Trzeba angażować się w życie (Łk 19, 1-10)

Nie tracą czasu na narzekanie, jałowe dyskusje, ubolewanie, że są za młode czy za stare na pewne sprawy. Mimo przeciwności, pozornych czy rzeczywistych, są ciekawe życia i nie zamierzają przegapić sprzyjającej okazji, aby się w nie zaangażować.

Człowiek ciekawy życia umie wybrać właściwe dla siebie miejsce, aby oglądać bieg zdarzeń i, kiedy trzeba, w nim uczestniczyć. Zacheuszowi wystarczyło zwyczajne drzewo, aby z uwagą życiu się przyglądać. Nie szukał szczególnych środków, nie narzekał na swoj wzrost, na tylu gapiów..., lecz umiał mądrze skorzystać z tego, co miał pod ręką. Nie wyglądał dogodniejszej sytuacji, aby Jezusa spotkać, ale chciał wykorzystać chwilę. Może wiedział, że – jak czasami bywa – drugiej szansy miał nie będzie. Brał życie we własne ręce w takiej formie, w jakiej przychodziło, bez czekania na gruszki na wierzbie.

Człowiek ciekawy życia jest również gotów wziąć odpowiedzialność, kiedy trzeba. Wie, że jest czas przyglądania się życiu i uczestniczenia w nim, czas zakochania i miłości, czas brania i dawania. Zacheusz schodzi z drzewa i przyjmuje do swojego domu Chrystusa. Przestaje być kibicem, obserwatorem – i staje się uczestnikiem. Zaczyna rozgrywać bardzo ważną dla siebie partię, od której zależy jego przyszłe szczęście. Nie bez znaczenia był też fakt, że – jak pisze św. Łukasz – uczynił to z pośpiechem i radością, a więc bez ociągania, lecz z sercem ochoczym.

Zacheusz uczy, że nierzadko bywa tak, iż trzeba coś stracić, aby w zamian zyskać coś innego, o wiele cenniejszego. Dlatego z radością rozdał część swojego majątku, otrzymując w zamian przyjaźń z Jezusem. Uczynił tak, bo wierzył, że Jezus jest dla niego największym skarbem. Człowiek stał się dla niego ważniejszy od rzeczy. Czy i dla mnie?

„A wszyscy widząc to, szemrali.” Zacheusz nie słyszał jednak tych szemrań, nie przejmował się tym, co mówili inni, skupiony na bliskości Jezusa i Jego słowie. Tak jest również wtedy, kiedy się modlę – nie słyszę wówczas szemrań ludzi, nie interesuje mnie, co o mnie mówią, ponieważ jedynie ważną rzeczą jest bliskość Boga i zapewnienie, że bardzo mnie kocha i że jest gotów uczynić wiele dla mnie, wręcz oddać życie.

o. Zdzisław J. Kijas OFMConv Autor jest profesorem Papieskiego Wydziału Teologicznego św. Bonawentury w Rzymie i Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie fot. Pixabay.com Idziemy nr 44 (578), 30 października 2016 r.