ครั้งที่ | “20”










“ว่าแต่ว่าปิดเทอมนี้เราต้องไปลงชุมชนกันแล้วนี่ ใช่ไหม” แบงก์พูดขึ้นกลางวงในระหว่างที่พวกเขานั่งกินข้าวกลางวันกันอยู่ เหลือวิชาที่จะต้องสอบอีกแค่ไม่กี่วิชาก็จะสิ้นสุดการเรียนในชั้นปีที่หนึ่ง ของเทอมหนึ่งแล้ว



“เออ ใช่... ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าเราจะต้องไปลงชุนชนกับพี่ ๆ เขาช่วงปิดเทอมนี้” ตั้มทำท่าเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้



“เราเพิ่งจะเรียนจบแค่เทอมเดียวเองใช่ไหม แต่ทำไมนี่รู้สึกเหมือนผ่านมาเป็นปีเลย” เบลถอนหายใจ เธอแทบอยากจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะแล้วหลับ ๆ เสียให้มันรู้เรื่องไป



“จริงของเบล ยาวนานมาก แล้วคิดดูสิกว่าจะจบปีห้า ไม่ตายกันไปก่อนเหรอเนี่ย” มะนาวเองก็มีสภาพไม่ต่างกันกับเบลสักเท่าไหร่



สายน้ำกับอีกสองหนุ่มหัวเราะกับท่าทางของสองสาว “เอาน่ะ! อย่างน้อยเราก็ผ่านมาได้เทอมหนึ่งแล้วนะ ถ้าพวกเราช่วยกันเรียนไปแบบนี้ก็ต้องผ่านไปได้อยู่แล้วล่ะนะ”



“จริงอย่างที่สายน้ำว่า เอา! รีบกินข้าวกันก่อนเดี๋ยวบ่ายมีสอบอีกวิชานะจะได้มีแรงไปทำข้อสอบ” ตั้มหยิบช้อนส้อมในจานข้าวของเบลส่งให้เจ้าตัว ก่อนจะหันไปหาสายน้ำ “เออแล้วเรย์ล่ะ วันนี้อยู่ห้องเหรอ”



“ใช่” สายน้ำพยักหน้ารับ “เรย์บอกขี้เกียจออกมา ร้อน แถมเราก็ยังสอบกันทั้งวันอีก เลยขอนอนอยู่ห้องดีกว่าน่ะ”



สายน้ำได้พาเรย์มาแนะนำให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มทั้งสี่คนรู้จักแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้ากันได้ดีกับเรย์



“แล้วนี่เรย์จะกลับตอนไหน หรือว่าอยู่อีกยาว”



“ช่วงอาทิตย์หน้าเรย์ก็กลับแล้วล่ะ แอบเสียดายเหมือนกันเรย์มาช่วงสอบพอดีเลยไม่ค่อยได้พาไปเที่ยวไหนเท่าไหร่เลย” สายน้ำบ่น นึกเสียดายปนเสียใจอยู่ไม่น้อยที่ไม่ค่อยมีเวลาเพื่อนคนนี้ไปเที่ยวสักเท่าไหร่เพราะเขาต้องเร่งอ่านหนังสือเตรียมสอบ แถมพอจังหวะที่สอบเสร็จเรย์ก็ต้องเตรียมตัวกลับแล้ว



พวกเขารีบจัดการกับอาหารตรงหน้าหลังจากที่นั่งคุยกันเพลินจนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง มีสอบอีกทีตอนบ่ายโมงครึ่ง พอมีเวลาเหลือก่อนเข้าห้องสอบพวกเขาจึงนั่งติวกันถึงเนื้อหาที่จะใช้สอบในวิชาถัดไป ผลัดกันถามคำถาม แล้วก็ตอบเพื่อเป็นการทบทวนไปในตัว



สายน้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขาส่งข้อความหาหินผาตั้งแต่ก่อนกินข้าวจนถึงตอนนี้อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบกลับมา วันนี้หินผามีสอบวิชาเดียวตอนเช้า และตอนนี้อีกฝ่ายก็น่าจะสอบเสร็จแล้ว แต่ก็เป็นไปได้ว่าอาจจะปิดเสียง หรือปิดเครื่องเอาไว้ตั้งแต่ตอนเข้าห้องสอบแล้วลืมเปิด สายน้ำส่งข้อความไปอีกรอบเพื่อบอกว่าเขากำลังจะเข้าสอบในช่วงบ่าย จัดการปิดเครื่องเอาไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องสอบเมื่อถึงเวลา



เขาตั้งสมาธิกับการทำข้อสอบ ตั้งใจอ่านโจทย์แล้วก็คำตอบอย่างละเอียดเพื่อที่จะได้ตอบไม่พลาด ข้อไหนที่เจ้าตัวยังไม่แน่ใจก็ข้ามไปก่อนแล้วค่อยย้อนกลับมาทำใหม่อีกครั้ง เวลาในการสอบสองชั่วโมงจะว่าผ่านไปเร็วก็เร็ว ผ่านไปช้าก็ช้าในความรู้สึกของคนที่นั่งอยู่ในห้องสอบ



สายน้ำเช็คคำตอบของตัวเองอีกรอบเมื่อได้ยินอาจารย์ประกาศเรื่องเวลาที่เหลืออยู่ เช็คจนแน่ใจว่าเขาทำข้อสอบครบทุกข้อ ไม่มีข้อไหนตกหล่นไปก็วางกระดาษคำตอบคว่ำลง และรอเวลาที่จะออกจากห้องสอบ



เสียงอาจารย์ประกาศแจ้งหมดเวลาในการทำข้อสอบดังขึ้น นักศึกษาต่างพากันทยอยลุกออกจากโต๊ะ รวมถึงสายน้ำด้วย ทันทีที่ออกมาพ้นเขตห้องสอบก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่วิชานี้ผ่านพ้นไปเสียที



“โล่งแล้ว... เหลืออีกสองวันเราก็จะเป็นไทยแล้ว!” แบงก์ชูมือขึ้นเหนือหัวแล้วร้องออกมาหลังจากที่เดินลงมาถึงข้างล่างแล้ว



“สู้โว้ยมึง!” ตั้มยกแขนกอดคอเพื่อนสนิทตัวเอง “จะแยกย้ายกันเลยไหม”



“เราสองคนแยกเลยนะ ไม่ไหว ขอกลับไปนอนก่อนค่อยมาลุยอ่านหนังสือต่ออีกรอบ” เบลพูดโดยมีมะนาวพยักหน้ารับเป็นลูกคู่อยู่ข้าง ๆ กัน



“โอเค ตามนั้น ขับรถกลับกันดี ๆ นะ ระวังด้วย”



“จ้า ไปแล้ว เจอกันนะ” เบลกับมะนาวโบกมือลาเพื่อนทั้งสามคนก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง



“แล้วมึงอ่ะ พี่หินผามารับไหม หรือว่ากลับพร้อมพวกกูเลย” ตั้มหันมาถามสายน้ำที่ยืนกดโทรศัพท์อยู่



“กลับพร้อมพวกมึงเลยก็ได้” สายน้ำตอบแต่สายตาของเขายังไม่ละจากโทรศัพท์



“ทำไม มีอะไรวะ” แบงก์เดินเข้ามาใกล้ ก้มมองโทรศัพท์ในมือเพื่อน



“เออ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”



“ไม่มีอะไร พอดี... พี่หินผาไม่ตอบไลน์ก็เลยสงสัยน่ะ ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว” สายน้ำส่ายหน้าไปมา “แต่คงไม่มีอะไรหรอก”



“พี่เขามีสอบหรือเปล่า”



“มี” เขาพยักหน้า “แต่แค่ตอนเช้าน่ะ ตอนบ่ายไม่มีสอบอะไรแล้ว”



“พี่เขาอาจจะลืมเอาโทรศัพท์มาด้วยก็ได้มั้ง ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก มึงวางใจเถอะ เขาอาจจะยุ่ง ๆ เรื่องอะไรอยู่” ตั้มพูดเพื่อให้เพื่อนสบายใจ



“คงจะอย่างนั้นแหละ ไปเถอะ กลับกันดีกว่า” สายน้ำเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตัวเอง ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะพากันเดินไปที่รถของแบงก์เพื่อกลับคอนโดบ้าง



“เดี๋ยวกูแวะซื้อขนมเค้กร้านประจำก่อน มึงจะเอาอะไรไหม” ตั้มที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับหันมาถามสายน้ำที่นั่งอยู่ด้านหลัง



“เอาสิ เดี๋ยวกูลงไปดูด้วย จะได้ลงไปซื้อเผื่อเรย์ด้วย” สายน้ำพยักหน้ารับ



แบงก์เปิดไฟเลี้ยวเพื่อชิดซ้ายเมื่อใกล้ถึงร้านขนมที่ว่า ก่อนจะจอดสนิทอยู่หน้าร้าน พวกเขาทั้งสามคนลงจากรถเพื่อเดินเข้าไปในร้าน



“อ้าว นั่นพี่หินผานี่” แบงก์ที่หันไปเห็นพอดีร้องขึ้นเรียกสายตาของสายน้ำแล้วก็ตั้มให้หันไปมอง “มากับใครล่ะนั่น”



“หือ…” สายน้ำหันไปมองตรงบริเวณที่แบงก์มองไป เป็นหินผาจริงอย่างที่เพื่อนบอก เจ้าตัวนั่งอยู่ที่โต๊ะกับใครอีกคน “เอ๊ะ นั่น… เรย์นี่นา”



“เออ จริงด้วย มาด้วยกันได้ยังไงวะ เรย์กับพี่หินผาสนิทกันเหรอ” ตั้มหันมาถามสายน้ำ



คนโดนถามส่ายหน้า “ก็ไม่ได้สนิทมากนะ”



แม้ว่าสายน้ำจะเคยพาเรย์ไปเจอกับหินผาบ่อยครั้งแต่ทั้งคู่ก็ไม่สนิทสนมกันถึงขนาดที่จะออกมาด้วยกันได้ เพราะอย่างนั้นสายน้ำเลยค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเพื่อนตัวเองกับคนรักมาอยู่ด้วยกันแบบนี้



ดูเหมือนว่าหินผาจะหันมาเห็นพวกเขาแล้ว เจ้าตัวยิ้มออกมาก่อนจะลุกเดินมาหา แบงก์กับตั้มยกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่ “สวัสดีครับ”



“อือ สอบเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ” หินผาถาม



“ครับ” แบงก์กับตั้มขอตัวแยกไปเลือกขนม ตรงนี้เลยเหลือหินผากับสายน้ำ



“มายังไงครับเนี่ย” สายน้ำหันมาถามคนรักของตัวเอง



“ขับรถมาครับ” หินผาตอบยิ้ม ๆ “ล้อเล่น แต่พี่ก็ขับรถมาจริง ๆ นะ”



“ผมหมายถึงว่าพี่แวะมาที่ร้านนี้ได้ยังไง แล้วทำไมถึงอยู่กับเรย์ได้ล่ะครับ”



“อ่อ… คืนนี้เราไปค้างห้องพี่ได้ไหม” หินผาไม่ตอบ แต่ถามคำถามกลับมาแทน “พี่บอกเรย์แล้วว่ามีเรื่องอยากคุยกับเรา เลยจะให้เราไปค้างด้วยกันที่ห้อง นี่พี่ก็แวะมารอเรานั่นแหละตั้งใจว่าจะมาซื้อขนมเค้กให้เราไว้กิน เป็นรางวัลของการสอบในวันนี้”



“แล้วพี่กับเรย์มาอยู่ด้วยกันได้ยังไงครับ”



“เอาไว้คุยกันที่ห้องพี่นะครับ พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยหลายเรื่องเลย”



“ก็ได้ครับ อย่างนั้นเดี๋ยวผมไปบอกเพื่อนก่อน ว่าแต่พี่จะซื้ออะไรไหมครับ”



“เรียบร้อยแล้วล่ะ เราไปคุยกับเพื่อนก่อนเถอะ”



“ครับ” สายน้ำพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนทั้งสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ “แบงก์ตั้มเดี๋ยวกูไปกับพี่หินผานะ”



“จะเอาคีย์การ์ดไปไหม” เรย์ถามขึ้นเมื่อสายน้ำหันมาคุยกับเขาเป็นภาษาอังกฤษ เพราะวันนี้เรย์ต้องอยู่ห้องคนเดียวสายน้ำเลยให้คีย์การ์ดห้องไว้เพื่อเรย์จะลงมาซื้ออะไรกิน



“ไม่เป็นไร เรย์เอาไว้ใช้ พี่หินผามีคีย์การ์ดอยู่ถ้าจะกลับแล้วเดี๋ยวเอาจากพี่หินผาก็ได้” สายน้ำว่าพลางชี้นิ้วไปทางหินผา



“โอเค แล้วเจอกัน”



“แล้วเจอกัน” สายน้ำตอบ หันไปคุยกับแบงก์แล้วก็ตั้มอีกเล็กน้อยฝากเพื่อนทั้งสองคนพาเรย์ไปส่งที่ห้องด้วย ก่อนจะเดินแยกมาหาหินผาที่ยืนรอยู่



“พี่หินผาจอดรถไว้ที่ไหนเหรอครับ” สายน้ำถาม เดินตามคนอายุมากกว่าออกจากร้าน เขามองรถที่จอดอยู่ริมถนนหน้าร้านนี้แต่ก็ไม่เห็นรถของอีกฝ่ายจอดอยู่เลย



”พี่จอดเอาไว้ที่คอนโดของเรา แล้วก็เดินมาน่ะ” หินผาตอบพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือของสายน้ำเอาไว้ แล้วจับมือเดินไปถึงคอนโด



หินผาขับรถออกจากคอนโดของสายน้ำเพื่อกลับไปที่คอนโดของตัวเอง แวะซื้อมื้อเย็นที่ร้านใกล้ ๆ คอนโด วนหาที่จอดรถอยู่ไม่นานก็ได้ที่จอด สายน้ำก้าวลงจากรถหลังจากที่รถจอดสนิท ในมือมีกระเป๋าของตัวเอง รวมไปถึงกล่องข้าวแล้วก็กล่องขนมเค้กที่หินผาซื้อมา



“พี่ช่วยถือ” หินผาแย่งของในมือของสายน้ำไปถือเอาไว้เอง คว้ามือของสายน้ำมาจับแล้วพาเดินเข้าไปข้างใน มือของหินผาไม่ยอใปล่อยออกจากมือของสายน้ำเลยจนกระทั่งถึงห้อง



“กินข้าวก่อนเลยไหม กำลังร้อน ๆ อยู่เลย” หินผาหันมาถาม เขาเดินเข้าไปจัดการเทข้าวใส่จานให้เรียบร้อย ขนมเค้กที่ซื้อมาก็เก็บเข้าตู้เย็นเอาไว้ก่อน



“ผมช่วยครับ”



สายน้ำเดินเข้าไปช่วยหยิบจาน หยิบช้อนมาส่งให้หินผา หันไปหยิบเหยือกน้ำในตู้เย็นออกมารินน้ำใส่แก้วแล้วยกไปวางบนโต๊ะ



ตั้งแต่กลับมาถึงห้อง จนพวกเขากินข้าว อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยหินผาก็ยังไม่พูดถึงเรื่องที่อยากจะคุยกับสายน้ำสักที จนสุดท้ายคนที่ทนมาไหวก็คือสายน้ำ เขาเรียกคนพี่ที่เดินไปเดินมาไม่หยุดให้มานั่งด้วยกันที่โซฟา



“ที่พี่บอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับผม มีเรื่องอะไรเหรอครับ” สายน้ำถามเข้าประเด็นทันที “แล้วพี่ก็ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะว่าพี่ไปอยู่กับเรย์ได้ยังไงกัน บังเอิญเจอกันเหรอครับ”



“ก็เปล่า ไม่ได้บังเอิญเจอกันหรอก”



“อ้าว”



“เรย์ส่งข้อความมานัดพี่ ว่าอยากคุยด้วย” หินผาตอบ แต่นั่นก็ยิ่งสร้างความงุนงงให้กับสายน้ำมากกว่าเดิมเสียอีก



“เดี๋ยวนะครับ เรย์ส่งข้อความหาพี่อย่างนั้นเหรอครับ แล้ว... เรย์มีเบอร์ของพี่ได้ยังไงกัน”



“จำได้ไหม... ที่พี่บอกว่าเราโทรหาพี่ วันที่เราบอกว่าหาโทรศัพท์ไม่เจอนั่นแหละ”



สายน้ำทำหน้านึกก่อนจะพยักหน้ารับ “ครับ จำได้ครับ”



“วันนั้นคนที่โทรมาหาพี่ก็คือเรย์ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร พอพี่โทรกลับไปก็ไม่รับ เรย์คงจะเอาเบอร์โทรศัพท์พี่มาตอนนั้นนั่นแหละ”



“แล้วเรย์จะเอาเบอร์โทรศัพท์ของพี่ไปทำไมกัน” คิ้วของสายน้ำขมวดเข้าหากัน เขาไม่เข้าใจเลยว่าเรย์จะทำแบบนั้นทำไม และเขาก็ไม่คิดว่าหินผาจะพูดโกหกด้วย



“เรย์บอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับพี่ เกี่ยวกับเรา ก็เลยนัดกันคุยวันนี้นี่แหละ”



“เรื่องอะไรครับ”



หินผมยิ้มขำกับอาการใจร้อนของคนรัก เขายกมือขึ้นวางลนผมนุ่มของสายน้ำแล้วลูบเบา ๆ “นี่คงไม่ได้แอบคิดอะไรไม่ดี ๆ อยู่หรอกใช่ไหม อย่างเช่น... พี่กับเรย์แอบนัดพบกันลับหลังเราน่ะ”



“ค ใครจะไปคิดอะไรแบบนั้นล่ะครับ!”



“ไม่คิดก็ไม่คิดครับ”



“รีบ ๆ เล่าต่อเลยครับ”



“โอเคครับ” หินผายิ้ม “วันนี้พี่มาคุยกับเรย์ ส่วนใหญ่ก็เรื่องของเราทั้งนั้นนั่นแหละ เรย์ถามพี่อย่างจริงจังว่าพี่ชอบเรา รักเราจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ได้คิดจะหยอกเล่นหรือแค่คบเล่น ๆ ใช่ไหม เรย์เขาเป็นห่วงเรามากนะ”



“ครับ ผมรู้ว่าเรย์เป็นห่วงผม” สายน้ำพยักหน้า



“เราเคยเล่าเรื่องของพี่ให้เรย์ฟังใช่ไหม” หินผาถาม พอสายน้ำพยักหน้ารับเขาก็พูดต่อ “พอเรย์รู้ว่าน้ำคบกับพี่ก็เลยเป็นห่วง กลัวว่าที่เราคบกันเป็นเพราะพี่รู้ว่าเขาชอบพี่ แล้วก็สงสาร เพราะยังไงก็เคยสนิทกันมากตอนเด็ก ๆ น่ะ”



“แต่พี่ก็บอกเรย์ไปแล้วว่าที่เราคบกัน ไม่ใช่เพราะพี่เห็นใจหรือสงสารเรา แต่เพราะ... พี่รักเรา”



สายน้ำไม่รู้ว่าเขาควรจะทำหน้าอย่างไรดีกับสถานการณ์ในตอนนี้ “อ่า...”



“แต่ว่านะ” หินผาเปลี่ยนสีหน้าจากมองน้องตาหวานเชื่อมเป็นทำหน้าโหดจนสายน้ำตามไม่ทัน “ทำไมเราถึงไม่เคยบอกพี่เลยว่าเรย์น่ะ... ชอบเรา”



“อ่า...” สายน้ำยิ้มแหยเมื่อโดนถามแบบนั้น




“เรารู้ใช่ไหมว่าเรย์เขาคิดยังไงน่ะ” ถามออกมาเสียงเข้ม มองน้องด้วยสายตาดุ ๆ



ได้แต่พยักหน้ารับไป เพราะคงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกหก “รู้ครับ เรย์เคยบอกกับผมว่าเขาชอบผม”



“พี่เองก็คิดแบบนั้น คิดว่าเรย์น่าจะชอบเรา พี่รู้สึกได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว” หินผาถอนหายใจออกมา



“รู้ได้ยังไงครับ”



“สายตาของเรย์ พี่รู้สึกว่าเวลาที่เรย์มองพี่กับมองเรามันต่างกัน แต่ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอนึกไปนึกมาก็คิดว่าใช่ สายตาที่เรย์มองเรา ไม่ต่างอะไรกับสายตาที่พี่มองเราเลยสักนิด เพราะชอบมากจนปิดเอาไว้แทบไม่ไหว”



“แต่เรย์ก็รู้ครับว่าผมไม่ได้ชอบเรย์ แล้วเรย์ก็รู้ด้วยว่าผมชอบพี่มากแค่ไหน เพราะความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่ก็มากจนปิดเอาไว้ไม่มิดเหมือนกัน” สายน้ำอมยิ้มที่เห็นคนพี่ชะงักไปตอนที่เขาพูด “วันที่เรย์มาบอกว่าชอบผม เรย์ก็บอกต่อเลยว่ารู้ว่าไม่มีทางที่ผมจะชอบเขาตอบได้ เพราะสายตาของผมไม่เคยมองเขาแบบพิเศษเลย”



สายน้ำถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “จริง ๆ ผมก็แอบรู้สึกผิดกับเรย์เหมือนกัน เรย์เป็นเพื่อนคนแรก เป็นเพื่อนคนสำคัญมาก ๆ สำหรับผม เรย์เป็นคนเดียวที่ไม่แกล้งผมตอนที่ผมย้ายไปที่นู้น เรย์ทั้งดูแล ทั้งปกป้องผม ผมเลยเสียใจที่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเรย์ได้”



“เราไม่สามารถบังคับ หรือห้ามความรู้สึกกันได้”



“ใช่ครับ เรย์ก็พูดแบบนั้น เรย์บอกว่าเรย์ไม่สามารถบังคับให้ผมหันไปชอบได้ ก็เหมือนกับที่ผมไม่สามารถบังคับให้เรย์เลิกชอบผมได้เหมือนกัน”



“พี่ดีใจนะ” หินผาลูบผมของน้อง “ดีใจที่เราได้เพื่อนที่ดีอย่างเรย์ ดีใจที่ในตอนที่พี่ไม่ได้อยู่ด้วย ไม่ได้ดูแล ไม่ได้ปกป้องเรา มีคนมาทำหน้าที่นั้นให้ แม้อีกใจหนึ่งของพี่กำลังนึกหึงย้อนหลังไปก็ตามที”



“แบบนั้นได้ที่ไหนกันล่ะครับ”



หินผาหัวเราะ เขาดึงตัวสายน้ำเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดเอาไว้ “ดีจริง ๆ ที่เราไม่เปลี่ยนใจจากพี่ไปชอบเรย์ ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่มีความสุขแบบตอนนี้แน่ ๆ เลย”



“ผมก็ดีใจครับ”



“ดีใจเรื่องอะไร”



“ดีใจที่ผมตัดสินใจย้ายมาเรียนที่นี่ ดีใจที่ผมตัดสินใจตามพี่มา เพราะมันทำให้ผมได้อยู่กับพี่แบบนี้ไงครับ”



“หึหึ... แล้วพี่จะไม่ปล่อยให้หนีกลับไปแล้วนะ”



“คร้าบ”



หินผารัดคนในอ้อมแขนแน่น ๆ อย่างมันเขี้ยวกับท่าทางของสายน้ำ จัดการฟัดแก้มขาวของน้องไปทีจนสายน้ำต้องดิ้นหนี



ซึ่งกว่าจะหลุดออกมาได้แก้มของสายน้ำก็แดงช้ำไปหมด สายน้ำหนีไปนั่งที่โซฟาอีกตัวพร้อมมองหินผาตาขวาง คนอายุมากกว่าหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งคนรักของตัวเอง รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นสายน้ำทำตาขวางใส่ ใบหน้าหล่อ ๆ ตอนทำหน้าเหวี่ยง ๆ นั้นก็ดูดีไม่ใช่เล่น



หินผาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปของสายน้ำเอาไว้ ตั้งใจว่าจะโพสต์ลงแกล้งแหย่สายน้ำเล่น ๆ เขาจัดการแท็กรูปเมื่อครู่ไปถึงสายน้ำ



HINPAA TARYN ได้แท็กรูปภาพถึง TARA SAINAM WILKINSON
โดนแกล้งจนหน้าบึ้งไปหมดแล้ว
หมดหล่อเลยเดือนมหา’ลัย

มีเพื่อนดีแบบนี้ มอบผู้ให้เพื่อนซักคนดิ สายน้ำ 

แล้วไปนะนายเรย์

 

  บาย หนูเรย์ ไว้หนูน้ำบินไปเยี่ยมหนูเมื่อไหร่ จะแอบเกาะชายกางเกงหนูหินไปเยี่ยมด้วยเด้อจ้า   

ไว้ไปกัน 

พี่หินก็ตีเนียนจะไปไหว้แม่กะพ่อน้องเลยนะ

ขอให้เรย์เจอคนมีที่ใช่เร็วๆ นะ

ครั้งที่ | “21” [THE END]







เสียงโหวกเหวกดังลั่นระเบียงริมสระว่ายน้ำที่บ้านพักสุดหรูหลังใหญ่ พวกเขากว่าสิบชีวิตกำลังทำบาร์บีคิงปิ้งย่างเป็นมือเย็นกัน อากาศเย็น ๆ ตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เข้ากันได้ดีกับกลิ่นหอมของบาร์บีคิวและหมูกระทะ



ข้างโต๊ะที่วางเตาเอาไว้มีลังน้ำแข็งลังใหญ่ที่แช่เครื่องดื่มทั้งแอลกอฮอล์และไม่มีแอลกอฮอล์



เสียงโวยวายสลับกับเสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อรุ่นพี่ที่เรียนจบไปแล้วหลายปีแย่งหมูบนเตากัน



น้องใหม่ของกลุ่มอย่างพวกเด็กปีหนึ่งก็ได้แต่หัวเราะท้องแข็งกับรุ่นพี่ ตอนนี้สายน้ำและเพื่อน ๆ สอบเสร็จแล้ว อยู่ในช่วงของปิดภาคเรียนที่หนึ่ง ซึ่งในช่วงปิดเทอมแบบนี้พวกเด็กปีหนึ่งต้องทำงานร่วมกับรุ่นพี่ปีสี่คือลงสำรวจชุมชน



กลุ่มของสายน้ำที่จับกลุ่มกับกลุ่มของหินผาเลือกจะมาสำรวจชุมชนกันที่จังหวัดเชียงใหม่ตามคำชวนของพวกหินผา



พวกเขาแปดคนเดินทางมาถึงเชียงใหม่เมื่อสี่วันก่อน วันแรกไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านพัก ส่วนวันที่สองพวกเขาก็เดินทางกันต่อเพื่อขึ้นไปที่ชุมชนบนดอย นอนพักที่โฮมสเตย์ของคนในชุมชน ลงพื้นที่ ทำการสำรวจชุมชนในวันที่สองและสาม



การสำรวจชุมชนเป็นไปอย่างสนุกสนาน เขาไม่ได้แค่เดินสำรวจไปเรื่อย ๆ แต่พวกเขาเข้าไปสอบถาม ร่วมทำกิจกรรมกับคนในชุมชน ตามคนในชุมชนไปที่ไร่ผัก ไร่ชา ทดลองเก็บใบชา ปลูกผัก เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งแปดคนตัดขาดจากโลกภายนอก ใช้ชีวิตเรียบง่ายบนดอย แม้จะรู้สึกลำบากไปบ้างเพราะไม่เคยได้ทำอะไรแบบนี้ แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีสำหรับทุก ๆ คนเลยทีเดียว



ใช้เวลาแค่ครึ่งวันหลังจากที่มาถึงชุมชน เดียร์ก็กลายเป็นหัวหน้าแก๊งของเด็กดอยไปแล้วเรียบร้อย พากันวิ่งไปทั่ว เดี๋ยวก็ปีนต้นไม้ เดี๋ยวก็วิ่งเล่นจนเพื่อนทั้งสองคนได้แต่ส่ายหน้า ส่วนปีหนึ่งก็ทำได้แค่ยิ้มให้กับผู้ปกครองของเด็ก ๆ เท่านั้น



หลังจากลงจากดอยก็พักอยู่ในตัวเมืองหนึ่งวันเพื่อรอพวกรุ่นพี่ที่จบไปแล้วอย่างกลุ่มของกันต์นั่งเครื่องตามมาหลังจากเคลียร์งานกันเสร็จ กลุ่มแปดคนก็ขยายขึ้นกลายเป็นว่าตอนนี้มีสมาชิกเป็นสิบสี่คน เมื่อทุกคนมาครบหินผากับป่าไม้ก็โทรให้รถตู้ของที่บ้านมารับพาไปที่รีสอร์ท



ในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็มาอยู่ที่รีสอร์ทของครอบครัวหินผา ป่าไม้ รีสอร์ทเดิมที่เคยมาพักเมื่อตอนมาเที่ยวครั้งที่แล้ว บ้านพักหลังใหญ่หลังเดิมคือที่พักสำหรับพวกเขาทั้งสิบสี่คน



“เด็ก ๆ ของกินพอไหมลูก” แม่ของสองพี่น้องหินผา ป่าไม้เดินเข้ามาทัก



ทุกคนหันไปยกมือไหว้สวัสดีกันจนเสียงดังลั่นให้คนเป็นแม่หัวเราะชอบใจ แม่ของหินผาหัวเราะขำกับท่าทางของเพื่อน ๆ ลูก เธอเดินเข้าไปหาสายน้ำที่ยืนอยู่ข้างลูกชายคนเล็ก ยกมือขึ้นกอดเอวแฟนลูกอย่างรักใคร่



“เป็นยังไงบ้างลูก ของกินอร่อยไหม”



“อร่อยครับน้า... แม่” สายน้ำตอบ เขารีบเปลี่ยนคำเมื่อเห็นสายตาดุ ๆ ของแม่แฟน



“อร่อยก็ดีแล้วครับ กินเยอะ ๆ เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจพ่อกับแม่ พวกลูก ๆ ด้วยนะ กินกันให้เต็มที่เลยนะ” แม่ยิ้มให้กับสายน้ำก่อนจะหันไปบอกกับทุกคน “อย่างนั้นแม่ไม่กวนเด็ก ๆ แล้วดีกว่า นี่แม่ก็แวะมาดูว่าของกินพอไหม ถ้าไม่พอจะได้ให้คนเอามาเพิ่ม”



“พอแล้วค่ะแม่ แค่นี้พวกหนูก็กินกันไม่หมดแล้ว” ใบบัวเป็นคนตอบ “ขอบคุณแม่มากนะคะ”



“จ๊ะ ไม่เป็นอะไร อย่างนั้นแม่ไปก่อน”



“ผมไปส่ง” ทั้งหินผา ป่าไม้แล้วก็สายน้ำพูดขึ้นมาพร้อมกัน



คนเป็นแม่หัวเราะ ยกมือปัดไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ “ไม่ต้องลูก ๆ แม่มากับรถ เดี๋ยวให้ขับไปส่งที่บ้านก่อน ตามสบายเลยนะลูก”



“ขอบคุณนะครับ”



“ขอบคุณนะคะคุณแม่”



ทุกคนมองตามแม่กับป่าไม้ที่อาสาเดินไปส่งที่รถไปก่อนจะเบนสายตามาที่หินผากับสายน้ำ สายตาแต่ละคนนั้นทั้งกรุ้มกริ่ม แล้วก็ล้อเลียนเต็มที่ หินผาน่ะทำเป็นเฉยกับสายตานั้นได้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่กับสายน้ำ เพราะเจ้าตัวเริ่มออกอาการ



“อ อะไรกันครับ”



“แหม... คราวก่อนมายังเรียกน้าเดือนอย่างนู้นอย่างนี้ คราวนี้มาได้ไม่ถึงวันจากน้าเดือนกลายเป็นคุณแม่ไปซะแล้ว” แบงก์นำทีมเอ่ยแซวเพื่อนตัวเองทันที



“อะไร แดก ๆ ไปเลย” สายน้ำคีบหมูจากจานตัวเองป้อนเชิงยัดใส่ปากเพื่อน “หัวเราะอะไรครับ กินเข้าไปเลยครับ”



ทั้ง ๆ ที่ทุกคนพากันหัวเราะ แต่คนที่สายน้ำหันไปทำตาโตใส่กลับเป็นแฟนตัวเองเสียอย่างนั้น หินผาเลิกคิ้วขึ้น ประท้วงที่ทำไมถึงเป็นเขาแค่คนเดียวที่โดนดุ สุดท้ายก็เลยโดนน้องป้อนหมูแบบยัดเต็มปากให้



กว่าการสังสรรค์จะสิ้นสุดลงก็ดึกแล้ว พวกเขาช่วยกันเก็บอุปกรณ์เข้าไปในครัวแล้วเดี๋ยววันรุ่งขึ้นจะมีพนักงานเข้ามาจัดการทำความสะอาดให้ เช็ดโต๊ะ เก็บของกันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันไปนอน สาว ๆ ทั้งสี่คนพักห้องใหญ่ด้วยกัน ส่วนที่เหลือก็แบ่ง ๆ กันไป นอนห้องสามคนบ้าง สี่คนบ้าง ยกเว้นแค่สายน้ำกับหินผา ที่ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ที่เปิดทางให้พักกันสองคนโดยไม่มีใครเข้าไปเป็น ก ข ค ง ในห้องเลย



ตอนที่สายน้ำรู้ว่าต้องพักกับหินผาสองคน ในขณะที่ห้องอื่น ๆ พักกันหลายคนก็ได้แต่นึกแยกเขี้ยวอยู่ในใจ ถึงแม้ว่าอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายน้ำมั่นใจว่าวันรุ่งขึ้นจะต้องได้รับสายตาล้อเลียนจากทุกคนแน่นอน



“ไปอาบน้ำก่อนเลย เดี๋ยวพี่อาบต่อเอง” หินผาหันมาพูดกับคนรักหลังจากที่แยกย้ายกับคนอื่น ๆ เข้ามาในห้องนอนแล้ว



“ครับผม” สายน้ำพยักหน้า หอบเอาผ้าแช็ดตัวแล้วก็ชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำ



ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นานเท่าไหร่ก็เดินตัวหอมออกมา หินผาเลยเข้าไปอาบน้ำบ้าง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำก็หันมากำชับกับน้องว่าให้เป่าผมให้แห้ง สายน้ำเอาผ้าไปแขวนตากเอาไว้ หยิบเสื้อคลุมมาสวมอีกตัวแล้วเดินออกมากึ่งนั่งกึ่งนอนที่เก้าอี้ตรงระเบียงห้อง



อากาศเย็น ๆ ในยามค่ำคืน กับท้องฟ้าที่เปิดโล่งจนสามารถมองเห็นดาวที่กำลังส่องประกายระยับระยับได้อย่างชัดเจน แม้จะไม่ได้ใช้กล้องดูดาว เขาชอบที่จะได้นอนมองดาวแบบนี้ ให้มองทุกวันก็ไม่มีเบื่อเลย



“ทำไมไม่นอนเล่นในห้อง ออกมานอนตรงนี้เดี๋ยวก็โดนน้ำค้างจนป่วยไปหรอก” เสียงทุ้มติดดุ ๆ ดังมาจากทางด้านหลังให้สายน้ำเอี้ยวตัวไปมอง ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าหินผากำลังยืนกอดอกมองมาที่เขาอยู่ตรงประตูออกมาที่ระเบียง



“อากาศดีจะตายไปครับ ต่างจากกรุงเทพฯ มากเลย”



“วันนี้เดินทางมาเหนื่อย ๆ แทนที่จะรีบไปนอน ออกมานั่งเล่นดูดาวอีก” แม้จะพูดแบบนั้นแต่หินผาก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่วางอยู่ข้างสายน้ำ



“ก็ผมชอบนี่ครับ” สายน้ำหันไปยิ้มให้ “ผมยังเคยคิดเลยนะว่าถ้าผมเรียนจบแล้ว มีงานทำแล้ว ผมจะขอให้แม่กับแด๊ดย้ายมาอยู่เมืองไทยด้วยกัน ผ้าจะสร้างบ้านที่เชียงใหม่ให้ แล้วก็ให้แม่กับแด๊ดมาอยู่ แม่ยังเคยพูดกับผมเลยครับว่าอยากกลับมาอยู่ที่นี่”



“อย่างนั้นเหรอ” หินผาฟังคนน้องเล่าอย่างเพลิดเพลิน



“ครับ แต่ก็นั่นแหละครับ อีกตั้งหลายปี กว่าผมจะเรียนจบ มีงานทำ มีเงินเก็บพอที่จะซื้อที่ สร้างบ้าน อีกตั้งนาน”



“แต่พี่เรียนอีกปีครึ่งก็จบแล้ว”



สายน้ำพยักหน้า “ใช่... พี่หินผาใกล้จะเรียนจบแล้ว ว่าแต่ว่าพี่คิดเอาไว้หรือยังครับว่าจะไปทำงานที่ไหน จะเข้าไปทำงานที่บริษัทพี่ ๆ เขา หรือจะไปทำที่บริษัทอื่นเหรอครับ”



“จริง ๆ แล้วพวกพี่ ๆ เขาก็ชวนให้ไปทำด้วยกันที่บริษัทนั่นแหละ ชวนทั้งพี่ เดียร์แล้วก็ไอ้ทัชเลย” หินผาเล่า “พี่ก็คิดว่าก็ดีเหมือนกัน พี่เองก็ตั้งใจว่าจะทำงานเก็บเงินให้ได้สักก้อน แล้วก็จะมาหาซื้อที่ที่เชียงใหม่นี่ สร้างบ้าน เปิดออฟฟิศเล็ก ๆ รับออกแบบ ก่อสร้างอะไรพวกนี้”



“ก็ดีนะครับ ฟังดูดีเลยอ่ะ”



หินผาหัวเราะ “ก็แค่ฟังดูดี ถึงเวลาจริง ๆ พี่จะทำได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”



สายน้ำขยับตัวนั่งดี ๆ หันไปทางหินผา มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง “พี่ทำได้ ผมเชื่อแบบนั้นว่าพี่จะสามารถทำอย่างที่พูดได้ครับ”



“ขอบคุณ” หินผายิ้ม เขาเอื้อมมือมาจับมือของสายน้ำเอาไว้ ใช้นิ้วโป้งลูบไปบนหลังมือของสายน้ำเบา ๆ “ถึงตอนนั้น... มาอยู่ด้วยกันนะ”



“เอ๊ะ...”



“ตอนที่พี่ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ ตอนที่พี่ซื้อที่ สร้างบ้าน ตอนที่พี่จะเปิดบริษัท เรามาอยู่ด้วยกันกับพี่นะ บ้านหลังที่จะสร้างก็จะมีห้องสำรวจแม่แล้วก็แด๊ดของสายน้ำด้วย มีห้องเผื่อพ่อกับแม่ของพี่ แล้วก็ห้องพักแขกด้วย เราทำเป็นแบบโฮมออฟฟิศดีไหม ข้างหน้าเราก็ทำเป็นออฟฟิศ โซนด้านหลังก็เป็นบ้าน ทำสูงหน่อย หลายชั้นจะได้มีฟังก์ชั่นพอ”



“เดี๋ยวนะครับ... พี่ว่า... จะให้ผมมาอยู่ด้วยกันเหรอ”



“ใช่สิ พี่ให้เราเลือกว่าจะออกแบบส่วนออฟฟิศหรือว่าส่วนบ้าน” หินผาเอียงคอมอง “ว่ายังไง”



“เดี๋ยวสิครับ! พวกนี้มันเรื่องใหญ่นะครับ อีกอย่าง... ก็อีกตั้งหลายปีเลย”



หินผายกมือลูบคางตัวเอง พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องพูด “ก็จริงของเรานะ พี่คงจะคิดไกลไปหน่อย อย่างนั้นคิดถึงเรื่องใกล้ ๆ ก่อนก็ได้



“อะไรครับ” สายน้ำทำหน้างง รู้สึกว่าเขาชักจะตามแฟนตัวเองไม่ทันแล้ว



คนที่วางแผนในอนาคตยิ้มกริ่ม ยื่นใบหน้ามาใกล้ “อย่างเช่น... กลับไปกรุงเทพฯ คราวนี้”



“...”



“ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะครับ”



“...!” สายน้ำชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น



“อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ เลยนะ” หินผาบีบมือของสายน้ำเพื่อเรียกสติอีกฝ่าย “ว่ายังไงครับ อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ จนเรามาสร้างบ้านด้วยกันที่นี่เลยนะ”



“ค ครับ ครับ! อยู่ครับ” สายน้ำพยักหน้า พูดเสียงรัวจนหินผาหัวเราะด้วยความเอ็นดู



เขาลุกขึ้นยืนขยับมาใกล้เก้าอี้ของสายน้ำ ดึงคนที่นั่งอยู่ให้เอนมาซบหน้าท้องตัวเอง หินผาลูบผมนุ่มของสายน้ำเล่น ก้มมองคนที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา สายตาของสายน้ำยังคงมองมาที่เขา สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก



หินผาโน้มตัวลงจนหน้าผากของเขาจรดลงกับหน้าผากของสายน้ำ เขามองสบเข้าไปในดวงตาคู่นั้นแล้วยิ้มให้ บอกรักผ่านการกระทำด้วยการแนบริมฝีปากลงไป



หินผาที่สายน้ำเคยต้องแหงนมองเพราะอยู่สูง ตอนนี้... หินผาที่สายน้ำเคยคิดว่าไม่มีทางพังทลายลงมา ได้โน้มลงมาแล้ว โน้มตัวลงมาจรดกับสายน้ำที่อยู่ตรงนี้



เมื่อหินผาจรดสายน้ำ เมื่อนั้น... ความรักของเขาก็สมหวัง



… THE END ...

ขอให้อยู่กับไปนาน ๆ เด้อ เด็ก ๆ 

หวานมาก 
 

 

น่ารักมาก น่าเอ็นดูมากค่ะ ก็จริงนะคะ ไม่ใช่ทุกคนทุกคู่ที่จะสมหวัง
หินผาสายน้ำคือคู่ที่โชคดีและชะตากำหนดให้มาเจอกันและเป็นคู่กัน

หินผาพอรู้ ความชัดเจน ความใส่ใจ ก็มีหนักมากค่ะ
สายน้ำมีความเด๋อมาก ตอนอยู่กับพี่ ยิ่งตอนโดนแกล้งนะ

ทุกคน ทั้งเพื่อน พี่ และครอบครัว คือดีมากค่ะ เข้าใจ และให้กำลังใจ

ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ น่ารัก อบอุ่น
ทำให้ยิ้มได้เสมอเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณฟางต่อไปนะคะ

 

 

นุ่มๆ ละมุนๆ น่ารักกกก