Johny Voners: "Ik dacht dat Charles Aznavour nipt 100 zou worden"

Johny Voners heeft het nieuws van het overlijden van Aznavour nog maar pas vernomen wanneer Radio 2 hem opbelt voor een reactie. De acteur bekend van "F.C. de kampioenen" zingt al jaren zijn eigen versies van de nummers van de Franse zanger, onder meer onder de noemer "Aznavoners".

"Ik ben toch een beetje van mijn melk, moet ik toegeven", zegt Voners. "Voor mij komt het onverwacht. Ik dacht hij hij niptekes 100 zou worden."

"Aznavour behoort tot de allergrootste Franse chansonniers, hoewel die in Frankrijk natuurlijk bijna ontelbaar zijn. Zoals men in Nederland destijds zei dat Toon Hermans, Wim Sonneveld en Wim Kan de 3 groten waren op vlak van cabaret, was Aznavour 1 van de allergrootsten in zijn gebied."

"Aznavour heeft 1.300 liedjes geschreven, dat is niet niks. Hij heeft ook in 60 films meegespeeld. In augustus 2017 kreeg hij nog een ster op de Hollywood Walk of Fame."

Volgens Voners gaat de vergelijking tussen Aznavour en Frank Sinatra absoluut op. "Niemand had dezelfde zegging als Sinatra. Ik denk dat hij voor de Franse taal ook die zegging had. Die manier van zingen, zingend sprekend eigenlijk."

"Aznavour is al in de jaren 40 begonnen en startte zijn carrière echt in 1955", zegt radiomaker en muzikant Jan Hautekiet. "Dat is een lange staat van dienst. Hij heeft in die tijd alle kleuren van het muzikale spectrum ingekleurd."

"Hij zei altijd over zichzelf dat hij als zanger erg beperkt was. Toch was hij een straffe vertolker. Binnen zijn beperkt bereik kon hij veel teweeg brengen. Dat bindt hem aan andere grootheden als Bob Dylan, die hem altijd een grote invloed heeft genoemd."

"Ik denk dat hij een punt had bereikt waarop hij niet meer kon stoppen met optreden. Ik heb twee, drie jaar geleden nog een concert van hem gezien waarin hij behoorlijk presteerde, maar in alle eerlijkheid en met alle liefde en respect voor de man moet ik zeggen dat het bij sommige nummers te moeilijk werd. Dan nog was er die indrukwekkende persoonlijkheid. Zijn humor ook."

"Met "Comme ils disent" bracht hij in 1972 als een van de eersten een nummer over een homoseksuele travestietdanser. Voor die tijd zeker, en misschien vandaag nog steeds, durfde hij thema's aan te snijden die anderen links lieten liggen. Hij probeerde niet aan een beeld of een verwachting tegemoet te komen."

"Aznavour was een geweldige zanger en een geweldige componist, maar hij had ook een groot engagement voor Armenië. Dat heeft dan weer met migratie te maken, wat vandaag erg actueel is. Dat authentieke engagement sierde hem en plaatst hem misschien wel apart van veel van zijn collega's."

Ook auteur en Frankrijkkenner Bart Van Loo roemt Aznavour om zijn maatschappelijke engagement. "Hij is het levende bewijs dat de Franse cultuur geen monolitisch blok is", zegt hij in "De wereld vandaag" op Radio 1. "Onlangs zei hij nog: waarom ontvangen we alle vreemdelingen niet om ons leeggelopen platteland te herbevolken?"

"Aznavour heeft de soundtrack van 3 of 4 generaties bepaald. Hij bleef doorgaan en leek zo iets van onsterfelijkheid in zich te hebben. Dat blijkt nu niet te kloppen. Nu hij dood is, schuiven we allemaal een bank op naar het einde."

"Zijn strafste werk maakte hij in de jaren 60 en 70. Die 2 decennia vormden de absolute top van zijn carrière. Daarop heeft hij nadien een stuk blijven teren. Maar is dat bij de Rolling Stones anders? Iemand die 2 decennia top is, dat is uitzonderlijk."

Kunstjournalist en cultuurmens Claude Blondeel zag Aznavour vroeger vaak optreden in de AB in Brussel. "Net als Jacques Brel, Gilbert Bécaud en Edith Piaf bracht hij elk jaar een LP uit", zegt hij in "Ayco" op Radio 1. "Die nieuwe liedjes kwamen ze hier oefenen voor ze de grote stap naar Parijs maakten, naar L'Olympia. De optredens hier waren even goed als die in Parijs, zo niet beter, want hier hadden ze een waar publiek van fans. Niet le tout Paris, maar echte fans."

"Ik herinner me de optredens van Aznavour nog heel goed. Ik zie hem nog steeds zo voor mij, die kleine man. Wat vooral beklijvend was aan zijn optredens, was hoe hij een formidabele acteur was. Hij speelde elk nummer. Elk nummer was ook een verhaal: over een verloren liefde, over een liefde die maar niet wou komen."

"Als hij "La mamma" zong, zat hij in de rouwkamer van de dode gipsymoeder. Als hij "La bohème" zong, zag je de gloriejaren van Parijs, van de impressionisten. Hij was een heel goeie kunstenaar, een heel mooie mens."

"Hij was ook een heel goeie filmacteur hé. Hij speelde een hoofdrol in "Tirez sur le pianiste" van François Truffaut uit 1960, een van de eerste films van de nouvelle vague. Daarnaast was hij een bezorgde mens. Zo heeft hij Johnny Hallyday altijd beschermd."

"Ik beschouw Aznavour als het Franse antwoord op Frank Sinatra. Ook hij vertelde altijd een verhaal. Een beetje bitter, soms wat cynisch en melancholisch, maar altijd hoopgevend."