ป๊อบเข้านอนเร็วมาก แต่ก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
วันนี้ป๊อบจะได้กลับไปยังสถานที่ๆ ป๊อบมากที่สุดอีกครั้ง
ที่นั่นคือโรงเรียนสามเสนวิทยาลัย
กำหนดการงานเริ่ม 12.40 แต่ป๊อบตื่นตั้งแต่ 9.30
ถือเป็นการตื่นก่อนเวลาที่ผิดปกติมากๆ 555
แบบว่าตื่นเต้นอยากไปถึงเร็วๆ อ่ะครับ
ทุกอย่างดูราบรื่นมากจนน่าผิดสังเกต แบบว่าธรรมดาป๊อบต้องรีบๆ รนๆ
วันนี้ไม่มีเลย ทุกอย่างเป็นใจ ออกจากบ้านเร็วมาก คาดว่าคงไปถึงเร็ว
แต่ขณะจะเข้าด่านเก็บค่าผ่านทาง ลางร้ายก็บังเกิด
เมื่อควักกระเป๋าตังออกมา ปรากฏว่า ลืมหยิบเงินมาด้วย!!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คือนิสัยป๊อบจะประมาณว่าเอาเงินใส่กระเป๋าทีละนิด ไม่พกตลอด
เพราะมันจะหมด! จริงๆ ครับ มีเท่าไหร่ใช้เท่านั้น เลยจะแบ่งเงินไว้ใช้ทีละวันๆ
เมื่อพบว่าไม่ได้เอาเงินมาก็หน้าซีดเลยคราวนี้
มีวิีธีเดียวก็คือโทรบอกกร เว็บมาสเตอร์และรุ่นน้องนักเขียนที่ไปงานด้วยว่า
"เฮ้ย กร เดี๋ยวยืมก่อน 100 ได้ค่าตัวแล้วเอาให้"
จากนั้นก็มุ่งหน้าไปสามเสนต่อ
พอมาถึงก็มุ่งหน้าไปยังอาคารอเนกประสงค์ทันที
กรลงมาจ่ายเงินให้ ป๊อบก็ขึ้นไปเตรียมตัวข้างบน
ได้เจออาจารย์ประสิทธิ อาจารย์ห้องสมุดที่สนิทกันมากครับ
อาจารย์พาป๊อบไปเยี่ยมชมห้องสมุดโรงเรียน
จากนั้นก็กลับมาที่เวที
เอาล่ะในที่สุดก็ถึงเวลาโชว์
เปิดตัวด้วย It's My LIFE พร้อมแดนเซอร์ ปาม กับ ต้อม
จากนั้นเข้าทอล์คโชว์เกือบ 2 ชั่วโมง ปิดด้วย "สิ่งที่ฉันมี"
แจกลายเซ็น ถ่ายรูปกับน้องๆ แล้วก็ปิดงานอย่างสมบุรณ์แบบ
ป๊อบลงมาข้างล่าง เยี่ยมโรงเรียนสักพัก
จากนั้นก็ไปสัมภาษณ์ินิตยสาร Mix Magazine ที่ห้องประชาสัมพันธ์
แล้วก็จบ...
คลิป เที่ยวห้องสมุดโรงเรียน
การแสดง It's My LIFE"
.
.การแสดง It's My LIFE"
คลิปการแสดง "สิ่งที่ฉันมี"
บรรยากาสแจกลายเซ็นซึ้งๆ
บรรยากาสแจกลายเซ็นซึ้งๆ
คลิปพิเศษ!
เปิดตัวอาจารย์อดุยเดช (อับดุล ราดะฮิน แห่ง ไวท์โรด)
และบรรยากาศในโรงเรียน
ถ่ายรูปกับน้องๆ ที่เหลือตอนก่อนกลับ
ถามเด็กๆ ว่า "ไม่รีบกลับหรือครับ?"
มีคนหนึ่่งตอบ "พ่อแม่รอได้ค่ะ" 555 แรงงงง
ปิดท้ายด้วยการถ่ายนิตยสาร Mix Magazine
คอลัมน์ "ของสะสม" ป๊อบชอบเก็บ DVD คอนเสิร์ตครับ
ที่เห็นคือ Justin Timberlake กับ Beyonce'
ชอบรูปนี้มาก แสงดูเป็นธรรมชาติสวยดี ทีมงานมีขาตั้งไฟพร้อม 555
ถามเด็กๆ ว่า "ไม่รีบกลับหรือครับ?"
มีคนหนึ่่งตอบ "พ่อแม่รอได้ค่ะ" 555 แรงงงง
ปิดท้ายด้วยการถ่ายนิตยสาร Mix Magazine
คอลัมน์ "ของสะสม" ป๊อบชอบเก็บ DVD คอนเสิร์ตครับ
ที่เห็นคือ Justin Timberlake กับ Beyonce'
ชอบรูปนี้มาก แสงดูเป็นธรรมชาติสวยดี ทีมงานมีขาตั้งไฟพร้อม 555
กับน้องกร รตกร นักเขียนเรื่อง "เซน"
รุ่นน้องนักเขียนและเว็บมาสเตอร์ www.dr-pop.com
ป๊อบ กับ น้องปาม และ น้องต้อม แดนเซอร์ขาเต้น
ป้ายโรงเรียนป๊อบเอง ภูมิใจๆๆๆๆ
ทุกอย่างจบลงอย่างเร็วที่สุด
.
.
.
จบแบบไม่คาดฝัน ไม่ทันตั้งตัวอะไรเลย...
.
.
.
.
คนที่อ่านไดอารี่ครั้งนี้ของป๊อบอาจจะงงว่าทำไมป๊อบเขียนอะไรจบง่ายดายอย่างนี้
.
.
.
ใช่ครับ เพราะทุกอย่างมันผ่านไปเร็ว และจบอย่างรวดเร็วที่สุดจริงๆ...
แต่เมื่อป๊อบนาทีที่จะเดินออกจากโรงเรียน และได้เห็นประตูทางเข้า
ความทรงจำหลายสิ่งหลายอย่างก็หวนเข้ามา
"mom ป๊อบจะเข้าที่ไหนดีสามเสนวิทยาลัย หรือ เทพศิรินทร์"
นั่นคือคำถามของป๊อบเมื่อ 12 ปีก่อน
เด็กชาย ฐาวรา สิริพิพัฒน์ นักเรียนชั้น ป. 6 โรงเรียนอนุบาลสามเสน
"แล้วป๊อบอยากเข้าโรงเรียนไหน?" แม่ถามกลับ
"ป๊อบไม่รู้" ป๊อบตอบ "ถ้าเข้าเทพศิรินทร์ ลุงแดงบอกว่าคนก็จะเรียกเด็กเทพ"
มันยังดูดีมีชาติตระกูลแฮะ 555
"แต่ว่า..." ป๊อบลังเล "ป๊อบเล่นกีฬาไม่เป็น โรงเรียนนั้นเล่นกีฬาเก่ง ป๊อบต้องไม่มีเพื่อนแน่ๆ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่าป๊อบ จะมีเพื่อนกลุ่มอื่นๆ ที่เป็นเพื่อนกับเรานะ" แม่ขำ
"แต่ถ้าเรียนสามเสน ป๊อบก็จะมีเพื่อนเก่าจากอนุบาลสามเสนด้วย" ป๊อบแย้ง
"งั้นป๊อบก็ต้องสอบเข้านะ"
"มันก็ไม่น่าจะยาก"
"สอบเข้านี่ยากพอสมควรนะป๊อบ ต้องอ่านหนังสือหนักเลยนะ"
"ป๊อบจะลอง"
แล้วป๊อบก็เริ่มอ่านหนังสือสอบ อ่านทุกเล่ม แต่ละเล่มใหญ่มาก
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงตั้งใจอ่านได้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
ป๊อบทำโน๊ตเป็นร้อยๆ แผ่น ห้อยตามเพดาน อ่านทั้งวันไม่หยุด
และเมื่อการสอบสิ้นสุด ป๊อบก็ไปดูที่บอร์ดประกาศผล
"mom!" ป๊อบร้องลั่น "ป๊อบสอบติด!"
นั่นคือวินาทีที่ป๊อบดีใจที่สุด จำได้ว่ากระโดดแม่เลย 555
ดีใจมากจนวิ่งไปทั่ว แบบว่าไม่รู้จะวิ่งไปไหน วิ่งจนหิวน้ำ
ก็เลยวิ่งไปโรงอาหาร แม่ก็วิ่งตาม แต่พอได้น้ำ จำได้ว่าพูดว่า
"ดีใจจนกินไม่ลง" และพวกรุ่นพี่ อาจารย์ที่ได้ยินก็ขำกันใหญ่
มันเป็นวันที่วิเศษจริงๆ เลยนะวันนั้น
วันที่ป๊อบได้เป็นนักเรียนสามเสนวิทยาลัย
ป๊อบเริ่มต้นชีวิตมอต้นด้วยมาดของเด็กเรียน
แบบว่าตั้งใจเรียนมากจริงๆ นั่นแถวหน้าตลอด เนิร์ดมาก
ป๊อบเริ่มเขียนไวท์โรดก็ตอนมอต้น
ตอนนั้นยังเป็นการ์ตูนอยู่เลย ก็ให้เพื่อนๆ ในห้องอ่านนี่แหละ
เขียนแบบไม่หยุดไม่ยั้ง จนพ่อกับแม่ถามว่า "จะทำอาชีพนี้จริงๆ หรือ?"
ป๊อบก็บอกว่า "ป๊อบจะทำไวท์โรดเป็นการ์ตูนให้ได้" เพ้อเจ้อนะ 555
พ่อแม่ก็ไม่ห้าม ประมาณว่าเดี๋ยวก็คงเลิกบ้าไปเอง
แล้วก็เลิกจริงๆ ด้วย
ป๊อบต่อมอปลายในแผนวิทยค์ คณิตที่สามเสนเช่นเดิม
ทั้งที่หัวก็ไม่เอาอ่าวเรื่องคำนวณ แต่เลือกเพราะเท่ห์! 555
ด้วยงานที่เยอะ เรียนหนัก ก็เลยพักการ์ตูนไปเลย
เหมือนกับว่าเราโตขึ้นแล้วด้วยมั้ง เราก็เลยไม่สนใจอะไรแบบนั้น
มอปลายคือจุดพลิกผันของชีวิตป๊อบในหลายๆ อย่างเลยนะ
ป๊อบได้เจอกลุ่มเพื่อนใหม่ๆ โตขึ้น ร่างกายเปลี่ยนแปลง เริ่มมั่นใจในตัวเอง
แน่นอนว่านิสัยมั่นใจเกินไปนี่แหละที่ทำให้เพื่อนๆ เอือมระอาเหมือนกัน
นึกไปถึงวันนั้นป๊อบก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำสิ่งต่างๆ ลงไปได้ยังไง
ป๊อบเคยโมโหอาจารย์ภาษาอังกฤษเป็นฟืนเป็นไฟ
เคยทุบโต๊ะเหวี่ยงๆ ใส่อาจารย์วิชาพระพุทธศาสนา
เคยว่าเพื่อน หักหน้าเพื่อนต่อหน้าคนทั้งห้อง
ความร้ายกาจเหล่านี้ ทำให้ป๊อบมาถึงจุดที่เพื่อนชักจะไม่เอาแล้วอีกครั้ง
ป๊อบเริ่มสังเกตตัวเองว่า
ทำไมเวลาเขาไปไหนไม่ชวนเราเลยนะ ?
ทำไมเวลาไปกินข้าวไปชวนเราเลย ?
จนในที่สุด เย็นวันหนึ่ง ป๊อบก็เรียกประชุมเพื่อนๆ แล้วบอกว่า
"กูขอโทษ" จำได้แม่น "ต่อไปนี้กูจะปรับปรุงตัว ให้โอกาสกูหน่อยนะ"
แล้วนั่นก็คือวันแรกที่ป๊อบได้ไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนๆ...
ตอนมอห้าป๊อบตัดสินใจเอาไวท์โรดมาเขียนต่ออีกครั้ง
เพื่อนๆ พวกนี้คือกลุ่มแรกที่ได้อ่านมัน พวกเขาชอบกันมากจนเราซีล๊อกซ์แจกกัน
อาจารย์ที่ปรึกษาก็ชอบอ่าน อาจารย์แนะนำรุ่นน้องให้อ่านด้วย
กลายเป็นว่ามันมีชื่อเสียงในสามเสนวิทยาลัยไปเองโดยหลายๆ คน
จนมีเพื่อนชื่อ ออม ทยาวัฒน์ สุขพัฒน์ เอาเรื่องนี้ไปลงเว็บ กระแสตอบรับก็ดีมาก
มีคนแนะนำให้ลง dek-d นั่นแหละครับ ไวท์โรดกับดร.ป๊อบถึงได้มีชื่อเสียงขึ้นมา
พอไวท์โรดออก เรามีชื่อเสียง เพื่อนๆ ก็ช่วยโปรโมตเราเต็มที่
ไปงานไหน เพื่อนไปด้วย เวลาเดินในโรงเรียนทุกคนก็ห้อยโมบายไวท์โรด
ไวท์โรดดังในสามเสนส่วนหนึ่งก็เพราะเพื่อนๆ ที่แสนดีนี่แหละครับ
เพื่อนๆ ไม่เคยอิจฉาป๊อบ ไม่เคยทำร้ายป๊อบ ทุกคนภูมิใจในตัวป๊อบ
มีก็แต่ป๊อบที่ทำร้ายตัวเอง...
พอมีชื่อเสียง ด้วยความเป็นเด็ก เด็กมาก 17 ขวบเอง
ป๊อบไม่รู้วิธีรับมือกับชื่อเสียงเหล่านี้ มันถาโถมเข้ามาเร็วมากๆ
ทำให้ป๊อบรู้สึกว่าตัวเองแน่มากระดับหนึ่ง มี abac เสนอทุนให้อะไรอย่างนั้น
ก็เลยดูมั่นใจกว่าเดิมอีกโข 555 และก็ลามไปถึงการมีเรื่องกับอาจารย์อีกครั้ง
ครั้งนี้แรงมาก เพราะไปตวาดอาจารย์ถึงห้องพักครู ครูอยู่กันเต็มเลย
สาเหตุเพราะป๊อบทำการบ้านใส่กระดาษ แต่อาจารย์หาว่าป๊อบเอาของเพื่อนมาส่ง
ป๊อบไม่ชอบให้ใครว่า "โกหก" เลยไปลุยถึงที่ สะใจมากตอนนั้น
แต่....เหตุการณ์นั่นแหละที่ทำให้อาจารย์หลายคนเอือมป๊อบ...
ในวินาทีที่เราเถียงฉอดๆ เรานึกว่าตัวเองแน่ แต่พอเหตุการณ์สิ้นสุด เราก็เพิ่งรู้สึกตัว
อาจารย์ไม่เถียงป๊อบเลยสักคำ...อาจารย์ทำแค่มองป๊อบอย่างนั้น
มันทำให้ป๊อบรู้สึกว่า "เฮ้ยป๊อบ ทำไปทำตัวเลวกับอาจารย์อย่างนี้วะ"
เพื่อนๆ บอกคำเดียว "ถ้ามึงไม่ขอโทษอาจารย์ พวกกูแบน"
ป๊อบอยากขอโทษมาก แต่ไม่กล้าเลย ว่าอาจารย์ไปเยอะมาก ไม่กล้าสู้หน้าเลย
เพื่อนนี่แหละครับที่ซื้อพวงมาลัยมาให้ป๊อบ....เพื่อนซื้อมาให้ป๊อบเพื่อให้ป๊อบไถ่โทษ
เธอชื่อเบล เพื่อนสนิทคนหนึ่งเลย
"อ่ะ ซื้อมาให้แล้ว ต่อจากนี้ก็จัดการเอง" เบลบอกแค่นี้
เพื่อนก็ไปให้กำลังใจกันเยอะเชียว แบบว่าถ้ามึงไม่ทำมึงตาย 555
ป๊อบก็นะ เอาวะ ทำผิดก็ต้องยอมรับ ว่าแล้วก็คุกเข่าไปขอโทษอาจารย์
เสือกจะทะลึ่งเอาพวงมาลัยไปคล้องหูอาจารย์อีก 555 อาจารย์ก็ให้อภัย
ตอนออกมาอาจารย์คนหนึ่งได้พูดกับป๊อบว่า
"ป๊อบ การที่ป๊อบมีชื่อเสียงตั้งแต่เด็ก ป๊อบต้องคุมมันให้อยู่นะ
ไ่ม่งั้นป๊อบจะทำร้ายตัวเองและคนที่ป๊อบรัก อาจารย์งงมากที่เห็นป๊อบทำอย่างนั้น
แต่ถ้าสำนึกผิดทุกคนพร้อมให้อภัย อย่ามีครั้งต่อไปอีกนะ"
ป๊อบบอกว่า "ครับ"
แล้วเรื่องวันนั้นก็จบไป จากนั้นป๊อบก็ไม่เคยมีเรื่องกับอาจารย์ในโรงเรียนอีกเลย
ชีวิตมอปลายคือชีวิตที่มีความสุขเหลือเกิน
เฮฮากับเพื่อนทั้งวัน ไปเที่ยวกัน ทำการบ้านด้วยกัน ลอกการบ้านกัน 55
หลายครั้งตอนเย็นๆ เราก็จะไปทานก๋วยเตี๋ยวเรือที่อนุสาวรีย์ด้วยกัน
เวลาใครมีปัญหา เราจะอยู่ด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน
เป็นครั้งแรกด้วยที่ป๊อบได้เที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ
ป๊อบไปสยามกับเพื่อนบ่อยมากกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก รู้สึกว่าสยามเป็นเหมือนบ้านก็ตอนมอปลาย
หลายครั้งที่เรียนพิเศษแล้วเดินเล่นสยามกันต่อ
ป๊อบได้รู้จักไดโดมอนเป็นครั้งแรกในชีวิตก็เพราะเืพื่อนๆ กลุ่มนี้
เราไปเลี้ยงกับที่เซ็นทรัลลาดพร้าวเนื่องในวันเกิดป๊อบ ไปทั้งห้อง เยี่ยมมากๆ
ตอนเรียนจบ เราก็ไปถ่ายรูปที่สยามกันหลายครั้ง ภาพเหล่านั้นป๊อบยังเก็บไว้
เพื่อนกลุ่มนี้สอนให้ป๊อบรู้จักใช้ชีวิตแบบป๊อบ ไม่ใช่แบบดร.ป๊อบ
ป๊อบจะบอกตัวเองเสมอว่ากูคือป๊อบ ไม่ใช่ดร.ป๊อบ ไม่ใช่คนที่เหนือกว่าคนอื่น
และป๊อบพุดได้เต็มปากเลยว่าไม่มีสักครั้งที่ป๊อบจะยกตนข่มเพื่อนๆ
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกป๊อบว่า "ไม่ต้องไปสนใครจะคิดกับมึงยังไง พวกกูเข้าใจ"
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกป๊อบว่า "มึงควรจะขอโทษเพื่อนถ้าทำผิด"
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกป๊อบว่า "กูเชื่อมึง"
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกป๊อบว่า "ไม่เป็นไรนะป๊อบ เริ่มใหม่ก็ได้ มันพลาดก็ปล่อยไป"
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกป๊อบว่า "ดร.ป๊อบเพื่อนกู"
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกป๊อบว่า "Happy Birth Day" พร้อมกับเอาเค้กมาเซอร์ไพร์ส
เพื่อนกลุ่มนี้แหละที่บอกคืนอื่นว่า "ป๊อบมันก็เป็นอย่างนี้แหละ อย่าถือสามัน"
นี่แหละสิ่งที่ทำให้ป๊อบมีความสุขในทุกวันของสามเสนวิทยาลัย
ทุกวันเมื่อถึงโรงเรียน เราจะลงไปรวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร ทำการบ้าน กินข้าว เมาธ์เรืื่อยเปื่อย
ทุกวันเมื่อถึงคาบเรียน กลุ่มป๊อบก็นั่งกันแถวๆ หลังห้อง เรียนบ้าง หลับบ้าง 555
ทุกวันเมื่อถึงตอนเที่ยง เราจะไปทานข้าวด้วยกัน กลุ่มเราใหญ่จนต้องใช้หลายโต๊ะเลย
ทุกวันเราจะมีเพลงสากลมาร้องในกลุ่ม N'synce, Back Street boy, A1, Blue
เรามีปริ๊นเนื้อเพลง มีแย่งด้วยว่าใครจะเป็นคนไหนในวงเหล่านี้ 555
บางวันเราทะเลาะกันบ้าง แต่ท้ายที่สุดเราก็เคลียร์กันได้ แล้วก็กลับมาเป็นเพื่อนกันใหม่
ทุกวันเมื่อเลิกเรียน เพื่อนบางกลุ่มจะไปเตะบอล ป๊อบก็อยู่ดูไกลๆ เพราะเล่นกีฬาไม่ได้
เกือบทุกวันเมื่อเพื่อนเตะบอลเสร็จ เราจะไปทานข้าวด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ
และทุกวันเราจะมีมิตรภาพดีๆ ให้กัน...
หากแต่วันนี้ วันที่ป๊อบยืนอยู่หน้าโรงเรียนนี้ ไม่มีอะไรเป็นเหมือนวันนั้น
มีเพียงป๊อบคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนโดยไร้เงาของเพื่อนๆ ที่ป๊อบรัก
แต่พวกเขาไม่ได้ไร้ตัวตน
ทุกที่แห่งนี้มีความทรงจำของเรา ทุกย่างก้าวที่ผ่านมาวันนี้มีเรื่องราวของเรา
ป๊อบแทบจะเห็นและได้ยินภาพกับเสียงของป๊อบกับเพื่อนๆ ที่พูดคุยกัน
เวลาอาจพรากเราทุกคนไปตามทางของตน แต่ป๊อบเชื่อว่าลึกๆ ทุกคนยังผูกพันธ์กับที่นี่
ป๊อบเชื่อว่าพวกเขายังมีความทรงจำที่แสนดีกับที่แห่งนี้
ป๊อบหวังเหลือเกินว่าสักวันเราจะได้มารวมตัวกันที่นี่อีกครั้ง มาเดินดูสิ่งต่างๆ ที่เปลี่ยนไป
ถ้าเป้นไปได้ ป๊อบอยากจะย้อนเวลากลับไปยังวันนั้นด้วยซ้ำ
อยากกลับไปอยู่ด้วยกัน คุยกันทุกวัน เห็นกันทุกวัน แต่ก็คงทำไม่ได้
สิ่งที่ป๊อบอยากจะบอกเพื่อนๆ ทุกคนก็คือ
"พวกแกคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตป๊อบ พวกแกหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้ป๊อบมีทุกวันนี้
ไม่มีพวกแก จะไม่มีดร.ป๊อบที่ทุกคนรู้จัก
หากมีบางเรื่องที่ป๊อบเคยทำให้ขุ่นเคืองใจ ป๊อบขออภัย
ทุกความทรงจำจากสามเสนจะอยู่กับป๊อบตลอดไป ไม่หายไปไหน
ป๊อบจะไม่มีวันลืมเรื่องราวของเราที่นี่ หวังว่าพวกแกจะไม่ลืมป๊อบเช่นกัน
รักพวกแกมากนะ และจะรักตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เราเป็นเพื่อนกัน
อย่าลืมป๊อบนะ..."
นั่นคือสิ่งที่ป๊อบพูดกับตัวเองเมื่อก้าวพ้นประตูโรงเรียน
มองกลับเข้าไปอีกครั้งสามเสนยังสวยงามในแบบที่เคยเป็น
วันนี้มีความสุขจัง...ถ้ามีเพื่อนๆ อยู่ด้วย คนมีความสุขกว่านี้ร้อยเท่าเลย
"ไอ้ป๊อบ"
เสียงหนึ่งดังขึ้น ป๊อบหันไป
แล้วสิ่งที่ป๊อบเห็นมันก็ทำให้ป๊อบยิ้มอย่างเป็นสุข
"เข้าเรียนแล้วมึง"
มันคือภาพของเพื่อนๆ ในชุดนักเรียนที่กำลังโบกมือเรียกป๊อบ
เป็นภาพเช้าวันใหม่ของสามเสนวิทยาลัย
ภาพในจินตนาการที่สวยงาม และสดใสที่สุดภาพหนึ่งจนน่าตะลึง...
"เออ!"
แล้วป๊อบก็เห็นตัวเองในชุดนักเรียนที่วิ่งตามเพื่อนไป
ใช่...ตราบใดที่เรายังมีความทรงจำเกี่ยวกับสามเสน เราไม่เคยจากสามเสนไปไหน
ป๊อบกับเพื่อนยังคงอยู่ด้วยกัน เรียน เล่น พูดคุย หัวเราะด้วยกัน
เราจะมีกันและกันตลอดไป...
^O^ เชียงแสน สีม่วง สู้ๆๆๆๆๆ ^O^
========= Special Thanks ==========
ขอบคุณอาจารย์สมชัย ที่ป๊อบรักเยี่ยงพ่อ อาจารย์ให้ความรัก ความเอาใจใส่ป๊อบแบบสุดๆ
อาจารย์ทำให้ป๊อบรู้ว่าป๊อบสามารถทำอะไรได้บ้าง ขอบคุณที่ไม่เคยลืมป๊อบลืมเลยครับ
ขอบคุณอาจารย์กาญจนา สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่อาจารย์มอบให้
ขอบคุณอาจารย์ศักดา อาจารย์ฝ่ายปกครองสุดซี้ของป๊อบ อาจารย์ทำให้ป๊อบรู้สึกมีค่ามากๆ ครับ
ขอบคุณอาจารย์อดุลยเดช สำหรับความรัก ความเอ็นดูที่มีให้เสมอครับผม ขอบคุณประโยคที่อาจารย์บอกว่า "เด็กสามเสนส่วนหนึ่งแย่งกันเข้าเพราะหนังสือเรา เขาจุดประกายเพราะว่าดร.ป๊อบเป็นศิษย์เก่าสามเสน จุดนี้ขอให้กำลังใจเราได้ว่าเราทำต่อเถอะ" ครับอาจารย์ ป๊อบจะทำต่อไป
ป๊อบจะไม่หยุด ทุกครั้งที่ป๊อบเจอปัญหา ป๊อบจะคิดถึงประโยคนี้ของอาจารย์
มันเป็นความหวังที่มีค่ามากครับ
ขอบคุณอาจารย์ประสิทธิ์ สำหรับการส่งเสริมการอ่านให้ป๊อบตั้งแต่เด็กครับ
ขอบคุณอาจารย์ลัดลาดศรี อาจารย์ระเบียบ อาจารย์หมวดภาษาไทยที่ทำให้ป๊อบรู้ศักยภาพตัวเอง
ขอบคุณอาจารย์ใบแก้ว อาจารย์หมวดภาษาอังกฤษ วิชาที่ป๊อบรักที่สุดในโลก
ขอบคุณอาจารย์ปทุมมาศสำหรับความรักและการเป็นที่ปรึกษาในทุกเรื่อง
ป๊อบมีทุกวันนี้ได้เพราะอาจารย์เลยครับผม ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณอาจารย์ทุกคนที่อบรมสั่งสอนป๊อบมา หากมีเรื่องใดป๊อบล่วงเกิน ขออภัยครับ
ขอบคุณน้องๆ ชั้น ม. 2 สำหรับการมีส่วนร่วมในการทัวร์วันนั้น พวกคุณสุดยอดมากครับ
ขอบคุณพี่โบ๊ท พี่แจน จากนานมีบุ๊คส์สำหรับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีครับผม
ขอบคุณน้องปาม น้องต้อม สำหรับการเป็นแดนเซอร์ที่เวิร์คสุดๆ
ขอบคุณน้องกร รตกร ทีมงานและน้องชายสุดซี้สำหรับคลิปสวยๆ
ขอบคุณเพื่อนๆ 6/3 ทุกคน บอกความในใจไปหมดแล้ว ไม่ขอบอกซ้ำนะจ๊ะ
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตระหว่างเรียน เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง เจ้าหน้าที่ทั้งหลาย
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านไดอารี่นี้ครับ
+++++++++ เรื่องสำคัญ ++++++++++
"หากวันหนึ่งป๊อบเป็นอะไรไป ขอให้แบ่งเถ้ากระดูกป๊อบเป็น 5 ส่วน
ส่วนแรกให้แม่ป๊อบเก็บไว้ที่บ้านพัชราภารณ์
ส่วนที่สองให้ญาติป๊อบเก็บไว้ที่บ้านคุณยาย
ส่วนที่สาม (อาจฟังไร้สาระ) ขอให้เอาโปรยในสยามแสคว ป๊อบรักที่นั่นมาก
ส่วนที่สี่ ขอให้เพื่อนสนิทใน ABAC เอาไปโปรยไว้ที่หอพัก ABAC บางนา
และส่วนที่ 5 ขอให้เพื่อนๆ สามเสน เอาไปโปรยไว้ที่สนามฟุตบอลสามเสนวิทยาลัย
(ขอให้พวกแกไปให้เยอะๆ นะ 555)
นี่คือ 5 ที่สุดท้ายที่ป๊อบอยากเป็นส่วนหนึ่งของมันตลอดไป
หากมีอะไรเกิดขึ้น หวังว่าจะทำให้กันได้นะ ^O^"
ไดอารี่นี้อุทิศให้แด่อาจารย์สามเสนทุกท่าน และเพื่อนๆ 6/3 ทุกคน
"ช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของป๊อบ คือชีวิตในสามเสนวิทยาลัย"
ป๊อบ ฐาวรา สิริพิพัฒน์
+++++++++++ รูปแถม +++++++++++
ขากลับไปนั่งรถเมลด้วยนะ 555 เอาแบบตอนเรียนเลย
and you know what I Saw?
Look at This Guy!. He was reading The White Road!!!
ตื่นเต้นมากก อยากให้ลายเซ็นเขาก็กลัวว่าเขาจะด่าว่าสะเออะ
อยากจทะทักทายก็กลัวเขาหาว่าบ้า ก็เลยฉวยโอกาสตอนรถเมล์มาไปถ่ายรูปใกล้ๆ
ได้แค่นี้แหละ มัวๆ มึนๆ แบบว่ารีบสุดชีวิต เนียนๆ 555
ขากลับไปนั่งรถเมลด้วยนะ 555 เอาแบบตอนเรียนเลย
and you know what I Saw?
Look at This Guy!. He was reading The White Road!!!
ตื่นเต้นมากก อยากให้ลายเซ็นเขาก็กลัวว่าเขาจะด่าว่าสะเออะ
อยากจทะทักทายก็กลัวเขาหาว่าบ้า ก็เลยฉวยโอกาสตอนรถเมล์มาไปถ่ายรูปใกล้ๆ
ได้แค่นี้แหละ มัวๆ มึนๆ แบบว่ารีบสุดชีวิต เนียนๆ 555
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตป๊อบทำให้ป๊อบตั้งคำถามว่า
"แล้วทำไมชีวิตป๊อบจะไม่มีความสุขละ?" 555
Love Ya All
My Friend,My Fans,My Family
My Self & My World
^O^
"แล้วทำไมชีวิตป๊อบจะไม่มีความสุขละ?" 555
Love Ya All
My Friend,My Fans,My Family
My Self & My World
^O^
ความคิดเห็น
คิดถึงเพื่อนๆด้วย
เมื่อไหร่จะได้เจอเพื่อนๆอีกล่ะ
ป๊อบๆ หารูปลงใหม่ด่วนนน ชั้นไม่สวยยย 555
ซึ้งว่ะ อ่านเเล้วคิดถึงเพื่อนๆเหมือนกัน
รักอาจารย์สมชัยด้วยว่ะ ตอนแกรไปสามเสนแล้วชั้นฝึกสอน เค้าเป็นคนโทรหาชั้นเรยว่าแกอยู่ที่ห้องพักครุให้ชั้นไปหา เค้ารักแกมากจิงๆนะ
คิดถึงเพื่อนๆทุกคนมากๆว่ะ
กวางเจาหนาวมาก ว่างๆก้อมาเยี่ยมชั้นนะแก
เล็กเอง
มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของแทบทุกคนเลยจริงๆ
ซึ้ง ฮา ได้หลายอารมณ์ครับ
หนูอยู่ม1อ่ะ ตอนที่พี่ป็อบขึ้นอเนกประสงค์นะ หนูไปแอบดูด้วย ฮึฮึ แต่แค่แป๊บเดียว แล้วตอนที่พี่ไปดูเชียงแสนซ้อมแสตนด์นะ หนูกะจะขอลาเซ็นพี่ (วันนั้นอุตสาห์แบกgaadกับไวท์โรดไป) แต่พอเจอแล้วก็ดันลืมซะงั้น กรรม! แต่ยังไงก็ขอบคุณมากสำหรับการอวยพรให้เชียงแสนของเรานะค่ะ เชียงแสนเราคือพี่น้อง...เฮ้!!!!!!!!!
ซึ้งงงงงงงง T^T
อ่านแล้วแอบไม่อยากจบมอปลายนะเนี่ย
เหลืออีกเทอมเดียวละ ไม่สิ่ ครึ่งเทอมตะหาก T^T
ps. รักเด็กสามเสนนนนนนน 55555 (รู้กันชิมิ๊ เอิ๊กๆๆๆๆ )
อยากย้อนกลับไปสมัยเรียนจัง ^^
ขอบคุณพี่ป๊อบมากๆค่ะ
วันนั้นเป็นวันที่มีความสุขมากๆเลย ^^
ชีวิตในสามเสน เป็นชีวิตที่ดีมากจริงๆค่ะ ^^
I Love SAMSEN.
ปล.อ่านไวท์โรดมาตั้งแต่ตอนอยู่ประถม และตอนนี้อยู่ม.สี่
เพิ่งจะทราบว่า อาจารย์อดุลย์คือต้นแบบ อับดุล ราดะฮิน เองเหรอคะ ?! =[]=!!
หรือเพราะเป็น ญ ล้วน?? เกี่ยวมะ ฮ่าๆๆ
เปนชีวิตม.ปลายที่สนุกเจงๆเลยพี่ป๊อป อิจฉา!!
เช็คตารางไปบอกเพื่อน กรี๊ดกันทั่วห้องเลย
ยังไงพี่ก็เดินมาอยุธยาบ้างนะคะ แสตนด์ติดต้นก้ามปูเลย
หนูจะตะโกนร้องเพลงพี่ให้ดัังกว่าเพลงเชียร์อีก
ถึงพี่อยู่สนามเทนนิสก็จะเอาให้ได้ยินเล้ยยยย~~~
SS #59
1/4 AYD
ว้าว เป็นไดอะรี่ หนึ่ง ที่ใช้เวลาอ่านนานมาก
พี่ป๊อปเขียนได้ดีมากเลยคะ
รู้สึกได้ถึงความประทับใจหลาย ๆ อย่างที่พี่ป๊อปมีให้โรงเรียนนี้
ขอบอกว่า สุดยอดมากคะ