Tinus en Bep maken al 39 jaar elke dag een foto van Rotterdam

‘Tinus, snel!”, roept Bep de Does (70) terwijl ze druk met haar handen gebaart. „Je camera, je camera!” Tinus de Does (67) rent naar buiten. „Wat is er aan de hand dan?” Bep wijst naar de overkant van de straat, de Beijerlandselaan op Zuid. „Daar, politie!”

Tinus en Bep de Does maken elke dag een foto van Rotterdam. Al bijna 39 jaar. In hun speciale archiefkast hebben ze een half miljoen foto’s en 59 fotoboeken. Deze maand exposeren ze in een oude wasserette op de Groene Hilledijk.

In de expositie is te zien hoe de Groene Hilledijk en de Beijerlandselaan zich hebben ontwikkeld. „Kijk”, zegt Tinus. „Hier zie je dat de luifels op de winkels werden gezet. Die gaan er binnenkort allemaal weer af – beter voor de lichtval in de winkels. Zo wordt de laan nog aantrekkelijker om overheen te flaneren.”

Tussen zes en zeven staan Bep en Tinus op. Wassen, ontbijten, alvast wat aardappelen schillen, boterhammen smeren, de boodschappentrolly inpakken. Rond een uur of acht-negen zijn ze de deur uit. De wijk in. Dan blijven ze de hele dag weg. „Als we thuis komen, staan de aardappelen al klaar”, zegt Bep.

Samen fotograferen ze alles wat in de stad verandert. Gebouwen die gesloopt worden, zoals in de Tweebosbuurt. En alle nieuwbouw: de Zalmhaventoren, de Markthal, het Depot van Boijmans. Momenteel gebruiken ze allebei een digitale Sony. Volgens Tinus hebben ze door de jaren heen álle camera’s in hun handen gehad. Bep heeft het ook weleens met een smartphone-camera geprobeerd. „Dat krijg ik maar niet onder de knie. M’n handen gaan ervan trillen.”

De meeste ideeën voor hun foto’s halen Bep en Tinus uit kranten. Ze lezen ze allemaal. Het liefst het Rotterdams Dagblad, en alleen op papier, thuis hebben ze geen internet. „Geen tijd en geduld voor”, zegt Tinus. De telefoon nemen ze wel altijd op. „Vaak bellen bekenden met tips over dingen die in hun buurt gebeuren.” Bep: „We maken elke dag iets nieuws mee. Ons leven is nooit saai.”

Bij ingrijpende gebeurtenissen, gaan Bep en Tinus liever een dag later fotograferen, als de drukte voorbij is. De dag na de avondklokrellen in januari vorig jaar fotografeerden ze de hele Beijerlandselaan. Deze foto’s zijn ook in de expositie te zien. „Toen we dat aan het doen waren, heb ik gehuild”, zegt Tinus. „Ik mag dan een man zijn – tranen heb ik wel.” Hij is even stil. Zijn ogen vochtig. „Het had gewoon nooit mogen gebeuren.”

Altijd ging de camera mee

Tinus werkte lange tijd als gemeenteambtenaar, daarvoor in de pindakaasproductie en in een vleeswarenfabriek. Bep werkte in de thuiszorg. Ook als hij naar het werk ging, nam Tinus zijn camera mee. Bep liet haar camera thuis. Ze wilde niet zo op de voorgrond treden. „Ik wilde graag een gewoon meisje uit Crooswijk blijven.” Haar naam stond niet vermeld op de eerste boeken die ze samen maakten.

Jaap van Dam (96) volgt Bep en Tinus al dertig jaar. Hij woont op de Beijerlandselaan en kent ze uit de buurt. Vandaag is de vierde keer dat hij de expositie bezoekt. „Sommige mensen die hier komen, vragen ontiegelijk veel aandacht van ons”, zegt Bep. Fluisterend en wijzend: „Zoals hij. Dan zet ik hem voor de tv neer met een kopje thee, dan heb ik even rust.”

Bep heeft twee nieuwe knieën, Tinus een pacemaker. Ze hebben geen auto en doen alles met de fiets, tram of bus. Het rondreizen kost energie, maar aan stoppen moeten ze niet denken. De avond houden ze wel vrij. Tinus: „Rummikubben of tv kijken met een stukje kaas of worst. En in het weekend soms een bacardi cola.”

Een langetermijnplanning hebben Bep en Tinus niet. Vaak beslissen ze op de dag zelf waar ze heen gaan. Komende zomer staat één locatie al vast: de Hefbrug. En van Bep mag meneer Bezos best weten dat ze het schandalig vindt: „Van een Rijksmonument moet je afblijven!”