Dood zijn duurt zo lang

Pieter van Westen groeit op aan boord van een binnenvaartschip,
in een streng gelovig gezin. Als hij in 1945 op de torpedoboot
Piet Hein naar Nederlands-Indië vaart, komt hij terecht in een
wereld die sterk contrasteert met het beschermde milieu van
zijn jeugd. Op de marineschepen wordt gevloekt en gegokt en
worden fi lms vertoond met schaars geklede dames. Eenmaal in
de kolonie zijn er matrozen die inlandse vrouwen veroveren en
meer alcohol drinken dan goed voor hen is.
Hoort Pieter bij de jongemannen die trouw blijven aan de principes
die zij van thuis meekregen, ondanks het wegvallen van
sociale controle? En wat doet de jarenlange onzekerheid over
de lengte van zijn verblijf in Nederlands-Indië met hem?
Uiteindelijk daalt het moreel in het leger. Ook ontvangt Pieter
geen brieven meer van twee meisjes met wie hij correspondeert;
post die belangrijk is voor zijn geestkracht.
Op 8 augustus 1947 sneuvelt Pieter. Wat is er in de maanden
voorafgaand aan zijn dood met hem gebeurd en hoe kwam hij
precies om het leven?
Schrijfster Anne Marie Hoekstra ging op zoek naar antwoorden
op deze vragen over haar oom. Ze reconstrueerde zijn levensverhaal,
aan de hand van onder andere Pieters brieven, zijn dagboek
en interviews.