Het is de mooiste zin uit elk sprookje: ‘Ze leefden nog lang en gelukkig’. Ofwel: ‘Happily ever after’. Het theaterduo Alink&Plukaard maakt met deze magische woorden een ontroerende, humoristische en af en toe flink dramatische voorstelling. Het gaat over de Grote Romantische Liefde, maar dan wel díe liefde zoals zwijmelende Disney- en Hollywoodfilms ons voorschotelen. Ze spelen filmscènes na, er klinkt Disney-muziek en ander muzikaal snoepgoed. En om ook de heftigheid van liefde te benadrukken een intens rauwe versie van As tears go by van The Rolling Stones.
Op de achtergrond prijkt een prachtige wand, ontworpen door Marjolijn Brouwer. Hierin gloeien lichtjes op die nu eens kil blauw zijn, dan groenig en aan het slot vooral rood, als harten. De voorstelling begint aan een cafétafeltje waar Ilona (Yara Alink) en Walter (Sander Plukaard) een date hebben en elkaar bekennen intens verliefd te zijn.
Alink speelt perfect een verlegen meisje dat tegelijk welbewust en doortastend is, Plukaard bedient zich van doelmatige versiertrucs. Vanaf dat moment waaiert de voorstelling alle kanten op. Lidwien Roothaan regisseert Alink en Plukaard snel, flitsend en fantasievol. De tekst is van het theaterduo zelf, aangevuld met bijdragen van Rob de Graaf.
De voorstelling zou evengoed ‘scènes uit ieders liefdesleven’ kunnen heten, want werkelijk alle aspecten komen aan bod. Ilona wil op een gegeven moment alleen zijn, twintig pizza’s eten en in versleten pantoffels op de bank zitten. Juist dan komt Walter binnen en ontstaat een discussie vol ongemakkelijkheden. Waar was die liefde van toen gebleven? Het komt zelfs tot een gevecht, regelrecht ontleend aan een Amerikaanse tearjerker, waarin de acteurs overdreven Amerikaans spreken.
De conflicten zijn herkenbaar. Heel mooi is de scène waarin Ilona opeens uitvalt tegen Walter, opdat hij haar niet als een godin op een voetstuk plaatst en haar idealiseert, zij is ook een vrouw met lichamelijke zaken als puistjes uitknijpen, naar de wc gaan, soms kotsen. Het is ongelooflijk knap hoe briljant Yara Alink van mimiek weet te wisselen. Op perfecte wijze weet zij de inhoud van haar tekst en de subtekst van haar woorden in gezichtsexpressie te vertalen. Plukaard heeft een iets minder levendige mimiek maar weet evenzeer stemmingswisselingen met een enkele blikrichting of gebaar te vertolken. In dit rollenspel vullen ze elkaar prachtig aan.
Opvallend is dat kinderen of kinderwens in dit relatietoneel ontbreken, er is zelfs niet de minste suggestie in de richting. Hiermee blijft Happily ever after een voorstelling over jongvolwassenen die op de drempel van hun liefdesleven staan. De toon wordt geleidelijk aan grimmiger, vooral als het tweetal een relatietherapeut inschakelt om opnieuw een avontuurlijk liefdesleven te ontdekken: het sleets worden van hun verhouding, dat de gloed van vroeger voorbij is, weerklinkt als de droeve ondertoon. Aan het slot staan ze oud en wijs naast elkaar, ze zijn ondanks alles oud geworden, samen. Niet langer dan vijf kwartier duurt Happily ever after, maar voor je gevoel zijn er tal van liefdesperikelen én geluksmomenten gepasseerd.
Foto: Sanne Peper
Een overdreven juichende recensie. Dit gegeven had veel dieper en mooier uitgewerkt kunnen en moeten worden. Helaas ging de voorstelling als het bekende nachtkaarsje uit. Na de ‘pauze’ was er helemaal niets meer. Die ruimte had beter benut kunnen worden om Alink en Plukaard op oudere leeftijd het podium te laten betreden, als oudere minnaars onder het motto ‘als liefde zoveel jaar kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn’. Dat ging nu allemaal veel te snel. Waarom moeten al die moderne stukken tegenwoordig zo schandalig kort zijn? Misschien moet daar eens een thema-voorstelling aan gewijd worden. Overigens klopt het niet wat in deze recensie staat. Het thema ‘kinderen’ wordt wel zij het zeer beknopt aangeroerd. Misschien is de tekst na de premiere iets gewijzigd? Jammer ook dat de regisseur geen gebruik heeft gemaakt van oude (zwart-wit)beelden uit de aangeroerde zwijmelfilms. Zou tot de verbeelding hebben gesproken. Alink speelde erg naturel,fris en fruitig. Haar monoloog over de onvolkomenheden van het vrouwelijk lichaam mocht er zijn. Plukaard daarentegen oogde en acteerde veel te stijfjes. Qua spel en mimiek was hij ook niet opgewassen tegen zijn ‘liefdespartner’. Het stuk had om in vaktermen te blijven veel meer moeten schuren!