ครั้งที่ | “5”







“เอาล่ะค่ะ ต่อไปจะเป็นการประกาศผลรางวัลขวัญใจมหาชน กับรางวัลการแสดงความสามารถพิเศษยอดเยี่ยมกันนะคะ” พิธีกรผู้หญิงพูดขึ้น หลังจากการแสดงวงดนตรีของมหาวิทยาลัยจบลง ซึ่งทางทีมงานใช้ช่วงเวลานั้นในการนับคะแนนจากดอกกุหลาบที่เหล่าดาว เดือน ได้รับจากคนดู



“ใช่แล้วครับ... ซึ่งเราจะเริ่มจากรางวัลขวัญใจมหาชนกันก่อนครับ ทางทีมงานกระซิบบอกมาว่าคะแนนแต่ละคนสูสีกันมากเลยทีเดียว ชนะกันไปเพียงไม่กี่คะแนนเท่านั้นเองครับ” เป็นพิธีกรผู้ชายพูดบ้าง “เอาล่ะครับ... ผมจะขอประกาศผลของฝั่งดาวก่อนนะครับ ดาวที่ได้รับรางวัลขวัญใจมหาชนได้แก่...!”



เสียงซาวน์ดนตรีดังขึ้นยิ่งทำให้ลุ้นมากยิ่งขึ้น หลายคนตะโกนชื่อคนที่ตัวเองเชียร์ออกมา



“ได้แก่...! น้อง... น้องน้ำริน ภัณฑิลา เสริมรุ่งเรือง จากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ครับ!”



น้ำรินถึงกับตาโตตอนที่ได้ยิน เจ้าตัวหันมามองสายน้ำที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นถูกต้องหรือเปล่า



สายน้ำพยักหน้าให้ เพื่อเป็นการยืนยันว่าเจ้าตัวนั่นแหละที่ได้รับรางวัลนี้ พอเห็นแบบนั้นน้ำรินจึงเดินออกจากหน้าเวทีเพื่อรับสายสะพายสำหรับตำแหน่งดาวขวัญใจมหาชน ก่อนจะเดินกลับมายืนตำแหน่งเดิมข้างสายน้ำ รางวัลนี้มีคนได้รางวัลทั้งหมดสี่คน ดาวเดือนอย่างละสองคน ซึ่งดาวประกาศผลไปหมดแล้ว และเดือนขวัญใจมหาชนก็กำลังประกาศผล



“เอาล่ะค่ะ... มาถึงรางวัลสุดท้ายของขวัญใจมหาชนนะคะ เดือนคนสุดท้ายที่ได้รับรางวัลนี้ได้แก่...!” พิธีกรผู้หญิงเป็นคนประกาศผล



“ได้แก่...! น้องสายน้ำ ธารา วิลกินสัน จากคณะสถาปัตยกรรมสาสตร์ค่า!!!”



“โอ้โห คณะนี้ได้รับรางวัลขวัญใจมหาชนทั้งดาวและเดือนเลยนะครับเนี่ย”



“เชิญน้องสายน้ำเลยค่ะ”



“น้ำ ออกไปสิ” น้ำรินหันมาสะกิดคนข้าง ๆ ที่ยังยืนงงอยู่กับที่



“อ่ะ อ่า...” เจ้าตัวสะดุ้งนิด ๆ พยักหน้ารับกับน้ำรินแล้วจึงเดินออกไปข้างหน้าเวที



เจ้าตัวยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์ที่ขึ้นมามอบสายสะพายให้ หันมายิ้มให้กับคนดูหน้าเวทีแล้วจึงเดินกลับไปที่แถวตามเดิม



“เรียบร้อยแล้วนะคะสำหรับการประกาศผลรางวัลขวัญใจมหาชน ต่อไปจะเป็นการประกาศผลรางวัลการแสดงความสามารถยอดเยี่ยมนะคะ” พิธีกรผู้หญิงพูดต่อหลังจากที่การประกาศผลรางวัลขวัญใจมหาชนเสร็จเรียบร้อยแล้ว



“ใช่ครับ ซึ่งรางวัลนี้จะแบ่งประเภทเป็นการแสดงเดี่ยวดาวและเดือน และการแสดงคู่นะครับ” พิธีกรผู้ชายพูดต่อ “สำหรับรางวัลแรก รางวัลการแสดงความสามารถยอดเยี่ยมประเภทการแสดงเดี่ยวดาว ได้แก่...”



คณะที่ได้รางวัลนี้ไปเป็นของคณะดุริยางคศิลป์ที่แสดงเล่นไวโอลินได้สวยงามแล้วก็ไพเราะ ส่วนการแสดงเดี่ยวของเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้ไป เป็นการแสดงร้องเพลงพร้อมกับเล่นกีตาร์ไปด้วย แต่เสียงและการสื่ออารมณ์ของเพลงนั้นดีเยี่ยมจนใคร ๆ ต่างก็ต้องปรบมือให้



“และรางวัลสุดท้ายของการแสดงความสามารถยอดเยี่ยมประเภทการแสดงคู่นะครับ... ได้แก่...”



“น้องน้ำริน ภัณฑิลา เสริมรุ่งเรือง และ น้องสายน้ำ ธารา วิลกินสัน จากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ค่ะ!!”



เจ้าของชื่อทั้งสองคนหันมองหน้ากันอย่างงุนงง ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาแล้วเดินคู่กันไปด้านหน้าเวทีเพื่อรับสายสะพาย เท่ากับว่าตอนนี้ดาวเดือนของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ได้มาแล้วคนละสองรางวัล เป็นอะไรที่เกินความคาดหมายสำหรับพวกเขามาก



การประกวดดาวเดือนยังคงดำเนินต่อไป จากนี้จะเป็นการประกาศดาวเดือนอย่างละห้าคนให้เข้าไปในรอบตอบคำถาม แล้วจึงจะประกาศผลดาวเดือนมหาวิทยาลัยอีกที



ทั้งน้ำรินและสายน้ำเองก็ได้เข้าไปสู่รอบตอบคำถาม โดยที่เจ้าตัวยังไม่แน่ใจเลยว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นถูกต้องหรือเปล่า



สายน้ำเดินไปหน้าเวทีเมื่อพิธีกรประกาศเรียกชื่อของเขาให้มาตอบคำถาม เจ้าตัวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อระงับความตื่นเต้น



“เนื่องจากว่าน้องสายน้ำเป็นคนสุดท้าย ก็ไม่ต้องเลือกหมายเลขคำถามเนอะ เหลือเลขสุดท้ายแล้ว” พิธีกรผู้หญิงชูกระดาษคำถามให้ดู ก่อนจะคลี่กระดาษออกแล้วอ่านคำถามที่ถูกพิมพ์อยู่บนนั้น คำถามสำหรับผู้เข้าประกวดดาวเดือน “คำถามของน้องสายน้ำคือ... คุณคิดว่าการทำความดีคืออะไร”



“ขอบคุณครับ” สายน้ำรับไมโครโฟนจากพิธีกรที่ยื่นมาให้ “สำหรับผม... การทำความดีมีหลากหลายรูปแบบครับ ไม่ว่าจะเป็นการประพฤติตนที่ดี เป็นแบบอย่างที่ดี หรือการมีความคิดที่ดี ผมก็เชื่อว่านั่นคือการทำความดี สำหรับผมแล้วการทำความดีไม่จำเป็นจะต้องเป็นการทำที่ยิ่งใหญ่ เพียงแค่เริ่มจากที่ตัวเราเองเท่านั้นครับ เราคิดดี ทำดี ไม่คิดร้าย ไม่ทำร้ายผู้อื่นผมเชื่อว่านั่นก็คือการทำความดีอีกรูปแบบหนึ่งเช่นกันครับ”



“ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำตอบ ตอนนี้รอบตอบคำถามก็เรียบร้อยแล้วนะคะ ต่อไปคณะกรรมการจะให้คะแนนเพื่อตัดสินว่าใครคือดาวและเดือนของมหาวิทยาลัยในปีการศึกษานี้นะคะ”



“ซึ่งระหว่างรอผลคะแนนอยู่นั้น วงดนตรีวงถัดไปก็พร้อมอยู่แล้วครับ ไปสนุกกันก่อนแล้วกลับมาลุ้นกันว่าใครจะได้เป็นดาวเดือนประจำปีนี้ครับ”



เหล่าผู้ประกวดดาวเดือนต่างก็พากันเดินกลับไปที่หลังเวที ก่อนที่วงดนตรีของมหาวิทยาลัยอีกวงจะขึ้นแสดงเพลง คั่นเวลาระหว่างรอผลคะแนน สายน้ำกับน้ำรินนั่งคุยอยู่กับแซนดี้แวนดี้ พอมาถึงรอบนี้แล้วทั้งคู่ก็ผ่อนคลายลงมากเพราะการประกวดใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว



“พี่มั่นใจมากว่าตำแหน่งดาวเดือนมหา’ลัยปีนี้ต้องเป็นของพวกหนูสองคนแน่นอน” แซนดี้พยักหน้ายืนยันกับความคิดของตัวเอง มีแวนดี้สนับสนุนอีกเสียง



“ใช่ลูก เชื่อพี่ได้เลย”



“ได้ ไม่ได้ ก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ได้รางวัลขวัญใจมหาชนมานี่ผมยังแปลกใจเลย” สายน้ำจับสายที่คล้องไหล่ตัวเองพร้อมกับหัวเราะ เพราะมันเป็นอะไรที่เกินความคาดหมายจริง ๆ



“ใช่ค่ะ ตอนประกาศว่ารินได้รางวัลขวัญใจมหาชนรินยังไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ นึกว่าหูฟาดไป” น้ำรินเองก็คิดไม่ต่างจากสายน้ำเท่าไหร่



นั่งคุยกันต่ออยู่ไม่นานก็ต้องเตรียมตัวขึ้นไปบนเวทีอีกรอบเพื่อฟังประกาศผลการประกวด ดาวเดือนของทุกคณะเดินเรียงแถวกันไป ก่อนที่ดาวเดือนทั้งสิบคนที่ผ่านเข้ามาในรอบตอบคำถามจะเดินมาเข้าแถวด้านหน้าเวทีโดนยืนแยกฝั่งดาวและเดือน



“การประกวดดาวเดือนของเราก็ดำเนินมาจนถึงการประกาศรางวัลสุดท้ายกันแล้วนะครับ อีกไม่กี่ข้างหน้าเราจะได้รู้กันแล้วว่าในสิบคนนี้ใครจะได้เป็นดาวเดือนมหาวิทยาลัยประจำปีการศึกษานี้นะครับ”



“ใช่แล้วค่ะ บอกเลยว่าลุ้นมาก ๆ แต่ละคนที่เข้ามาถึงรอบนี้ได้นี่ไม่ธรรมดากันเลยสักคนเดียว แอบอยากเปิดชื่อดูเลยค่ะว่าใครจะได้รางวัลไป”



“ครับผม สำหรับรางวัลดาวมหาวิทยาลัยปีนี้...” พิธีกรผู้ชายเว้นระยะในการพูดเพื่อสร้างความตื่นเต้นให้กับคนลุ้นทั้งตัวผู้เข้าประกวดเองแล้วก็คนเชียร์ที่อยู่ด้านล่างเวที “ได้แก่... น้องน้ำริน ภัณฑิลา เสริมรุ่งเรือง จากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ครับผม!! ขอแสดงความยินดีกับน้องน้ำรินด้วยนะครับ”



น้ำรินตาโตด้วยความตกใจ ส่วนคนที่คอยเชียร์อยู่ด้านล่างต่างพากันร้องเชียร์ด้วยความดีใจ น้ำรินเดินออกมายืนด้านหน้าซึ่งมีรุ่นพี่ดาวเดือนปีที่แล้วรอมอบสายสะพายให้ เจ้าตัวยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะหันมาโบกมือให้กับเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ยังส่งเสียงเชียร์ไม่หยุด



“เอาล่ะค่ะ ต่อไปเป็นรางวัลของเดือนมหาวิทยาลัยปีนี้นะคะ น่าตื่นเต้นมากจริง ๆ ค่ะว่าใครจะได้ไป”



เสียงตะโกนชื่อคนที่เชียร์ดังขึ้นเรื่อย ๆ สายน้ำเหมือนจะได้ยินชื่อตัวเองด้วย เจ้าตัวเลยได้แต่ยิ้มขอบคุณไปให้ ก่อนจะหันกลับมาสนใจการประกาศผลต่อ



“เดือนมหาวิทยาลัยปีนี้ได้แก่... น้องสายน้ำ ธารา วิลกินสัน จากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ค่ะ!! ขอแสดงความยินดีกับน้องสายน้ำด้วยนะคะ”



“ปีนี้คณะสถาปัตย์มาแรงจริง ๆ นะครับ กวาดรางวัลไปเพียบเลย แต่เราก็ยอมรับว่าดีจริง ๆ เลย เชิญน้องสายน้ำมาเลยครับ”



สายน้ำได้แต่เดินงง ๆ ออกไปด้านหน้าเพื่อรับสายสะพายจากรุ่นพี่เดือนมหาวิทยาลัยปีที่แล้ว ยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินกลับไปยืนที่เดิม



การประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยสิ้นสุดลงแล้ว เหล่าดาวเดือนทยอยเดินลงจากเวที แซนดี้แวนดี้รีบวิ่งเข้ามาหาน้ำรินกับสายน้ำทันทีที่เห็นดาวเดือนมหาวิทยาลัยปีปัจจุบันเดินลงบันไดมา



“พี่กรี๊ดสุดเสียงมากตอนที่เขาประกาศว่าพวกเราได้ตำแหน่ง” แซนดี้ยกมือบีบแก้มสายน้ำกับน้ำรินด้วยความเอ็นดู “เก่งสุด ๆ เลย ทั้งคู่เลย พวกพี่ภูมิใจในตัวพวกหนูทั้งสองคนมากเลย”



“ใช่เลยลูก เก่งมาก ๆ เก่งที่สุดเลย” แวนดี้เข้ามากอดทั้งสองคน ก่อนที่บาร์บี้กับกรจะเดินเข้ามาแสดงความยินดีด้วย รวมไปถึงเพื่อนประกวดดาวเดือนคนอื่น ๆ ด้วย



สายน้ำกับน้ำรินได้แต่พูดขอบคุณทุกคนไม่หยุด ยิ้มรับ ไฮทัชกับเพื่อน ๆ ดาวเดือนคนอื่น จังหวะนั้นก็ใช้สายตาสอดส่องไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาใครบางคน แต่ก็ไม่เห็นเลย ที่จริง... หลังจากตอนให้ดอกกุหลาบแล้ว สายน้ำก็ไม่เห็นหินผาเลย ใจที่มันฟูฟ่องเพราะได้รางวัลค่อย ๆ ฟีบลง



“พี่อยากพาพวกหนูไปเลี้ยงฉลองมาก แต่ก็รู้ว่าพวกหนูคงอยากจะพักกันมากกว่า อย่างนั้นเอาไว้วันหลังเนอะ เดี๋ยวเรานัดกันใหม่” แซนดี้พูดกับทั้งสองคนระหว่างช่วยเก็บของให้



“ได้ค่ะ” น้ำรินตอบรับไป ส่วนสายน้ำก็แค่พยักหน้ารับ



“สายน้ำจะเอาดอกกุหลาบกลับไหม น้ำรินด้วย ที่ได้มาทางกองเอาแยกเอาไว้ให้แล้วตรงนู้นน่ะ” แวนดี้ชี้นิ้วไปที่โต๊ะมุมห้องที่บนนั้นมีกองดอกกุหลายวางอยู่เต็มไปหมด



“ครับ” สายน้ำรับคำก่อนจะรีบเดินมาที่โต๊ะโดยมีน้ำรินเดินตามมา เขากวาดสายตามองหาชื่อของตัวเอง ดอกกุหลาบกองโตที่ก้านยังคงมีริบบิ้นสี ๆ ผูกเอาไว้อยู่ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ ที่เขาสนใจคือกุหลาบดอกที่ไม่มีริบบิ้นติดอยู่ต่างหาก



เกือบจะหน้าเสียไปแล้วเมื่อไม่เห็น แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก มันวางอยู่ข้าง ๆ กัน



“ดอกนี้พี่ไม่ได้เอามาคิดคะแนนนะ เพราะมันไม่มีริบบิ้น พี่เลยแยกเอาไว้ให้จ้า” รุ่นพี่ในกองประกวดที่เป็นคนนับคะแนนเห็นสายน้ำหยิบกุหลาบดอกที่ว่าขึ้นมาก็หันมาพูด



“ครับ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ” สายน้ำยิ้มขอบคุณก่อนจะหอบดอกกุหลาบทั้งหมดขึ้นมาในอ้อมแขน เขาเดินกลับไปหารุ่นพี่อีกรอบก่อนจะพากันเดินออกจากหอประชุมไป สายน้ำยกมือไหว้ทุกคนก่อนจะแยกตัวมาเพราะแบงก์กับตั้มรอรับเขาอยู่แล้ว



“ไง พ่อเดือนมหา’ลัย” ทันทีที่เดินมาถึงตั้มก็เอ่ยแซวทันที



สายน้ำหัวเราะ “ขอบใจ ป่ะ... กลับกันเถอะ”



“เค ดอกไม้มึงไว้หลังรถก่อนก็ได้” แบงก์เดินไปเปิดท้ายรถให้เพื่อให้สายน้ำเอาดอกกุหลาบไปเก็บ ก่อนที่พวกเขาจะพากันกลับคอนโดเพื่อพักผ่อน

 

 

  เราตามมาแล้ว   

ดีใจกับน้องสายน้ำ กวาดรางวัลเพียบ 

แต่ตอนประกาศรางวัลสุดท้าย พี่หินผาไปไหนแล้วล่ะ

ยินดีด้วยได้เป็นเดือนแล้ว 

ครั้งที่ | “5”










สายน้ำเดินลากขาออกจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดผมที่เปียกชื้นของตัวเองไปด้วย ตอนแรกไม่รู้สึกอะไร แต่พอได้กลับมานั่งพักที่ห้องแล้วเขารู้สึกปวดขามากจนแทบไม่อยากจะลุกเดินไปไหนเลย แต่เครื่องสำอางบนหน้าก็หนักเกินกว่าจะทนไหวเลยต้องฝืนความขี้เกียจของตัวเองเข้าไปอาบน้ำ ร่างของเดือนมหาวิทยาลัยเดินมานั่งบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ที่เปิดช่องสารคดีทิ้งเอาไว้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะเขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว



เจ้าตัวได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ ยามมองหน้าจอโทรศัพท์ การแจ้งเตือนคนขอเพิ่มเขาเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กเต็มไปหมด แถมยังมีแจ้งเตือนการกดติดตามทั้งในเฟซบุ๊ก ในไอจี อีกด้วย รูปภาพหรือโพสต์ที่เขาเคยลงเอาไว้ก็มีคนมากดถูกใจ คอมเมนต์อีกนับไม่ถ้วน



เขาเลยต้องกดปิดการแจ้งเตือนเอาไว้เพราะกลัวว่าโทรศัพท์ตัวเองจะค้างเสียก่อน จากที่ทำหน้างง ๆ ก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อหน้าจอขึ้นรูปแม่ของเขาที่อยู่ต่างประเทศโทรวีดิโอเข้ามา



“แม่... สวัสดีครับ” สายน้ำรีบกดรับพร้อมยิ้มกว้างให้คนในจอ



[ครับ นี่กลับมาถึงห้องนานแล้วเหรอ]



สายน้ำพยักหน้ารับ “ครับ ถึงได้พักใหญ่แล้ว แต่น้ำเพิ่งอาบน้ำเสร็จ”



[แล้วเป็นไงครับ ที่เราไปประกวดดาวเดือนน่ะ ได้รางวัลอะไรกับเขาบ้างไหมเรา] คนเป็นแม่ถาม



สายน้ำยิ้มกว้าง รีบลุกจากโซฟาไปยังห้องทำงานที่เขาเอาบรรดาสายสะพาย แล้วก็ดอกไม้เก็บเอาไว้



“น้ำได้มาตั้งสามรางวัลเห็นไหมครับ อันนี้... รางวัลขวัญใจมหาชน” สายน้ำหยิบสายสะพายขึ้นมาชูให้กับแม่ดู “อันนี้ความสามารถพิเศษยอดเยี่ยมคู่กับน้ำรินครับ แล้วก็... น้ำเป็นเดือนมหาวิทยาลัยด้วยนะ”



คนปลายสายตาโตก่อนจะยิ้มกว้าง ปรบมือให้ลูกชาย [ลูกแม่นี่เก่งจริง ๆ เลยน้า ได้มาตั้งสามรางวัลเลยนะ]



“ครับ”



[เหนื่อยเลยสิเราวันนี้]



“ครับ ก็เหนื่อยครับ น้ำตื่นเต้นมาก ๆ เลยตอนก่อนขึ้นประกวด ยิ่งตอนจะแสดงรอบความสามารถพิเศษนะครับ น้ำตื่นเต้นสุด ๆ เลย มือสั่นไปหมด พยายามทำสมาธิตามที่รุ่นพี่แนะนำก็ไม่ช่วยอะไรเลย”


[แล้วลูกชายแม่ผ่านมันมาได้ยังไงกันครับ]



“พี่หินผาครับ” สายน้ำเผลอยิ้มตอนที่พูดถึงใครอีกคน “พี่หินผามาให้กำลังใจน้ำกับน้ำรินด้วยครับ พี่เขาตลกมากเลยครับแม่ เอาช็อกโกแลตให้น้ำ แล้วก็บอกว่าแลกกัน เขาให้ช็อกโกแลตมาแล้ว น้ำก็ต้องตั้งใจทำการแสดงให้เต็มที่ แม่ดูสิครับ มีใครเขาแลกอะไรกันแบบนี้บ้าง”



แม่หัวเราะตอนที่ได้ยินสายน้ำพูด มองสีหน้าของลูกชายผ่านหน้าจอโทรศัพท์ [ลูกชายแม่นี่... รักพี่เขาจริง ๆ เลยนะ พูดไปยิ้มไปไม่หยุดเลย]



“อ่า...” สายน้ำอดที่จะหน้าแดงไม่ได้เมื่อได้ยินแม่ทักมาแบบนั้น “น้ำ... น้ำ...”



[จ้า ๆ แม่รู้จ๊ะ ที่นู้นดึกมากแล้วน้ำไปนอนเถอะเดี๋ยวแม่ก็จะออกไปข้างนอกแล้ว แด๊ดฝากความคิดถึงมาหาเราด้วยนะ]



“ครับแม่ แล้วแด๊ดไปไหนแต่เช้าล่ะครับนั่น” สายน้ำถามไปถึงอีกคนที่เขาไม่เห็น



[ออกไปประชุมแต่เช้าแล้วจ๊ะ แม่ไปแล้วนะลูก เอาไว้คุยกันใหม่นะครับ]



“ครับแม่ รักแม่นะครับ” สายน้ำกดวางสายโดยที่รอยยิ้มไม่ได้หายไปจากใบหน้า รู้สึกอยากให้เวลายืดยาวออกไปนานกว่านี้ เขาจะได้คุยกับแม่นาน ๆ พอไม่ได้อยู่ใกล้กัน การคุยกันแต่ละครั้งมันเลยมีความหมายมาก ๆ เพราะมันทำให้ความคิดถึงมันลดลงได้ แม้จะเพียงแค่นิดเดียวก็ตามที



เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกรอบให้สายน้ำก้มหน้ามองโทรศัพท์เพราะคิดว่าอาจจะเป็นแม่ที่ส่งข้อความมา แต่กลับไม่ใช่... เป็นใครอีกคนที่หายไปตั้งแต่หลังให้ดอกกุหลาบเขาเสร็จ



HinPaa
ยินดีด้วยกับเดือนมหาวิทยาลัยคนใหม่



สายน้ำจ้องข้อความที่อีกคนส่งมาให้ตาไม่กระพริบ ลึก ๆ ในใจแอบนึกน้อยใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายไม่อยู่ตอนที่เขาลงจากเวทีหลังจากการประกวดเสร็จสิ้นลง น้อยใจที่อีกฝ่ายไม่เห็นความสำเร็จของเขาด้วยสายตาตัวเอง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักพร้อมถอนหายใจออกมา

   

สายน้ำไม่มีสิทธิ... ไม่มีสิทธิที่จะคิดน้อยใจอะไร เพราะเขากับหินผาไม่ได้เป็นอะไรกัน ที่สำคัญ สายน้ำควรจะพอใจที่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาแสดงความยินดี ไม่ควรนึกสำคัญตนไปมากกว่านี้ พอคิดได้แบบนั้นเขาก็เลยเปิดหน้าแชทเพื่อตอบข้อความกลับไป






HinPaa
ขอโทษทีที่ไม่ได้อยู่ดูจนจบนะ พอดีพี่รีบไปทำธุระให้พี่ชาย
แต่เห็นรูปเราแล้วล่ะ ลงเต็มเฟซ เต็มไลน์ไปหมด
เก่งมากนะ






HinPaa
อ่อ... พี่ไม่ได้ลืมนะ
* ส่งรูปภาพ *



สายน้ำเม้มปากเพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอยิ้มกว้างตอนที่เห็นรูปที่อีกฝ่ายส่งมาให้ เป็นภาพของช็อกโกแลตกล่องใหญ่ยี่ห้อเดียวกันกับที่เขาได้เมื่อตอนก่อนรอบแสดงความสามารถพิเศษ ที่เป็นข้อต่อรองกันระหว่างสายน้ำและหินผา ที่ว่า... ถ้าสายน้ำทำการแสดงได้ดี หินผาจะต้องให้ช็อกโกแลตกับสายน้ำอีก






HinPaa
กินเยอะ ๆ ระวังอ้วนไม่รู้ด้วยนะ
ดึกแล้วไปนอนได้แล้วมั้ง เหนื่อยมาทั้งวันแล้วเรา






HinPaa
ฝันดี



อีกฝ่ายส่งกลับมาแค่นั้น และสายน้ำก็ไม่ได้ส่งอะไรตอบกลับไป แต่แค่นี้ก็ทำให้เขายิ้มได้แล้ว สายน้ำหันกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา จัดวางดอกกุหลาบที่ได้มาตอนรอบขวัญใจมหาชนให้สวยงาม ส่วนอีกหนึ่งดอก... ที่ถูกดึงริบบิ้นออกมานั้นเขาถือเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ก่อนจะใช้มืออีกข้างถ่ายรูปดอกกุหลาบในมือ โดยมีพื้นหลังเป็นดอกกุหลาบอีกมากมาย



เลือกรูปที่ถ่ายไปมาแต่งสีแต่งแสงเพิ่มอีกหน่อย ก่อนจะเข้าไอจีแล้วโพสต์รูปลงไป เพราะไอจีของเขาเชื่อมต่อกับเฟซบุ๊กอยู่แล้ว และเขาเปิดสาธารณะตลอด ใคร ๆ จึงสามารถเข้ามาดูได้ตลอดเวลา เพียงแค่ลงรูปไปไม่นาน ก็มีคนเข้ามากดถูกใจ แล้วก็คอมเมนต์หลายสิบคน



สิ่งที่เกิดขึ้นค่อนข้างสร้างความแปลกใจให้กับสายน้ำไม่น้อย เพราะปกติแล้วเวลาลงรูปหรือโพสต์อะไรเพื่อน ๆ ที่เข้ามากดถูกใจเข้ามาคอมเมนต์ก็มีไม่เยอะ หรือเป็นเพราะว่าตอนนี้เขาไม่ใช่แค่นายสายน้ำ ธารา แล้ว แต่เป็นเดือนมหาวิทยาลัย คนเลยเข้ามากดติดตามเขามากขึ้น



เขาโพสต์รูปพร้อมข้อความขอบคุณสำหรับกำลังใจแล้วก็คะแนนโหวตในรอบขวัญใจมหาชน แล้วก็รอบอื่น ๆ ที่ทำให้เขาได้รับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยมา สายน้ำเข้าไปตอบข้อความบ้างสำหรับคนที่เป็นเพื่อนในคณะ ตอบรวม ๆ สำหรับทุกคน แล้วก็เข้าไปกดถูกใจคอมเมนต์ต่าง ๆ



จากตอนแรกที่ตั้งใจจะนอนตั้งแต่ตอนบอกฝันดีกับหินผา กลายเป็นว่า... ผ่านมาชั่วโมงกว่าเขาถึงได้เดินไปปิดไฟ แล้วขึ้นมานอนห่มผ้าอยู่บนเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกรอบก่อนจะกดปิด เพราะว่าวันนี้เหนื่อยและเพลียมาทั้งวัน หัวถึงหมอน ตาปิดลงได้ไม่เท่าไหร่ สายน้ำก็หลับสนิททันที



ซึ่งก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับไป เหมือนสายน้ำฝัน... ฝันเห็นตัวเอง แต่ไม่ใช่ตัวเองในปัจจุบัน เป็นตัวเขาเองในอดีต กำลังยืนถือดอกกุหลาบอยู่ในมือพร้อมกับยิ้มกว้าง จนคนอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ เห็นแล้วก็ต้องยิ้มตาม แต่สายน้ำไม่ได้ยินว่าตัวเองในความฝันนั้นพูดอะไร หรือพูดกับใคร แล้วทุกอย่างก็เลือนหายไป พร้อมกับที่สายน้ำเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์



Love is the flower you’ve got to let grow.

ความรักเป็นเหมือนดอกไม้ คุณต้องให้เวลามันเติบโต



กว่าเดือนมหาวิทยาลัยจะตื่นในวันหยุดถัดมาพระอาทิตย์ก็ขึ้นเหนือหัวพอดี แต่เพราะเขาปิดผ้าม่านเอาไว้แสงแดดอันร้อนแรงยามเช้าเลยไม่สามารถผ่านเข้ามารบกวนเวลานอนของสายน้ำได้ เขาจึงนอนหลับสบาย เต็มอิ่มอย่างที่ไม่ได้ทำมาตลอดเดือนก่อนที่จะมีการประกวด



เจ้าตัวนอนพลิกไปพลิกมาอย่างเกียจคร้านรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองดูดติดกับเตียงนอนจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ แต่ท้องที่กำลังร้องประท้วงอยู่ทำให้เขาต้องฝืนยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ยกมือลูบผมที่ยุ่งฟูของตัวเองให้เข้าที่ หันไปหยิบโทรศัพท์มากดดู เห็นข้อความของเพื่อนในกลุ่มทักมาชวนไปกินข้าวกลางวันกันที่ห้าง แต่นัดกันตอนบ่ายเพราะคิดว่าเขาคงยังไม่ตื่นง่าย ๆ แน่นอน ซึ่งแต่ละคนก็ตอบตกลงกันไปหมดแล้วยกเว้นแต่เขาที่ยังไม่ได้ตอบอะไร






รออยู่ไม่นานก็ขึ้นว่ามีคนอ่านข้อความของเขาแล้ว แบงก์ตอบกลับมาเรื่องเวลาที่นัดกัน ซึ่งยังพอมีเวลาให้เขาลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เขาจึงตอบตกลงไป ก่อนจะรีบลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนแบงก์กับตั้มจะนั่งรออยู่ที่ชั้นของล็อบบี้



สายน้ำเลือกหยิบเสื้อยืดสีขาวที่สกรีนลายกราฟิกรูปเสือสีดำทองมาใส่ แอบเม้มปากนิด ๆ ตอนที่นึกว่ามันเป็นเสื้อคู่ที่เคยซื้อกับหินผา ก่อนจะสะบัดหน้าเพื่อไล่ความคิดนั้นทิ้งไป หยิบกางเกงยีนส์ขายาวขาดเข่ามาสวม จับชายเสื้อด้านหน้ายัดเข้าไปในกางเกง ข้างหลังปล่อยทิ้งเอาไว้ เช็คหน้า เช็คผมตัวเองอีกนิดก็เดินไปหยิบกระเป๋าแบบคาดอกมาสะพาย ใส่กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์แล้วก็คีย์การ์ดของห้องไว้ในนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป



เขาลงไปที่ชั้นของล็อบบี้สำหรับลูกบ้านซึ่งจะอยู่ที่ชั้นเจ็ดซึ่งมีพื้นที่ส่วนกลางอยู่ด้วย แต่ที่ชั้นหนึ่งก็จะมีส่วนที่เป็นล็อบบี้เหมือนกัน สำหรับคนนอกหรือคนที่เข้ามาติดต่อ เดินออกจากลิฟต์ก็เห็นสองเพื่อนซี้นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เขาจึงเดินเข้าไปทัก



“แหม... ไปกินข้าวแค่นี้จำเป็นต้องหล่อขนาดนี้เลยเหรอ” แบงก์เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะถามออกมา



“หือ... ตรงไหนกัน” คนโดนแซวทำหน้างง ก้มมองชุดที่ตัวเองใส่ก็ปกติ เขาไม่ได้แต่งหน้าหรือเซ็ตผมอะไรเลยด้วยซ้ำ “ก็ปกตินะ”



“อ่อ ๆ กูลืมไป ราศีเดือนมหา’ลัยมันจับว่ะ” แบงก์หัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง แซวกันพอสนุกก็พากันเดินไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปชั้นที่จอดรถ เพื่อตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าตามที่นัดกันกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม



ใช้เวลาไม่นานรถของตั้มก็เลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า วนหาที่จอดรถอยู่ไม่นานก็ได้ สายน้ำโทรหาสองสาวเบล กับมะนาวเพื่อนัดสถานที่กัน ตกลงกันว่าจะเจอที่หน้าร้านมังกรสีเขียวเลย พวกเขาทั้งสามคนเลยเดินขึ้นไปบนชั้นอาหาร



เพราะเป็นเวลาบ่ายแล้วที่ร้านจึงมีลูกค้าไม่เยอะ พอขึ้นไปรวมกลุ่มกันได้ก็สามารถเข้าไปนั่งในร้านได้ทันทีโดยไม่ต้องรอคิว อาหารจำนวนมากถูกสั่งมาแบบไม่สนใจว่าจะเยอะแค่ไหนเพราะมั่นใจว่ากินหมดแน่นอน



“ไหนขอสัมภาษณ์หน่อยสิ คุณเดือนมหาวิทยาลัยรู้สึกยังไงบ้างคะหลังจากได้รับตำแหน่งมาแล้ว” มะนาวหยิบตะเกียบมาถือทำเป็นไมโครโฟนก่อนจะยื่นมาจ่อตรงหน้าสายน้ำเหมือนกำลังสัมภาษณ์อยู่



สายน้ำหัวเราะกับท่าทางของเพื่อน “ก็แปลก ๆ ดี บอกตรง ๆ ว่ายังงงอยู่นิดหน่อยที่ได้ตำแหน่งนี้มา แถมเมื่อคืนก็มีใครไม่รู้แอดหาเรา กดติดตามเราเต็มไปหมดเลย”



“เขาก็คงกดติดตามเดือนมหา’ลัยกันไง” เบลตอบกลับมา “เพื่อนเรากลายเป็นคนดังไปแล้ว เดี๋ยวก็จะมีแฟนคลับ แบบนี้เรากับมะนาวต้องระวังตัวไหมเนี่ย เดี๋ยวเกิดไปทำสาว ๆ หมั่นไส้ขึ้นมาเพราะเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับสายน้ำ”



“ตลกแล้ว!” สายน้ำว่า ทำหน้า ทำตาดุใส่เพื่อนสาว “ทำไมจะต้องระวังตัว ทั้งเบล ทั้งมะนาวก็เพื่อนเราทั้งนั้นแหละ แบงก์กับตั้มก็ด้วย”



เบลหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของสายน้ำ “เราแซวเล่นน่า”



รออยู่ไม่นานอาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟทุกคนเลยหันความสนใจไปที่อาหารตรงหน้าแทน เพราะบ่ายแล้วแต่ละคนเลยหิวกันไม่น้อย อาหารทั้งหมดที่ถูกสั่งมาก็หมดเกลี้ยงในเวลาต่อมา แต่ละคนได้แต่เดินลูบท้องเดินออกจากร้าน



“ไปไหนกันต่อดี” หลังจากออกจากร้านอาหารมาแล้วก็ยืนเกาะกลุ่มกันเพื่อตกลงกันว่าจะไปไหนต่อ จุดประสงค์หลักที่มาคือแค่มาหาอะไรกิน พอกินอิ่มก็เลยไม่มีโปรแกรมต่อจากนี้



“สาว ๆ อยากไปไหนไหม” แบงก์หันไปถามสองสาวในกลุ่ม



“เราไม่มีอะไรที่อยากดูหรืออยากไปไหนเป็นพิเศษนะ” มะนาวตอบ คราวนี้ทุกคนเลยหันไปมองเบลแทน



เจ้าตัวยิ้มก่อนจะตอบคำถาม “เราอยากไปร้านหนังสือ อย่างนั้นไปบีทูเอสก็แล้วกัน”



พอตกลงกันได้แล้วทุกคนก็พากันเดินไปยังร้านบีทูเอส ก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายกันไปตามมุมของตัวเอง สายน้ำโดนเบลลากให้ไปเดินด้วยกัน ซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดอะไรยอมเดินตามเพื่อนสาวไปเรื่อย ๆ เบลพาเขาเข้ามาตรงโซนนิยาย



“อ่า...” สายน้ำได้แต่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัว แอบรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยเพราะภาพหน้าปกนิยายที่วางเรียงยาวอยู่บนชั้นนั้นเป็นภาพของผู้ชายกับผู้ชาย มีบ้างบางเล่มที่อยู่ในท่าหล่อแหลม บางเล่มก็เป็นภาพยืนคู่กัน นั่งคู่กันเฉย ๆ “เรา... ไปดูแถวนู้นดีกว่า”



“ไม่ได้” เบลคว้าแขนของสายน้ำเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินไป “เรากำลังช่วยสายน้ำอยู่นะ”



“ช ช่วยเรา... ยังไง”



“ก็เนี่ย...” เบลคว้าหนังสือนิยายเล่มหนึ่งบนชั้นมาส่งให้ “นิยายแนวชายรักชาย ลองอ่านดูสิเผื่อจะกล้าเดินหน้าจีบคนนั้นของน้ำไง แล้วก็... จะได้รู้อะไรหลาย ๆ อย่างไง อิอิ”



สายน้ำทำหน้างง เปิดนิยายที่เบลส่งให้แล้วกวาดสายตามองก่อนที่ใบหน้าหล่อ ๆ จะขึ้นสีแดงเมื่อเห็นประโยคที่อยู่บนหน้ากระดาษ หนังสือมีตั้งหลายร้อยหน้าแต่ทำไมสายน้ำถึงได้ดวงดีเปิดเจอหน้าแบบนี้ได้นะ!



‘อ๊าาาห์ อ อุ่น... ย อย่าแกล้ง ม ไม่... อ่าาาห์’

‘พี่ไอแม่งโคตรน่าแกล้งเลยว่ะ’ อุ่นพูดก่อนจะก้มหน้าดันปลายลิ้นแทรกผ่านเข้าไปอย่างไม่นึกรังเกียจเลยสักนิด ขอแค่เป็นพี่ไอเขาก็ไม่นึกรังเกียจเลย

‘อ... อุ่น... พ พอ อ่าาาาห์ พอแล้ว... พ พี่ไม่ไหวแล้ว...’ คนโดนแกล้งหันมามอง น้ำใสคลอหน่วงที่ดวงตาเรียวหยาดเยิ้มนั้นจนคนมองถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายก่อนจะยอมผละออกแต่โดยดี แต่แค่เปลี่ยนจากลิ้นเป็นนิ้วก็แค่นั้น



“บ เบลเอาอะไรให้เราเนี่ย...” สายน้ำส่งคืนหนังสือให้แทบไม่ทัน



เบลรับมาอย่างงง ๆ แต่พอก้มมองเนื้อหาบนหน้ากระดาษก็หัวเราะชอบใจ ตลกทั้งสีหน้าของเพื่อนในตอนนี้ ตลกทั้งความดวงดีของเพื่อนด้วย “ศึกษาเอาไว้ยังไงล่ะ ไม่ดีเหรอ”



“ม ไม่ต้อง ๆ ไม่เป็นไร เราไม่ต้องศึกษา ม ไม่ใช่สิ เราไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้... คือ เราแบบ...” สายน้ำกลายเป็นคนพูดตัดขัด ติดอ่างไปหมด ยิ่งทำให้เบลหัวเราะหนักขึ้นไปอีก



“ใจเย็นน้ำ ใจเย็น ๆ โอ๊ย... ทำไมน่ารักแบบนี้นะ ปกติเราต้องมองน้ำหล่อสิ แต่ตอนนี้น่ารักมากเลย เอ็นดูเลย ฮ่า ๆ”



“เบล...”



“ขอโทษ ๆ เราไม่ได้อยากจะหัวเราะแต่มันขำจริง ๆ หนังสือมีต้องหลายร้อยหน้าดันเปิดเจออะไรแบบนี้ซะได้นะเรา” เบลพูดไปก็หัวเราะขำไป พอเห็นหน้าแดง ๆ ของสายน้ำก็ยิ่งขำ นึกเอ็นดูเพื่อนเดือนมหาวิทยาลัยคนนี้ขึ้นมาเสียอย่างนั้นจนอยากจะโพสต์บอกให้แฟนคลับเดือนมหาวิทยาลัยรู้ว่าจริง ๆ แล้วคนหล่อคนนี้ก็น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนกัน



“ไป ๆ เราไปจากตรงนี้กันดีกว่าเนอะ” พูดจบเบลก็ลากสายน้ำออกจากโซนนี้ ไม่ลืมที่จะเก็บหนังสือคืนที่เดิม ระหว่างเดินก็แอบหัวเราะขำไปด้วย หันไปมองคนที่เดินตามมาข้างหลังก็ยังหน้าแดงไม่เลิกเลยยิ่งทำให้ขำมากกว่าเดิมอีก



“ทำหน้าอะไรของเบลน่ะ ขำอะไรขนาดนั้นเดินหัวเราะมาไม่หยุดเลย” มะนาวหันมาถามเพื่อนก่อนจะมองเลยไปทางด้านหลัง “แล้วน้ำเป็นอะไร ทำไมหน้าแดงจังไม่สบายเหรอ”



พอได้ยินมะนาวถามแบบนั้นเบลก็หลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ เลยโดนสายน้ำบีบแก้มมองดุ ๆ ไปเพราะรู้ดีว่าที่เบลหัวเราะน่ะเพราะเรื่องอะไร



“อะไรของสองคนนี้กัน”



“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่มะนาวซื้ออะไรมาน่ะ” สายน้ำหันมาตอบมะนาวแล้วเปลี่ยนเรื่องแทน ปล่อยให้เบลยืนกลั้นหัวเราะเอาไว้ข้างหลัง



“พวกปากกาสีน่ะ รอสองคนนั้นจ่ายเงินก่อนแล้วน้ำกับเบลไม่ซื้ออะไรเหรอ” มะนาวตอบกลับมา



“ไม่ซื้อแล้วจ้า” เบลตอบ โบกมือไปมา ส่วนส่ายน้ำก็ส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่ซื้ออะไร



เมื่อไม่มีใครอยากจะซื้ออะไรแล้วทุกคนจึงตัดสินใจกลับ เบลกลับกับมะนาวที่ขับรถมา ส่วนสามหนุ่มก็กลับด้วยกันตามเดิม



สายน้ำโบกมือให้เพื่อนทั้งสองคนที่เดินออกจากลิฟต์ไปเมื่อถึงชั้นของตัวเอง ส่วนห้องของสายน้ำนั้นอยู่ชั้นบนขึ้นไปอีก ในระหว่างที่กำลังเดินไปที่ห้องโทรศัพท์ที่เก็บอยู่ในกระเป๋าคาดก็ดังขึ้น เจ้าตัวหยุดเดินเพื่อหยิบโทรศัพท์ที่มีสายเข้าขึ้นมาดู ทำตาโตเมื่อเห็นชื่อของหินผาอยู่บนหน้าจอ เขากับหินผาแลกเบอร์กันตั้งแต่ช่วงซ้อมรำ ไม่บ่อยนักที่อีกฝ่ายจะโทรมา แต่สำหรับเขา... เขาไม่กล้าแม้แต่จะกดเข้าไปดูรายชื่อของหินผาด้วยซ้ำไป ส่วนมากจะเป็นการส่งข้อความหากันทางไลน์มากกว่า



อยู่ ๆ ก็มือสั่น เสียงสั่นตอนกดรับสาย “ค ครับ... สวัสดีครับ”



[ไงเรา อยู่ไหนเนี่ย] เสียงของหินผาที่ดังมาจากปลายสายทำเอาคนฟังใจสั่นแปลก ๆ



“อ่า... อยู่คอนโดครับ พี่หินผามีอะไรหรือเปล่าครับ”



[ไม่เอาของรางวัลเหรอเรา]



พอพูดถึงของรางวัลสายน้ำก็ตาวาวทันที “ช็อกโกแลต!”



ปลายสายหัวเราะเมื่อได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของสายน้ำ [ใช่ เย็นนี้มีนัดที่ไหนไหม ไปกินข้าวกัน มีพี่ แก้ว แซนดี้ แวนดี้แล้วก็น้ำรินด้วย ฉลองตำแหน่งดาวเดือน]



“ม ไม่มีนัดครับ พวกพี่นัดที่ไหนกันเหรอครับ” สายน้ำรีบถามกลับไป



[เดี๋ยวตอนเย็นสักห้าโมงพี่เข้าไปรับที่คอนโด ยังไงเย็นนี้เจอกันนะ]



“ครับพี่ แล้วเจอกันครับ” สายน้ำกดวางสายอีกฝ่ายก่อนจะรีบเดินกลับไปที่ห้อง ตรงไปยังห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างทันที แก้มขาวขึ้นสีระเรื่อเพราะรู้สึกเขินที่อีกฝ่ายโทรมาชวนไปกินข้าว แม้จะเป็นการไปกินข้าวกับผู้ที่เกี่ยวข้องกับการประกวดดาวเดือนก็ตาม แต่มันก็อดเขินไม่ได้...



อาการหนักแล้วสายน้ำ... อาการหนักแล้วจริง ๆ



สายน้ำหันหน้าไปมองโต๊ะข้างหัวเตียงที่มีแจกันแก้วทรงสูงวางอยู่ ในนั้นมีดอกกุหลาบเสียบเอาไว้ เป็นดอกกุหลาบที่เขาได้มาจากหินผานั่นแหละ น้ำที่ใส่อยู่ในแจกันพร่องลงไปหน่อยแล้วเลยตัดสินใจลุกไปเติมน้ำ ตั้งใจว่าจะเก็บเอาไว้แบบนี้อีกสักวันแล้วจะเอาไปทำดอกไม้แห้ง แล้วเอาไปทำที่คั่นหนังสือ



นึกแล้วก็ได้แต่อมยิ้มกับความคิดของตัวเอง ตอนอ่านหนังสือสอบคงมีกำลังใจอ่านน่าดู...



ส่วนดอกกุหลาบอื่น ๆ ที่ได้มาสายน้ำยังเก็บเอาไว้ในห้องทำงาน ใส่แจกันเอาไว้เหมือนกันตั้งใจว่าจะเอาไว้แบบนั้นจนกว่ามันจะแห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลา แล้วค่อยเอาไปทิ้ง แม้จะรู้สึกผิดที่เขาเลือกที่จะเก็บดอกกุหลาบของหินผาเอาไว้คนเดียว ทั้ง ๆ ที่คนอื่นก็ตั้งใจให้ดอกกุหลาบพวกนั้นกับเขา แต่ถ้าเทียบความสำคัญแล้ว...



สายน้ำขอยกให้หินผาขึ้นนำมาสองสามคะแนน

 

เก่งมากสายน้ำ 

 

 

งุ้ยยยย

มะนาวดีมากกกกก มีแอบให้คู่มือด้วย