محمدرضا ظفرقندی، رییس کل سازمان نظام پزشکی، با اعلام اینکه  ۴۵ هزار پزشک عمومی در ایران یا بیکارند یا  مهاجرت کرده‌اند، نسبت به موج مهاجرت پزشکان ابراز نگرانی کرد و گفت: براساس برآوردهای این سازمان «سالانه حدود ۷۰۰ پزشک» از جمله دستکم ۳۰۰ «پزشک متخصص» از ایران به کشورهای دیگر مهاجرت می‌کنند.

ظفرقندی گفت: «بر اساس ارزیابی ما مهاجرت پزشکان در سال و در حوزه عمومی حدود ۴۰۰ تن است و در حوزه پزشکان متخصص هم بین ۳۰۰ تا ۳۵۰ نفر است» اما «این آمار کاملی نیست چراکه ما در آمارهای‌مان به همه منابع دسترسی نداریم.»

رییس کل سازمان نظام پزشکی با بیان اینکه «بر اساس محاسبات ما و بر اساس نوع دانشکده بین ۸۰۰ میلیون تا یک میلیارد تومان بابت تربیت دانشجوی پزشکی هزینه می‌شود»، گفت: «اگر از این هزینه استفاده بهینه نشود چه اتفاقی می‌افتد؛ قاعدتا فارغ‌التحصیلان یا به حرفه‌ای دیگر روی می‌آورند یا از کشور خارج می‌شوند و آمارها در این زمینه برای ما نگران کننده است.»

ظفرقندی به ۴۵ هزار پزشک عمومی که پروانه کار نگرفته‌اند اشاره کرد و خصوص آمار پزشکان «بیکار» یا «مهاجر»، گفت «در سازمان نظام پزشکی حدود ۸۵ هزار پزشک عمومی شماره نظام پزشکی دارند، اما از این میان تنها حدود ۴۰هزار تن پروانه کار و طبابت گرفته‌اند؛ بنابراین قاعدتا تعدادی از این پزشکان یا به حرفه‌های دیگر روی آورده‌اند و یا از کشور خارج شده‌اند.»

رئیس سازمان نظام پزشکی ضمن تاگید براینکه «با افزایش بی‌رویه ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی مخالفیم»، گفت:«طی مکاتبه‌ای با مسئولان ذیربط و رییس مجلس شورای اسلامی، رسما مخالفت‌مان را اعلام کردیم.»

او کمبود پزشک را رد کرد و گفت:   ما نمی‌گوییم که نسبت پزشکان‌مان به جمعیت کشور ایده‌ال است و به عنوان مثال در سطح کشورهای اسکاندیناوی و غیره است، ولی در حد منطقه خودمان عددش قابل قبول است و آن چه که باید به آن پرداخته شود، توزیع نیروهای پزشکی و منابع مرتبط با آن است و این موارد باید اصلاح شوند.»

ظفرقندی همچنین گفت: «تعداد زیادی از پزشکان کشور و از جمله پزشکان عمومی زیادی بیکارند و معنای آن، این است که بسته به آمارها و استانداردها کمبود پزشک نداریم و مشکل آن است که نتوانسته‌ایم شرایط اقتصاد سلامت و به کارگیری نیروها در مناطق مختلف از جمله مناطق محروم را تامین کنیم.»

همزمان عباس کامیابی، رییس انجمن پزشکان عمومی ایران، نیز در واکنش به «طرح دو فوریتی مجلس برای افزایش ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی»، گفت: «مشکل کشور ما کمبود پزشک نیست، نبودِ سیاستگذاری و مدیریت درست برای به‌کارگیری پزشکان موجود در خدمت سلامت جامعه است.»

کامیابی تاکید کرد که «بنابر اطلاعات موجود، هزاران پزشک عمومی و متخصص ایرانی در کشورهایی مثل کانادا، آلمان ودیگر کشورها در صف ورود به بازار کار قرار دارند»، گفت: مهاجرت هزاران پزشک ایرانی در حالی ادامه دارد که «هزینه تمام‌شده برای تربیت هر پزشک عمومی در ایران بین ۶۰۰ میلیون تا یک میلیارد تومان برآورد می‌شود.»

او گفت: «باید همه بپذیریم که اگر مشکلی وجود دارد، راه‌حل آن تصمیمات خلق‌الساعه و کارشناسی‌نشده نیست و به‌ویژه در سیاست‌گذاری و مدیریت نظام سلامت در جهان الگوهای علمی و امتحان پس‌داده‌ای وجود دارد که مهم‌ترین آن اجرای نظام ارجاع است.»

کامیابی با یادآوری این‌که «همین حالا هم بسیاری از پزشکان عمومی و متخصص جذب کارهای جانبی پزشکی شده یا طبابت را به‌کلی کنار گذاشته یا به امید اشتغال مناسب از کشور مهاجرت کرده‌اند»، گفت: «در این شرایط، افزایش ظرفیت دانشگاه‌های پزشکی مثل آب ریختن در ظرف سوراخ است» آنهم درحالی که «حدود نیمی از پزشکان عمومی کشور در حال حاضر در جایگاه اصلی خود یعنی طبابت خدمت نمی‌کنند.»

او  گفت: «تعرفه‌گذاری در کشور ما مبنای علمی و عادلانه ندارد و سبب گریزان شدن پزشکان از رشته‌های مادری مانند طب عمومی و تخصص‌های داخلی، کودکان، عفونی و... می‌شود، زیرا طبابت در این رشته‌ها حداقل‌های یک زندگی متوسط را نیز تامین نخواهد کرد. در نتیجه آن دسته از رشته‌های پزشکی که شاید بیش از همه مورد نیاز هر جامعه‌ای هستند، کمتر از همه متقاضی دارند و دانشجویان پزشکی بیشتر جذب رشته‌های به‌اصطلاح لوکس می‌شوند.»