Του Τάσου Κουράκη*
Συζητώντας με την Αχέντ Ταμίμι, πριν από μερικές ημέρες, στο πλαίσιο γεύματος εργασίας στην κατοικία του πρέσβη της Παλαιστίνης στην Αθήνα, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής στο παλαιστινιακό τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια. Το πρώτο σημείο στο οποίο αναφέρθηκαν όλοι οι συμμετέχοντες στη συζήτηση ήταν, προφανώς, η ομόφωνη απόφαση της Βουλής για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, μετά από πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Η ομιλία του Μαχμούτ Αμπάς στη Βουλή, η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Παλαιστίνη, εκείνη του προέδρου της Βουλής, οι επίσημες αποστολές της κοινοβουλευτικής διπλωματίας στη Ραμάλα, αποτέλεσαν, επίσης, σημεία αναφοράς.
Εντούτοις, η σύσφιξη των σχέσεων της Βουλής με την παλαιστινιακή διπλωματία δεν βρίσκει εύκολα κοινό βηματισμό με την επίσημη ελληνική διπλωματία, η οποία, μετά τη συγκρότηση της τριμερούς Ελλάδας - Κύπρου - Παλαιστίνης, στο πλαίσιο ελληνικής πρωτοβουλίας στην 71η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δεν έχει εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στη διαδικασία αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Την ίδια στιγμή, και σε διεθνές επίπεδο φαίνεται η δυναμική μιας νέας ειρηνευτικής πρωτοβουλίας να χάνει έδαφος. Η πολιτική της ασύμμετρης πίεσης της νέας αμερικανικής ηγεσίας προς την παλαιστινιακή πλευρά, με ταυτόχρονη απόλυτη στήριξη στις κατασταλτικές πολιτικές του Ισραήλ, δημιουργεί δυσμενή δεδομένα στην πολυπόθητη λύση των δύο κρατών.
Εντωμεταξύ, στις περιφερειακές εξελίξεις, το Παλαιστινιακό φαίνεται να συμπιέζεται και από τη νέα κατάσταση έντασης ανάμεσα, κυρίως, στο Ιράν, την Τουρκία και το Ισραήλ, σε ευθεία σύνδεση επίσης και με τις ρωσικές προτεραιότητες στη Συρία και τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Η αμερικανική πίεση στην παλαιστινιακή ηγεσία, η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, η διακοπή της αμερικανικής χρηματοδότησης προς τον ΟΗΕ για τα προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας στην Παλαιστίνη, η συνέχιση του αποκλεισμού της Γάζας, η εντατικοποίηση της πολιτικής των εποικισμών, η απάνθρωπη αντιμετώπιση των Παλαιστινίων κρατουμένων από το κράτος του Ισραήλ, η νέα σκληρή νομοθεσία για την ιθαγένεια και πολλά άλλα φαίνεται να περνούν, για ακόμη μία φορά, στα ψιλά γράμματα των διεθνών γεωστρατηγικών μιλιταριστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή.
Το ερώτημα είναι εάν μέσα σε αυτές τις εξελίξεις υπάρχει διπλωματικός χώρος για μια νέα, ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, για την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Υπενθυμίζεται ότι, σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κράτος της Παλαιστίνης έχει αναγνωριστεί από 7 χώρες - μέλη της, ενώ σε διάφορες φάσεις και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει εκφράσει τη θέση του υπέρ της λύσης των δύο κρατών.
Στην κατεύθυνση αυτή, ίσως να ήταν επιβεβλημένο να εξεταστεί μια διπλωματική πρωτοβουλία, με την ενεργό συμμετοχή και της χώρας μας, για τη διεθνή αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Οι γεωστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και η δεδομένη συμμετοχή της Ελλάδας σε αμυντικές συμμαχίες με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν θα πρέπει να αποτρέψουν τη χώρα μας από μια νέα έντιμη πρωτοβουλία διαμεσολάβησης. Αντίθετα, αυτή ακριβώς η θέση της είναι εκείνη που την καθιστά αξιόπιστο συνομιλητή και στις δύο πλευρές. Άλλωστε, η λύση των δύο κρατών είναι η μόνη που εγγυάται όχι μόνο τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και την ευημερία και την πρόοδο του ίδιου του λαού του Ισραήλ.
* Ο Τάσος Κουράκης είναι Α' αντιπρόεδρος της Βουλής, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ελλάδας - Παλαιστίνης
