say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะสองพี่น้องเอาแต่ยืนมองหน้ากันนิ่ง ก่อนที่คนเป็นพี่จะยกยิ้มมุมปากเหมือนกำลังขบขัน และไม่นานหลังจากนั้นก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา
“หึหึ... ฮ่า ๆ” ป่าไม้หัวเราะ ยกมือกุมท้องตัวเองด้วยความเหนื่อย
ผิดกับคนน้องที่ยังมองมาอย่างงง ๆ ปนหงุดหงิด “ขำอะไรของพี่!”
“กว่าจะหลุดปากออกมาได้นะมึง” ป่าไม้ยกมือเช็ดน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะมากเกินไปออกจากหางตาของตัวเอง ก่อนจะพูดอธิบายเพิ่มเติมเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของน้องชาย “กูรักสายน้ำจริง แต่แบบพี่น้อง ไม่ได้รักแบบคนรัก ที่กูพูดแบบนั้นกูก็แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของมึงว่าจะเป็นยังไง แต่ก็เกินความคาดหมายกูอยู่เหมือนกันที่มึงบอกว่ามึงชอบสายน้ำ”
“ผม...”
“ทุกคนเขาดูออกกันหมดแล้วว่ามึงน่ะสนใจในตัวสายน้ำมากแค่ไหน แต่มึงไม่เคยรู้ตัว ไม่เคยมองเห็นอะไรเลย” ป่าไม้พูด เขาเดินย้อนกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิมเพราะคิดว่าคงจะต้องคุยกับน้องชายอีกนาน “ถ้ามึงไม่แคร์ หรือไม่สนใจน้องเขา มึงจะไม่มานั่งหน้าเครียด คิ้วขมวดที่เขาหลบหน้า หรือว่าไม่ตอบไลน์มึงหรอก”
“ผมแค่... ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง” หินผาเบือนสายตาหนี
“มึงยึดติดกับน้องน้ำในอดีตเกินไปแล้วนะหินผา”หินผาถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้น “ผมสัญญากับน้องเอาไว้... ว่าผมจะรอน้องกลับมา”
“กูถึงบอกไงว่ามึงน่ะยึดติดกับความเป็นน้องน้ำมากเกินไป กูเคยคุยกับมึงหลายรอบเรื่องน้องน้ำ กูถามมึงทุกครั้งที่คุยว่ามึงคิดว่าตอนนี้น้องน้ำจะเป็นยังไง” ป่าไม้พูด “และทุกครั้งมึงก็จะนึกถึงแต่ภาพตอนน้องเด็ก ๆ มึงเอาแต่คิดไปเองว่าน้องจะต้องเป็นแบบนั้น แบบนี้ จนมึงอาจจะลืมไปแล้วว่าทุกอย่างมันย่อมมีการเปลี่ยนแปลง”
“พี่... หมายถึงอะไร”
“กูหมายถึงเรื่องจริง กูถามมึงจริง ๆ เถอะนะ ทำไมมึงชอบคิดว่าน้องน้ำโตมาจะต้องหน้าตาน่ารักวะ แค่เพราะตอนเด็ก ๆ น้องเขาหน้าตาน่ารักแค่นั้นน่ะเหรอ ขนาดกู ขนาดมึงยังเปลี่ยนไปตั้งเยอะ ทำไมมึงไม่คิดบ้างวะว่าน้องเขาเองก็อาจจะเปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน”
หินผาขมวดคิ้ว เขาเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าพี่ชายของเขาต้องการจะคุยเรื่องอะไรกันแน่ ระหว่างเรื่องของน้องสายน้ำ หรือ... เรื่องของสายน้ำ “พี่ต้องการจะพูดอะไร ผมว่าตอนนี้เรื่องมันปนกันไป...”
“มันไม่ปนโว้ย! มันคือเรื่องเดียวกัน นั่นก็คือมึงยึดติดกับน้องน้ำมากเกินไป มึงยึดคำสัญญาที่มึงบอกมึงจะรอน้องกลับมา จนมึงมองข้ามความรู้สึกดี ๆ ของตัวเองที่มีต่อสายน้ำ มึงกำลังปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองเพราะคำสัญญาเมื่อตอนเด็ก ๆ นั่น และมึงก็เอาแต่คิดว่าน้องน้ำโตมาจะเป็นแบบนู้นแบบนี้ จึงมึงตาบอด! มองไม่เห็นเหี้ยอะไรเลย” ป่าไม้ร่ายยาวจนคนฟัง ฟังแทบจะไม่ทัน
“พี่หมายถึงอะไร” หินผาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าพี่ชายตัวเองต้องการจะพูดหรือบอกอะไรกันแน่
“ไอ้เหี้ย! กูพูดขนาดนี้มึงนี่แม่งยังไม่เข้าใจอะไรอีกเหรอวะเนี่ย มึงแม่งโคตรจะฉลาด แต่เรื่องนี้แม่งโคตรโง่ โง่โคตร ๆ โง่เหี้ย ๆ อ่ะไอ้ชิบหาย!” ป่าไม้ได้แต่หงุดหงิดกับความไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรของน้องชายตัวเอง
“น้องน้ำของมึงน่ะ! เขากลับมาหามึงแล้ว!”“พี่... ว่าอะไรนะ”
“มึงไม่รู้สึกคุ้น หรือสงสัยอะไรเลยเหรอ” ป่าไม้มองหน้าน้องชายตัวเอง “สายน้ำ กับ น้องน้ำของมึงน่ะ”
ดวงตาของหินผาเบิกกว้างขึ้นตอนที่ได้ยินแบบนั้น “พี่จะบอกว่า... สายน้ำคือ...”
“เออ! ไอ้โง่ วันนี้กูด่ามึงกี่รอบแล้ววะเนี่ย แต่มึงแม่งน่าโดนด่าจริง ๆ นั่นแหละ” ป่าไม้ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน “จริง ๆ แล้วสายน้ำไม่อยากให้กูบอกมึงหรอก แต่กูสงสารน้อง”
“จริง ๆ แล้วผมก็เคยคิดว่าสายน้ำคือน้องน้ำเหมือนกัน หลาย ๆ อย่างมันดูคุ้นเคยแต่ว่า”
“กูถึงได้บอกมึงไงว่ามึงน่ะยึดติดกับน้องน้ำในอดีตมากเกินไป มึงเอาแต่คิดไปเองว่าน้องโตมากจะต้องน่ารักเหมือนตอนเด็ก ๆ คนเรามันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงกันทั้งนั้นนั่นแหละ เพราะมึงเอาแต่คิดว่าเขาจะเป็นแบบนู้นแบบนี้ มึงเลยมองข้ามทุก ๆ อย่างไปไง”
หินผาได้แต่นิ่งฟังในสิ่งที่พี่ชายพูด พร้อมกับยอมรับกับตัวเองไปด้วยว่าเขานั้นเป็นอย่างที่ป่าไม้พูดจริง ๆ เพราะเขาเอาแต่ยึดติดทุกอย่างในอดีตจนลืมไปว่าตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว เขาถึงได้มองข้ามสายน้ำไป แม้ในใจจะบอกว่าคนคนนี้... คุ้นเคย
“ที่สายน้ำห่างไปก็เพราะเหตุผลนี้ใช่ไหม” หินผาถามออกไป นึกไปถึงวันนั้น... ที่น้องมาค้างด้วยที่ห้องเพราะติดฝน นึกไปถึงคำพูดและคำถามของน้องที่ถามเขา
“กูบอกมึงได้แค่นี้แหละ ที่เหลือมึงคงต้องไปคุยกับน้องเองกูจะไม่เข้าไปยุ่ง แค่นี้กูก็ยุ่งชิบหายแล้ว”
“อือ เดี๋ยวผมจะหาทางคุยกับน้องเอง” หินผาพยักหน้ารับคำพูดนั้น “ขอบคุณที่พี่บอก ไม่อย่างนั้นผมก็คงโง่ไปอีกนานจริง ๆ นั่นแหละ”
“เออ ที่เหลือมึงก็จัดการเองแล้วกัน กูก็ช่วยมึงได้แค่นี้แหละ อะไร... มองกูแบบนี้มีอะไร”
“พี่ไม่ได้ชอบสายน้ำจริง ๆ ใช่ไหม”
ป่าไม้ถอนหายใจพลางกรอกตาไปมา “เออ! กูไม่ได้ชอบสายน้ำถ้ามึงหมายถึงแบบคนรัก กูคิดกับสายน้ำแค่น้องชายอย่างที่เป็นมาตลอดนั่นแหละ”
“แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าสายน้ำคือน้องน้ำ น้องบอกเหรอ” หินผาถามถึงข้อสงสัยที่อยู่ในใจของเขาตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด
“กูรู้เอง รู้ตั้งแต่วันแรกที่มึงพาน้องมาที่นี่แล้ว มีแต่มึงอ่ะโง่สัส มองไม่ออก” ป่าไม้อดไม่ได้ที่จะว่าน้องชายอีกรอบ “กูไปดีกว่า ขี้เกียจคุยกับมึงแล้ว”
ป่าไม้ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป เขาหันกลับไปมองหินผาที่ยังนั่งอยู่ข้างในก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาก็หวังว่าไอ้น้องชายตัวดีของเขาจะคิดได้แล้วจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยสักที
หลังจากป่าไม้เดินออกจากห้องไปแล้ว หินผาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเขานั่งนึกถึงเรื่องของสายน้ำช่วงตลอดเวลาที่ผ่านมา พอเขารู้ความจริงว่าสายน้ำคือน้องน้ำแล้วมานั่งนึกย้อนแบบนี้ก็นึกอยากจะตบตัวเองที่มองไม่เห็นอะไรเลย เพราะทั้งการกระทำ คำพูด ท่าทางทุกอย่างของสายน้ำก็คือน้องน้ำดี ๆ นี่เอง ไหนจะเรื่องราวที่สายน้ำเคยเล่าให้ฟัง ทั้งที่แต่ก่อนจะย้ายกลับมาประเทศไทยก็เคยอยู่เชียงใหม่มาก่อน เคยเรียนรำสมัยยังเป็นเด็ก ๆ แล้วก็มีพี่ที่สนิทกันอีก
สายน้ำบอกเขาเป็นนัย ๆ มาโดยตลอด มีแต่เขานี่แหละที่ไม่เคยมองเห็น ไม่เคยรู้
คงจะจริงอย่างที่พี่ชายของเขาพูด เพราะเขาเอาแต่คิดว่าน้องน้ำตอนโตคงจะไม่แตกต่างจากสมัยเป็นเด็กมากนัก เขาจึงมองข้ามทุก ๆ อย่างไป และปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อสายน้ำ เพราะเอาแต่ยึดติดกับคำสัญญาที่เคยให้กับน้องน้ำเอาไว้
เขาเริ่มรู้ตัวได้ไม่นานเท่าไหร่กับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อรุ่นน้องคนนี้ อาจจะเป็นช่วงที่ไปเที่ยวด้วยกันมา เขาเห็นถึงความน่ารัก น่าเอ็นดูของสายน้ำ เป็นมุมที่เขาเชื่อว่าคงไม่มีใครเคยเห็น และเพราะความสนิทสนมตั้งแต่ตอนที่ไปสอนสายน้ำรำ มันจึงเกิดเป็นความรู้สึกดี ๆ ขึ้นมา
หินผาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกจากสายน้ำ เขารอสายอยู่นานจนสายตัดไปก็ไม่มีการตอบรับ เขาจึงกดโทรซ้ำไปอีกครั้ง ในใจได้แต่หวังว่าให้คนทางปลายสายกดรับสักที
“สายน้ำ” หินผาเอ่ยเรียกคนปลายสายหลังจากที่มีการกดรับ
[... ค ครับพี่หินผา]
“เราอยู่ที่ไหน”
[คอนโดครับ พี่หินผามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ]
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย เดี๋ยวพี่ไปหา” พูดไปก็ลุกออกจากห้องนั่งเล่นไปด้วย หินผากึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อหยิบกระเป๋าหยิบกุญแจรถ ก่อนจะวิ่งลงบันไดเพื่อออกไปที่โรงจอดรถ
[ร เรื่องอะไรเหรอครับ]
“เรื่องนี้ต้องคุยต่อหน้า เดี๋ยวพี่ไปหา รอพี่ก่อนนะ... น้ำ”
[... ครับ ผ ผมจะรอ]
หินผากดวางสาย ใช้มืออีกข้างกดเปิดรถของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคนเดินสวนมาจากทางห้องสมุด
“จะรีบไปไหนวะนั่น” ทัชเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางเร่งรีบของเพื่อน
“ไปหาสายน้ำ เดี๋ยวกูมา”
“อ อ้าว เฮ้ย! อะไรของมึงเนี่ย”
“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง กูไปก่อนล่ะ” ว่าจบก็รีบวิ่งไปที่รถทันที รถคันสวยขับออกจากรั้วบ้านแฝดสามหลังมุ่งหน้าไปยังคอนโดของสายน้ำที่เขาเคยขับรถมารับ มาส่งอีกฝ่ายอยู่หลายครั้ง
หินผาแลกบัตรเพื่อเอารถเข้าไปจอดด้านในก่อนจะเดินมาที่ล็อบบี้ เขาโทรหาสายน้ำอีกรอบเพื่อบอกอีกฝ่ายว่าตอนนี้เขารออยู่ข้างล่างแล้ว นั่งอยู่ไม่นานคนที่เขารออยู่ก็วิ่งออกมาจากลิฟต์ อีกฝ่ายหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเขา เจ้าตัวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อหันมาสบตาเข้ากับหินผาพอดี ก่อนที่จะเดินเข้ามาหา
“พี่หินผา...”
“ขึ้นไปคุยที่ห้องได้ไหม”
“ค ครับ!” สายน้ำเผลอทำตาโตด้วยความตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ก็พยักหน้ารับเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหินผา “ครับ ได้ครับ”
สายน้ำเดินนำหินผาไปที่ลิฟต์ เจ้าตัวแสกนบัตรเพื่อกดชั้น ภายในห้องโดยสารลิฟต์มีแต่ความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา สายน้ำนึกสงสัยอยากรู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องอะไรจะคุยแต่ก็ไม่กล้าถามออกไป หินผาเองก็เงียบเพื่อรอเวลาที่จะได้พูดคุยทีเดียว
“ช เชิญครับ” สายน้ำเปิดประตูห้องออกกว้างเพื่อให้หินผาเดินเข้ามาข้างใน
หินผากวาดสายตามองไปรอบห้องของน้องด้วยความสนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ขึ้นมาบนห้องของสายน้ำ ห้องของอีกฝ่ายเป็นแบบหนึ่งห้องนอนแต่ขนาดค่อนข้างกว้างทีเดียว เมื่อเข้ามาด้านในทางฝั่งซ้ายจะเป็นเคาน์เตอร์ครัว ทางขวามือมีประตูหินผาเดาว่าอาจจะเป็นประตูห้องน้ำ ตรงกลางเป็นส่วนนั่งเล่นมีโซฟาชุดใหญ่วางอยู่ ถัดไปเป็นประตูกระจกบานเลื่อนออกไปตรงระเบียง ห้องนอนคงอยู่ทางขวาถัดไปจากห้องน้ำ
“พี่หินผานั่งก่อนเลยครับ” เจ้าของห้องเชื้อเชิญ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินแยกไปตรงส่วนครัวหยิบแก้วน้ำออกมารินน้ำเย็นแล้วยกไปให้หินผาที่นั่งรออยู่ตรงโซฟา “น้ำครับ”
“ขอบคุณ” หินผารับแก้วน้ำเย็น ๆ มาจิบก่อนจะวางเอาไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา
เกิดความเงียบขึ้นอีกรอบ สายตาได้แต่กวาดสายตาไปมาเพราะเขากำลังโดนคนอายุมากกว่าจ้องอยู่ เขายังไม่มีความสามารถมากพอที่จะมองสบตากับคนตรงหน้า แต่ก็ไม่รู้ว่าจะวางสายตาเอาไว้ตรงไหน ถึงได้มองไปรอบ ๆ ห้องของตัวเอง
“สายน้ำ” หินผาเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้น
“ครับ” เจ้าของชื่อสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนจะขานรับ “พี่หินผา... มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”
“เราคิดว่าพี่เป็นคนโง่ไหม”
“ครับ...” สายน้ำทำหน้างงก่อนจะส่ายหน้า “ไม่นะครับ พี่เรียนเก่งออก พี่ทัชพี่เดียร์ก็บอกว่าพี่เรียนเก่ง”
หินผาพยักหน้ารับกับคำตอบนั้น “เรื่องเรียนน่ะพี่เก่ง แต่เรื่องอื่นพี่คงโง่น่าดูเลย ไม่อย่างนั้นพี่คงรู้ไปนานแล้ว ไม่ใช่ต้องให้คนมาบอก”
สายน้ำไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าตัวเองควรที่จะตอบอะไรออกไปหรือเปล่า “อ่า...”
“อย่างที่พี่เคยเล่าให้เราฟัง ว่าพี่มีน้องที่สนิทด้วยมาก ๆ ตอนเด็ก ๆ แต่พอดีเขาย้ายไปพี่เองก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาเลย แต่พี่ก็รอเขามาตลอดนะ หวังว่าสักวันเราจะได้เจอกัน” หินผาเริ่มพูดต่อ สายตาของเขามองสบเข้าไปในดวงตาของสายน้ำ “เพราะว่าตอนเด็ก ๆ น้องเขาหน้าตาน่ารักมาก ๆ พี่ก็เอาแต่คิดว่าถ้าเขาโตมาก็คงจะหน้าตาน่ารักไม่เปลี่ยน โดยลืมไปว่า... คนเราย่อมเปลี่ยนแปลงกันได้”
“พี่...”
“พี่นี่โง่จริง ๆ เลย ทั้ง ๆ ที่คนคนนั้นอยู่ตรงหน้าพี่มาตั้งนานแล้ว แต่พี่ก็ยังเอาแต่มองหาคนอื่นอยู่ตลอด เพียงเพราะว่าเขาหน้าตาแตกต่างไปจากตอนเด็ก”
“พี่หินผา...”
“พี่โง่มากจริง ๆ สายน้ำ พี่แค่นึกว่าคล้าย แต่พี่แทบไม่เคยนึกสงสัยเลยว่าเขาคือคนคนเดียวกัน ทั้ง ๆ ที่พี่ได้ใกล้ชิดกับเขามาก” หินผาพูด
“พี่ขอโทษสายน้ำ พี่ขอโทษที่ไม่เคยรู้เลยว่าเราอยู่ตรงหน้าพี่นี่เอง”สายน้ำได้แต่นั่งนิ่งเพราะเขารู้สึกตกใจไปหมดกับสิ่งที่หินผาพูด มือสั่นจนเจ้าตัวต้องบีบมือตัวเองเอาไว้แน่น “ผม... ผม”
“พี่ขอโทษนะ”
“ม ไม่ครับ ไม่เป็นอะไร” สายน้ำได้แต่ก้มหน้า ความรู้สึกมากมายหลายอย่างมันตีวนไปหมดจนไม่แน่ใจว่าเขาควรจะแสดงออกแบบไหนดี ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ อยากจะยิ้มแต่ก็อยากจะร้องไห้
“ถ้าพี่ป่าไม้ไม่บอกพี่ตรง ๆ พี่ก็คงจะเป็นคนโง่ไปอีกนาน ถึงจะนึกเจ็บใจที่พี่ป่ารู้ว่าเราเป็นใครก่อนพี่ก็ตาม”
“พ พี่ป่าไม้เป็นคนบอกเหรอครับ”
“ใช่ อย่าโกรธพี่มันเลย พี่ป่าคงเหนื่อยใจแล้วก็รำคาญใจกับความโง่ของพี่จริง ๆ ถึงได้พูดให้ฟัง”
“ผมไม่โกรธหรอกครับ” สายน้ำส่ายหน้าไปมา
หินผาเอื้อมมือไปจับมือของน้องเอาไว้จนคนโดนจับสะดุ้งด้วยความตกใจแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออกจากการจับกุมของคนอายุมากกว่า “บอกพี่ได้ไหม... ทำไมเราถึงไม่บอกพี่ด้วยตัวเองว่าเราคือน้องน้ำ”
“...”
สายน้ำได้แต่เม้มปากอย่างใช้ความคิด ถ้าหากเขาบอกเหตุผลออกไปหินผาจะล่วงรู้ถึงความรู้สึกของเขาไหม แล้วถ้าหากหินผารู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร หินผาจะถอนห่างจากเขาหรือเปล่า
สายน้ำกำลังกลัว... เมื่อเป็นเรื่องของหินผา ทุกอย่างดูน่ากลัวไปหมด❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖
พี่หินผารู้ความจริงแล้ว แม้จะต้องให้พี่ป่าไม้ช่วยกระตุ้นก็เถอะ
ให้อภัยพี่เขาได้แล้วเนอะ
รู้ก็รู้แล้ว ชอบน้องก็ชอบแล้ว
เหลืออะไรอีกล่ะ!
อ๋อ... จีบน้องไง เนอะ
พี่เขายังไม่รู้นี่ว่าน้องชอบ ก็ต้องเร่งทำคะแนนเอาหน่อยนะพี่หินผา
ทำคะแนนติดลบไว้เยอะเลย อิอิ
แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า
ปล. เค้ามี Line@ แล้วน้า แอดมาคุยเล่น ติดตามข่าวได้เลยนะ
Line@ : @f.gc (มี @ มี . (จุด) ด้วยน้า)
#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ
หัวข้อ: Faculty of Love . 2 : เมื่อหินผาจรดสายน้ำ l ครั้งที่ "21" [END] l P.23 07-04-63 (อ่าน 77868 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก