In het eerste half uur van de wedstrijd zag het er ook best wel naar uit dat we goede zaken zouden kunnen doen in Enschede; we hadden de meiden onder druk en kregen de een na de andere 100% kans. Toen ik ze op een hand niet meer kon tellen, dacht ik “laat maar, dan valt ie straks wel aan de andere kant”… Toch mochten wij de eerste goal binnentikken na goed voorbereidend werk op rechts van Tessa, die ook de voorzet gaf op Ilse, die de bal in de lange hoek mocht schieten. Na deze goal (15e minuut) kregen we weer ontzettend veel kansen, maar weer waren het een goed keepende doelvrouw en het witte ijzerwerk en een slecht werkend vizier, die ons weerhielden van verder uit te lopen.
Na dit supersterk half uurtje presteerden we het om in tien minuten tijd – niet alleen de voorsprong – maar ook de wedstrijd weg te geven. Door enorm slecht spel op het middenveld en de linies weer los te laten, stelden we de thuis meiden in staat om drie doelpunten te scoren nog voordat we naar de ranja gingen.
In de rust ben ik voor het eerst in veel seizoenen boos geworden op een team; in tien minuten alles weggeven waar je het eerste half uur veel beter was, is best beschamend! Het missen van alle kansen, het spel uit handen geven, het niet terugknokken na balverlies, het verliezen van duels op het middenveld, het niet aansluiten tussen de linies; alles wat we in deze wedstrijd “beter zouden doen” ten opzichte van de vorige wedstrijden, daar vervielen we weer in; zo jammer om te zien!
Als coach weet je dan dat jouw meiden meteen na de aftrap voor het tweede bedrijf “erop moeten klappen” om zaken weer te doen kantelen. Tegelijkertijd weet je dat jouw collega coach enkele kleedkamers verderop zal zeggen dat niet te laten gebeuren en lekker de wedstrijd uit te spelen, want kansen zouden er toch wel komen…
Het waren de thuismeiden die eerst nog verder uit mochten lopen door in de 12e minuut gewoon vrij doorgang verleend te krijgen van onze middenvelders en verdedigers. Ik had inmiddels Ilse en Tessa al de opdracht gegeven zoveel mogelijk op eigen kracht op te stomen. Dit leidde al snel tot een goal van Tessa, toen ze solo op rechts door kon komen en afmaken. De hoop op meer werd binnen een minuut al de grond in geboord toen niemand de tegenstander een strobreed in de weg legde op weg naar de 4-2 en de 5-2. Het was weer een individuele actie van Tessa die opstoomde naar het Enschedese doel en Ilse in staat stelde te scoren. Maar ja, het mocht allemaal niet meer baten en als je het alleen van individuele acties moet hebben, dan weet je eigenlijk al dat je verloren bent en ja, de 6-3 en 7-3 kwamen dan ook vanzelf.
Hebben we vandaag ook nog iets geleerd? Jazeker wel, we hebben geleerd dat ik best wel boos kan worden en (weliswaar met enige moeite) er best wel enige Gvd’s, etc. uit kan krijgen. Wat we ook hebben geleerd is dat je een wedstrijd gecontroleerd kunt uitspelen, balletjes rond kunt laten gaan, het spel kunt verplaatsen uit de drukte en openen in de ruimte, je tegenstander helemaal stuk kunt spelen door op balbezit te spelen en dat goed en luid coachen door iedereen echt wel helpt. Dat hebben de meiden van EMOS / Achilles vandaag allemaal in perfectie laten zien in de tweede helft, waarvoor ik hen ook mijn complimenten heb gegeven. En wij moeten gewoon concluderen dat we wat dat betreft er nog lang niet zijn en er veel werk aan de winkel is, met name op het middenveld.
Eddy Vermaat
SJO Oeken-Brummen MO19-1: Zoë Tiggelaar, Carmen van Hierden, Giada Mediati, Liz Rutgers, Ilse Jurriëns, Sanne Pikaar, Tessa Gerritsen, Christa Diekema, Marloes Brom, Bo de Wilde, Sarah Knip, Esmee Hoeve, Britt Straatman
