind en lekker rondkijken. Dat laatste doen we ook op de uitgebreide markt van het eiland. Er is van alles van Lao-bier, biljetten kippetjes tot Chanel tassen en slangen op sterk water, we maken ze alleen slecht los. Hoe scherp de prijzen ook zijn, we hebben thuis net een ‘alle zooi de deur uit-opruimwoede gehad. Matthijs draait de rollen om en probeert Jip nog te slijten. ‘Special price for you my friend’, zegt hij tegen de verkoopster, terwijl hij een bedrag op haar rekenmachine intikt. Als ze begint te giechelen en wat naar haar medeverkopers roept, verlaagt hij het bedrag. Tevergeefs, we gaan weer met vijf man richting Thailand.

Na dit leuke avontuurtje rijden we met de grens mee naar de Noordelijkste stad van Thailand, Mae Sai. Vanuit hier kun je doorsteken naar Myanmar. Het blijft iets bijzonders en mysterieus hebben zo’n grensovergang. We belanden per ongeluk met onze auto in de immigration lane en hebben pas later door waarom de auto’s zo langzaam doorrijden. Snel eruit en een parkeerplek zoeken. We wandelen via de vele marktkraampjes die de weg naar Myanmar rijk is naar de immigratiepost. Zullen we….helaas de paspoorten liggen nog in ons huisje. Het begint wel te kriebelen, dat je slechts een klein stukje verder in een totaal ander land bent. Hoe zou het er zijn?

Maar Thailand is ook erg mooi. Dat is een ding dat zeker is. Tegen het einde van de middag rijden we terug naar ons plekje in de heuvels. En wat een uitzicht vinden we vanaf ons balkon.