Gehavende Thea heeft geen spijt van naar buiten treden met haar dramatische levensverhaal

Op 21 maart 1945 wordt de dan zevenjarige Thea getroffen door een bomscherf, die haar bovenkaak verpulvert. Haar 48-jarige vader en 13-jarige zus Riek komen om het leven door de geallieerde bommen op de Zelhemse boerderij, vlak voor de bevrijding.

Het gelaat van Thea is onherstelbaar verminkt. Ondanks tientallen hersteloperaties na de oorlog houdt ze een gehavend gezicht. Dat weerhoudt haar er niet van om afgelopen zomer open en bloot naar buiten te treden, als haar daarom wordt gevraagd.

Decennia lang schaamt ze zich voor haar uiterlijk. Overal waar ze binnenkomt wordt ze aangestaard. ,,Op een gegeven moment ben je er klaar mee, is de schaamte voorbij. Ik vond dat mijn verhaal verteld mocht worden. Zelf heb ik geen mobiele telefoon, maar mijn dochters hebben ontzettend veel positieve reacties gehad op de interviews die ik heb gegeven.’’

In 1975 trouwt Thea met Ulftenaar Toon Hartgerink. Ze hebben samen twee dochters en vier kleinkinderen. Op haar 78-ste valt ze van haar fiets en breekt haar bekken en een ruggenwervel. Lopen met een rollator gaat moeizaam. ,,Ik val nogal eens. Vandaag weer, tijdens de dagbesteding. Zit ik weer een tijd met pinnen in mijn arm.’’

Het oorlogstrauma heeft diepe wonden geslagen. Oorlogsfilms heeft ze nooit verdragen, hetzelfde geldt voor vliegtuiglawaai. Ondanks dat lijdt ze een fijn leven. Jongste kleinzoon Finn verwoordt het treffend, als hij het over zijn grootmoeder met haar gehavende gezicht heeft. ,,Ze kunnen zeggen wat ze willen. Mijn oma is heel gewoon.’’