John D Pappas

Lord Byron, the High Commissioner of the first international bond loan of Greece, faced significant peril in his endeavor to sail to Messolonghi in December 2023. He found himself in a precarious situation: He had entered a war zone without even a rudimentary protection from the Greek fleet. In fact, both his life and that loan, so-called the first Loan of Independence, were at stake then. If the Turks were to capture, mistreat, or even execute the English lord, the realization of the loan would likely become unattainable: Such a tragic turn in his fate—especially when the Greek Fleet appeared incapable of safeguarding the High Commissioner of the loan—would demonstrate to British investors the high risk of lending money to Greece. Consequently, the Greek Fleet would soon face paralysis due to a lack of funding.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η εγκατάσταση του στρατηγείου του Λόρδου Βύρωνα στο εμπόλεμο Μεσολόγγι το 2023-2024, αναβάθμισε αυτή τη μαρτυρική πόλη σε πολεμική πρωτεύουσα της Ελλάδος και επίσης σε γεωστρατηγικό προμαχώνα τής Ευρώπης. Όμως η κατάπλευση του Λόρδου Βύρωνα από τη Ζάκυνθο στο Μεσολόγγι, στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου 2023, ήταν περιπετειώδης, πολυήμερη (8ήμερη) και επικίνδυνη—όπως μάλιστα αποδείχθηκε, ήταν άκρως επικίνδυνη για τον Λόρδο Βύρωνα προσωπικά, για τα πληρώματα των δύο πλοίων του και για τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας.

This is an investment-banking executive memorandum that summarizes the results of a statistical research  that explored the feasibility of using efficiently Treasury bond futures contracts to hedge long positions in mortgage-backed securities (MBS).
    That research was to be used as a building block for a customer-oriented (rather than bank-trading) product which would specify the proper hedge ratio and futures position for any MBS as a function of such observable variables as the coupon rate of the MBS pool, the current market mortgage rate, and the current slope of the money market yield curve. Based on the research findings, however, such a product seemed to be ill-advised (as of 1986 and ever since) due to the sizable errors to which the hedge ratio would be subjected, even using the best (i.e. most statistically significant) model.
    The recommendation of the memorandum is that mortgage-backed securities hedges for customers be implemented and managed on an ad hoc basis by the marketing executives of the bank that carried out that research (MHT, predecessor bank of JPMorgan), and that the bank (as well as any other investment banking institution) discontinues efforts to produce a specific product for this purpose.

In the Cold War, national security considerations induced Greece to collude with Tito as to the name of Yugoslavia's southern region («...Republic of Macedonia»):  Such name aimed assumedly to counterbalance both Serbian and Bulgarian irredentism, which  posed a threat to the unity and integrity of the multi-ethnic mosaic of the Yugoslav federation. In particular, Bulgarian irredentism—which emanated from Bulgars’ collective «San Stefano Trauma» after their diplomatic failure to bring to bear the San Stefano treaty (1878), whereby Russia imposed then on the Ottoman Empire the so-called Greater Bulgaria that included the entire (so-called) «Geographical Macedonia»—had been traditionally considered by the Greek Armed Forces a prime issue of national security, at least throughout the Cold War.  Metaphorically, from a Greek perspective under Cold-War discipline, the Macedonian name issue, along with the associated Grand Idea of Tito about a Balkan federation in the distant future, constituted kind of an expediently useful genie that kept Tito apart from Stalin, while Tito kept the genie itself safely inside the bottle (the Yugoslav federation). Or at least so the Greeks thought. And colluding they fell asleep.

Κατά τόν Ψυχρό Πόλεμο, λόγοι εθνικής ασφαλείας παρώθησαν τήν Ελλάδα να συναινέσει σιωπηρώς με τόν Τίτο ως προς τό όνομα τής νότιας περιοχής τής Γιουγκοσλαβίας («...Δημοκρατία τής Μακεδονίας»): Αυτό τό όνομα αποσκοπούσε στην εξισορρόπηση τόσο τού Σερβικού αλυτρωτισμού όσο και τού Βουλγαρικού αλυτρωτισμού, που αμφότεροι αποτελούσαν απειλή για την ενότητα και την ακεραιότητα τού πολυεθνικού μωσαϊκού τής Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Ειδικά δε ο Βουλγαρικός αλυτρωτισμός—που εκπήγαζε από τό συλλογικό «Τραύμα τού Αγ. Στεφάνου» τών Βουλγάρων μετά τήν διπλωματική τους αποτυχία να υλοποιήσουν τήν Συνθήκη τού Αγ. Στεφάνου (1878), με τήν οποία η Ρωσία επέβαλε τότε επί τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τήν επoνομασθείσα Μείζονα Βουλγαρία (Greater Bulgaria), που συμπεριελάμβανε όλη τήν γεωγραφική Μακεδονία—εθεωρείτο παραδοσιακά από τίς Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ως ένα πρωταρχικό ζήτημα εθνικής ασφαλείας, τουλάχιστον καθ' όλη τήν διάρκεια τού Ψυχρού Πολέμου. Μεταφορικά, από τήν ελληνική άποψη υπό τήν πειθαρχία τού Ψυχρού Πολέμου, τό Μακεδονικό Ζήτημα τής ονομασίας, μετά τής συναφούς Μεγάλης Ιδέας τού Τίτο για μια Βαλκανική συνομοσπονδία στο μακρινό μέλλον, συνιστούσε ένα χρήσιμο «τζίνι» που κρατούσε τον Τίτο σε απόσταση από τον Στάλιν, ενώ ο Τίτο κρατούσε το ίδιο το τζίνι με ασφάλεια μέσα στο μπουκάλι (Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία). Ή τουλάχιστον αυτό οι Έλληνες νόμιζαν. Και συναινούντες απεκοιμήθησαν.

Προς αντιμετώπιση τού μεγαλοϊδεατικού σχεδίου τού Στρατάρχη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο για συστηματική αναβίωση τού μακεδονικού αλυτρωτισμού σε βάρος τής Ελλάδος και τής Βουλγαρίας, και ειδικά τής Τιτοϊκής ιδεοληψίας περί «Μακεδονικής γλώσσας» στην ψυχροπολεμική εποχή και έκτοτε, η διαχρονική άτυπος συμμαχία (collusion) μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας σφυρηλατήθηκε στη Μάχη τών Αθηνών τό 1977, στη Διάσκεψη τού Ο.Η.Ε. για τόν μεταγραμματισμό τοπωνυμίων από τό Κυριλλικό αλφάβητο σε αντίστοιχους λατινικούς χαρακτήρες (romanization/transliteration). Ο διεθνοπολιτικός απόηχος τής Μάχης τών Αθηνών τό 1977 προσέλαβε διαχρονική διάσταση τό 2018, τότε που υπεγράφη η «Συμφωνία τών Πρεσπών»: Η ρητή αναφορά (άρθρο 1.3.c) ψευδών γεγονότων ως δήθεν αληθών περί τής εκβάσεως τής Μάχης τών Αθηνών τό 1977—ότι δηλαδή δήθεν η «Μακεδονική γλώσσα . . . αναγνωρίσθηκε από τήν Τρίτη Συνδιάσκεψη τών Ηνωμένων Εθνών για τήν Τυποποίηση τών Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα τό 1977»—καθιστά τήν «Συμφωνία τών Πρεσπών» εκ προοιμίου άκυρη και ούτως, σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου, οπλίζει τήν νομική φαρέτρα τής Βουλγαρίας, προς λυσιτελή αντιμετώπιση τής περί «Μακεδονικής γλώσσας» ιδεοληπτικής ονοματοδοτικής εμμονής τών δυτικώς ομόρων ομογλώσσων τους. Σε αυτό τό πλαίσιο, από τίς 17-11-2020 η Βουλγαρία έχει ασκήσει VETO στην έναρξη ενταξιακού διαλόγου τής Ε.Ε. με τά Σκόπια. Παρά δε τίς διεθνείς πιέσεις από δυτικούς συμμάχους και Μεγάλες Δυνάμεις (Η.Π.Α., Γερμανία, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.), η Βουλγαρία συνεχίζει να αμύνεται μόνη αλλά σθεναρά στο πολιτισμικό της προπύργιο (τήν εθνική της γλώσσα) κατά τής «Συμφωνίας τών Πρεσπών» και ειδικά κατά τής ψευδεπίγραφης «Μακεδονικής γλώσσας».

Στη «Συμφωνία των Πρεσπών» ορίζεται ως «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”) μια… ανύπαρκτη γλώσσα, επί λέξει ως εξής:

“γ) Η επίσημη γλώσσα του Δεύτερου Μέρους θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα», όπως αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977, και περιγράφεται στο Άρθρο 7 (3) και (4) της παρούσας Συμφωνίας.”

Δεδομένου όμως ότι ΟΥΔΕΜΙΑ απολύτως γλώσσα γενικώς και ΟΥΔΕΜΙΑ «Μακεδονική γλώσσα» ειδικώς “αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977”, το εν λόγω εδάφιο προσδιορίζει ασαφώς και αορίστως ως «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”) μια ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ γλώσσα, επί τη βάσει μάλιστα ενός ψευδούς γεγονότος παρουσιαζομένου ως δήθεν αληθούς, ότι δηλαδή δήθεν στην “Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977” δήθεν αναγνωρίσθηκε κάποια, οποιαδήποτε, γλώσσα, και ειδικά μάλιστα κάποια... «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”).

Επομένως το ως άνω εδάφιο παραβιάζει κατάφωρα δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου, την αρχή της ΣΑΦΗΝΕΙΑΣ (μη αμφισημίας, μη αοριστίας) και την αρχή της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αφού δι' ενός χονδροειδούς και παραπειστικού ψεύδους ορίζεται ως «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”) κάποια ανύπαρκτη γλώσσα ασαφώς και αορίστως και μάλιστα κατά ένα παράλογο τρόπο. Συνδυαστικά δε αυτές οι δύο αρχές (Σαφήνεια και Αλήθεια) συναποτελούν τον ακρογωνιαίο αξιακό λίθο επί του οποίου εδράζεται η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, είτε σε επίπεδο Εθνικού Δικαίου είτε σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου... Δεδομένου δε ότι το εν λόγω εδάφιο είναι ΟΥΣΙΩΔΕΣ, και μάλιστα με ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ σημασία—αφού η «Μακεδονική γλώσσα» είναι ένα από τα τρία μείζονα διακυβεύματα τα οποία η «Συμφωνία τών Πρεσπών» δήθεν «διαρρυθμίζει» («settles») οριστικά—αυτή η εξωπραγματική Συμφωνία τελεί υπό αίρεση και σε κάθε περίπτωση δεν παράγει δίκαιο, ήτοι δεν έχει έννομες συνέπειες: Μπορεί να καταγγελθεί από εκάτερο των συμβαλλομένων μερών οποτεδήποτε και μονομερώς στο μέλλον ως θεμελιωδώς ακυρώσιμη, ήτοι ως ερειδομένη επί ψευδών, αοριστιών, ασαφειών και παραπειστικών ψευδοϊστορικών στοιχείων.

Η συντριβή τού ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές της 21 Μαΐου 2023 εμφανίζει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον αντίστοιχο καταποντισμό (και μετέπειτα αφανισμό) του κόμματος ΕΝΩΣΙΣ ΚΕΝΤΡΟΥ - ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ υπό τον Γεώργιο Μαύρο πριν από σχεδόν μισό αιώνα, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές της Μεταπολίτευσης την 17 Νοεμβρίου 1974. Αμφότερα τα κόμματα έλαβαν σχεδόν ταυτόσημα ποσοστά των ψήφων, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ 20,07% τον Μάιο 2023, η δε ΕΝΩΣΙΣ ΚΕΝΤΡΟΥ 20,42% τον Νοέμβριο 1974.  Εν τούτοις, παρά το χαμηλό τους ποσοστό, αμφότερα ανεδείχθησαν αξιωματική αντιπολίτευση, με 71 έδρες τον Μάιο 2023 και 60 έδρες τον Νοέμβριο 1974 αντίστοιχα. Και στις δύο περιπτώσεις, η διαφορά ποσοστού ψήφων από το πρώτο κόμμα ήταν δυσθεώρητη, άνω του 20%. Επίσης αμφότερα προσήλθαν στις κάλπες υπό την σκιά εθνικής ήττας, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ υπό το συνεχιζόμενο άγος της γεωπολιτικής ήττας των Ελλήνων από τους Σκοπιανούς από το 2018 («Συμφωνία των Πρεσπών»), η δε ΕΝΩΣΙΣ ΚΕΝΤΡΟΥ υπό το όνειδος της στρατιωτικής ήττας της Ελλάδος από τους Τούρκους στην Κύπρο το 1974, αμφότερες των οποίων επενεσυνέβησαν με αρχιτέκτονα τις Η.Π.Α. Οι αρχηγοί αμφοτέρων των κομμάτων, ο Α. Τσίπρας το 2023 και ο Γ. Μαύρος το 1974, έδιναν την εντύπωση, αμέσως μετά τον καταποντισμό τους στις εκλογές, ότι αδυνατούσαν να αντιληφθούν τον πραγματικό λόγο της εκλογικής τους αποτυχίας: Σύμφωνα και με τους δύο, «έφταιγαν οι άλλοι», στην μεν πρώτη περίπτωση (ΣΥΡΙΖΑ) τα άλλα κόμματα του αντιπολιτευόμενου «δημοκρατικού τόξου» το 2023, στη δε δεύτερη περίπτωση (ΕΝΩΣΙΣ ΚΕΝΤΡΟΥ) ο «ανατέλλων ήλιος» του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου από τις 3 Σεπτεμβρίου 1974.

Τό παρασκήνιο τής Αμερικανικής παρέμβασης για τήν αποκατάσταση τής δημοκρατίας στην Ελλάδα τό 1974. Οι καταστροφικές επιπτώσεις τού πραξικοπήματος τής 25ης Νοεμβρίου 1973 τών Ιωαννίδη-Μπονάνου επί τής επιχειρησιακής αποτελεσματικότητος τών Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η λύση Μπονάνου-Καραμανλή στο Ελληνικό ζήτημα.
Η μονογραφία συμπεριλαμβάνει δίγλωσση παράθεση συναφών αποχαρακτηρισμένων εγγράφων τού Υπουργείου Εξωτερικών τών Η.Π.Α. (πρωτότυπο κείμενο στην Αγγλική, μετάφραση στην Ελληνική).
...................................................................................................................................................................
The background of the American intervention for the restoration of democracy in Greece in 1974. The severe impact of the Ioannides-Bonanos coup (Nov. 25, 1973) on the effectiveness of the Greek Armed Forces in 1973-1974. The solution of Bonanos-Karamanlis to the Greek issue. Pertinent declassified documents of the US Department of State (herein, in bilingual form: original text in English, translation into Greek).

Quite a few Greek politicians, who may have a stake in post-WWII globalization, are rather averse to using  the words «nation», «fatherland», «Christian», etc., in public. On the contrary, statesman K. Karamanlis (1907-1998), although he led Greece to join the EU, had never given up his right to use such fundamental words and pertinent concepts, especially whenever he referred to the Greek War of Independence, as indicated by three of his addresses to the Greek people on the issue in 1959-1961, included herein in their original (polytonic) text.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μερικοί σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί, ειδικά αυτοί που επωφελούνται από την μεταπολεμική παγκοσμιοποίηση, δίνουν την εντύπωση ότι στον δημόσιο λόγο τους έχουν κάποιο «θέμα» με τις λέξεις «έθνος», «γένος», «πατρίδα», «χριστιανικός», κ.ο.κ.  Απεναντίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (1907-1998), παρότι πρωτοστάτησε στην ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ε., ουδέποτε απεδέχθη οποιαδήποτε απομείωση του ηγετικού του δικαιώματος να απευθύνεται προς τον Ελληνικό Λαό με την γλώσσα της αληθείας, ήτοι διά τέτοιων θεμελιωδών λέξεων και συναφών εννοιών, ειδικά μάλιστα οσάκις ανεφέρετο στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας, όπως καταδεικνύεται από τρία διαγγέλματά του προς τον ελληνικό λαό το 1959-1961, που περιλαμβάνονται στην παρούσα ανθολογία στο πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο.

In the existing historiography on the uprising at the Technical University of Athens in 14-17 November 1973, the preliminary investigation conducted by the Public Prosecutor Dimitrios Tsevas (1974), which reveals part of the historical truth about the student revolt, constitutes a primary source of documentation. Still, historiographers as well as journalists have not paid adequate attention to the proceedings of the follow-up pertinent public trial at the Five-member Athens Court of Appeals (1975), where all, or almost all, of the historical truth has been revealed with respect to the tragic events that took place in Athens at the time (14-25 November 1973).

As consequence, after almost half a century, the public debate on what actually happened in downtown Athens during the tragic three-day period 16-18 November 1973 is still marked by widespread confusion, or even divergent views: For decades, that ongoing debate has been dominated by the (false) IOANNIDEAN NARRATIVE, i.e., (a) that the uprising was suppressed with heavy human loss in peacetime, with dozens of dead and hundreds of wounded unarmed demonstrators, (seemingly) at the responsibility of (allegedly) «bloodthirsty» dictator George Papadopoulos, and therefore (b) that Ioannide's military coup against Papadopoulos' regime—allegedly initiated on the morning of 25 November 1973—restored, if nothing else, public order within the country (according to Ioannidis), at least in light of the  allegedly «bloodless» effectiveness of that coup (according to the Greek Press on 26 November 1973).

To date, no historian has explicitly pointed out (in writing), that Ioannide's coup against Papadopoulos began not at the dawn of November 25 (as alleged), but rather at 10:00 17 November 1973 (effectually), by taking then the brutal form of criminal indiscreet slaughter of tens of unarmed demonstrators, as well as unsuspecting citizens, by ruthless conspirators under the command of Brigadier Ioannides.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στην υφισταμένη ιστοριογραφία σχετικά με την «εξέγερση του Πολυτεχνείου» (1973), παρότι το  πόρισμα της προκαταρκτικής εξετάσεως που διενεργήθη από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά (1974), το οποίο αποκαλύπτει μέρος της ιστορικής Αληθείας σχετικά με εκείνη την εξέγερση, αποτελεί πρώτιστη και κύρια πηγή τεκμηρίωσης, εν τούτοις μάλλον δεν έχει επιδειχθεί η προσήκουσα επιμέλεια όσον αφορά στα πρακτικά τής επακολουθησάσης συναφούς δίκης ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών (1975), στην οποία απεκαλύφθη όλη, ή σχεδόν όλη, η ιστορική Αλήθεια για τα προσκηνιακώς και παρασκηνιακώς τεκταιθέντα στις 16-25 Νοεμβρίου 1973.

Κατά συνέπεια, σχεδόν μετά από μισό αιώνα, συνεχίζει να υφίσταται ευρεία σύγχυση, ή και αντιπαράθεση διισταμένων απόψεων, στον δημόσιο διάλογο για τα όσα έλαβαν χώρα στο κέντρο της Αθήνας κατ' εκείνο το τραγικό τριήμερο: Επί δεκαετίες στη Μεταπολίτευση, έχει επικυριαρχήσει το από τότε (ψευδές) ΙΩΑΝΝΙΔΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ, ότι δηλαδή εκείνη η εξέγερση κατεστάλη με βαρύ τίμημα δεκάδων νεκρών και εκατοντάδων τραυματιών με  (δήθεν) ευθύνη τού (δήθεν) «αιμοσταγούς» δικτάτορος Γ. Παπαδόπουλου, και επομένως ότι το πραξικόπημα των Ιωαννίδη-Μπονάνου, που άρχισε (δήθεν) το πρωί της 25ης Νοεμβρίου 1973, αποκατέστησε, αν μη τι άλλο, την δημόσια τάξη στο εσωτερικό τής χώρας (σύμφωνα με τον Ιωαννίδη), αφού μάλιστα εκείνο το πραξικόπημα ήταν (δήθεν) «αναίμακτο» (σύμφωνα με τον Τύπο στις 26 Νοεμβρίου 1973).

Ουδείς ιστοριογράφος έχει εγγράφως επισημάνει ότι το πραξικόπημα κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου δεν άρχισε (δήθεν) στα χαράματα της 25ης Νοεμβρίου, αλλά (έργῳ) στις 10:00 της 17ης Νοεμβρίου τού έτους 1973, και μάλιστα με την βάρβαρη και εγκληματική μέθοδο της τυφλής ανθρωποκτονίας δεκάδων άοπλων και ανυποψίαστων πολιτών από ανεξέλεγκτες συνωμοτικές δυνάμεις τού Ιωαννίδη.

A huge experiment, on a multinational and intercontinental level, was conducted in Eurasia in Holy Week 2020 as to what extent COVID-19 is transmitted among worshipers in Easter liturgies in Orthodox Christian countries. The experiment involved all Orthodox countries in Eastern Europe and the Caucasus. The set of Orthodox countries was in effect divided into two statistical subsets: on the one hand, countries where their citizens were allowed to attend Easter liturgies (like Georgia, Bulgaria etc.), and on the other, countries where a state ban was imposed on any presence of the faithful in Christian temples during Holy Week (like Greece, Russia etc.). In that dichotomic religious context, an unanticipated phenomenon was recorded statistically: More than a month after the Resurrection, the deaths from COVID-19 in the former countries were on average and proportionally less than such deaths in the latter countries. It is noteworthy that Georgia's performance in curbing the coronavirus pandemic in Spring 2020 has evolved to a paradigm in the Orthodox world: As of May 15, 2020, new coronavirus deaths in Georgia were zero (0) every day until Ascension Day, as result of Georgia's measured anti-pandemic policies that took into due consideration both medical suggestions and religious traditions in Holy Week. In this context, the statistical findings in this monograph might be useful for effective and measured management of the pandemic in Easter, according to the successfully applied model of Georgia: In sum, it has been statistically established that attendance in Orthodox liturgies of the Holy Passions does not contribute, in and by itself, to the spread of COVID-19, as long as basic safety precautions are taken by the church and duly observed by the faithful.

TSU official publication:
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf

Copyright © 2021 Translational and Clinical Medicine - Georgian Medical Journal
(Biannual Medical Journal of Ivane Javakhishvili Tbilisi State University and Georgian Medical Association).
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf

Citation: PAPPAS, John D. “Unnecessary religious lockout: Comprehensive statistical results of the COVID-19 pandemic in the Christian Orthodox countries in Easter 2020,” Translational and Clinical Medicine - Georgian Medical Journal, [S.l.], v. 6, n. 2, pp. 48-56, Dec. 2021. ISSN 2346-8491. Available at: <https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243> and <https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf>.

Ιστοριογραφική παρουσίαση του άρθρου με τίτλο “Unnecessary Religious Lockout: Final statistical results of the COVID-19 pandemic in the Christian Orthodox countries in Easter 2020,” δημοσιευθέντος στην ιατρική ακαδημαϊκή επιθεώρηση TRANSLATIONAL AND CLINICAL MEDICINE - GEORGIAN MEDICAL JOURNAL (6.2: 48-56) του εθνικού Πανεπιστημίου της Γεωργίας Ivane Javakhishvili Tbilisi State University και του Ιατρικού Συλλόγου της ίδιας χώρας Medical Association of Georgia.

Historiographical report on the article entitled “Unnecessary Religious Lockout: Final statistical results of the COVID-19 pandemic in the Christian Orthodox countries in Easter 2020,” published in TRANSLATIONAL AND CLINICAL MEDICINE - GEORGIAN MEDICAL JOURNAL (6.2: 48-56), that is a biannual medical journal of Ivane Javakhishvili Tbilisi State University and Medical Association of Georgia.

Από επιστημονική άποψη, ένα πείραμα ιστορικής σημασίας διεξήχθη κατά την Μεγάλη Εβδομάδα τού 2020, όσον αφορά στο εάν και κατά πόσον ο COVID-19 μεταδίδεται κατά την Ακολουθία των Αγίων Παθών σε Ορθόδοξες Χριστιανικές χώρες. To πείραμα  ήταν τεραστίων διαστάσεων, σε πολυεθνικό και διηπειρωτικό επίπεδο, αφού σε αυτό συμμετέσχον εν τοις πράγμασι όλες οι Ορθόδοξες χώρες στην Ανατολική Ευρώπη και την Καυκασία, ήτοι οι χώρες όπου οι Ορθόδοξοι συνιστούν πλειονότητα. Ειδικότερα, το σύνολο αυτών των (13) χωρών, με συνολικό πληθυσμό 259 εκατομμύρια, διχοτομήθηκε στατιστικώς σε δύο υποσύνολα: αφενός μεν σε (5) χώρες που επέτρεψαν στους πολίτες τους να εκκλησιασθούν ή και μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, αφετέρου δε σε (8) χώρες που επέβαλαν τότε θρησκευτικό lockout των πολιτών τους, ήτοι δρακόντεια απαγόρευση προσέλευσης των πιστών σε ιερούς ναούς κατά την Μεγάλη Εβδομάδα. Σε εκείνο το προσωρινό διχοτομικό θρησκευτικό πλαίσιο—με παρόμοιες ή σταθερές άλλες συνθήκες (ceteris paribus) κοινωνικο-οικονομικού lockdown σε όλες τις (13) χώρες—κατεγράφη ένα δυσεξήγητο φαινόμενο: Εν συνόλω και επί ένα μήνα μετά την Ανάσταση, και αντίθετα με πλείστες όσες επιστημονικοφανείς προβλέψεις ή και προειδοποιήσεις επιδημιολόγων, οι θάνατοι εκ του COVID-19 στις (5) Ορθόδοξες χώρες που επέτρεψαν την συμμετοχή των πιστών στην Ακολουθία των Αγίων Παθών ήσαν αναλογικά λιγότεροι από τους αντιστοίχους θανάτους στις (8) ομόδοξες χώρες που επέβαλαν θρησκευτικό lockout. Λιγότεροι, ΟΧΙ περισσότεροι.

Από δε ιστορική και θρησκευτική άποψη, την Μεγάλη Εβδομάδα του 2020, για πρώτη φορά στη δισχιλιετή ιστορία τής Ορθοδοξίας, ο Εσταυρωμένος εγκατελείφθη ΜΟΝΟΣ επί του Σταυρού από το χριστεπώνυμο πλήρωμα σε πολλές Ορθόδοξες χώρες, όπως είχε συμβεί και πριν από σχεδόν 2000 χρόνια στον Γολγοθά, όπου ο Ιησούς υπερυψούτο ψυχορραγών επί του Τιμίου Σταυρού, εγκαταλελειμμένος από τους οπαδούς του, από τους υπ' Αυτού θαυματουργικώς ευεργετηθέντες, ακόμη και από τους μαθητές του. Παράλληλα όμως, η πρωτοφανής διχοτομική (αν και προσωρινή) διαφοροποίηση των Ορθοδόξων χωρών, όσον αφορά στην επιβολή θρησκευτικού lockout, δημιούργησε τις αντικειμενικές συνθήκες, επίσης για πρώτη φορά στη ιστορία τής Ορθοδοξίας, προς ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ απόδειξη του γεγονότος ότι ο ιός μιας Πανδημίας (COVID-19) δεν μετεδόθη κατά την Ακολουθία των Αγίων Παθών, και ειδικά διά της  Θείας Κοινωνίας, στις Ορθόδοξες χώρες που δεν εφήρμοσαν θρησκευτικό lockout κατά την Μεγάλη Εβδομάδα. Πράγματι επομένως, όπως επεσήμανε ο Μέγας Καποδίστριας, «ἡ Πρόνοια οὐδέν ἐπί ματαίῳ ποιεῖ».

Στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων και στα ιστορικά κατάστιχα, η Μεγάλη Πέμπτη τού έτους 2020 αποτυπώνεται ήδη ως μία ιστορική ημέρα, μοναδική στη μακραίωνη Ελληνική Ιστορία: Για πρώτη φορά στην ιστορία τής Ορθοδοξίας, σε συμβολικό και λειτουργικό πλαίσιο της θείας λειτουργίας των Αγίων Παθών, ο Εσταυρωμένος εγκατελείφθη ΜΟΝΟΣ επί του Τιμίου Σταυρού από όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Και μάλιστα καταναγκαστικώς, πανδήμως και ανεξαιρέτως.

Το σκηνικό του Γολγοθά—η μοναξιά και εγκατάλειψη του Ιησού επί του Τιμίου Σταυρού—επανελήφθη για πρώτη φορά μετά από δύο χιλιετίες, και μάλιστα επί το «αυθεντικότερο», ήτοι την Μεγάλη Πέμπτη τού έτους 2020, οπότε ΟΛΟΙ οι πιστοί παρέμειναν ευπειθότες «μακρόθεν» ΟΛΩΝ τών ιερών ναών ανά την Ελληνική Επικράτεια, και όχι μόνον, διά τον φόβο των προστίμων τα οποία επαπειλούντο να επιβληθούν από (ένοπλα) όργανα της Τάξεως έξωθεν των εκκλησιών. Κάποιες δε γραφίδες εχλεύαζαν (και χλευάζουν) την θαυματουργική επενέργεια της ιερας ακολουθίας των Αγίων Παθών. Όπως περίπου και τότε, πριν από σχεδόν 2000 χρόνια.

Το Μουσείο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου στο Κίεβο: Μια αναστοχαστική επίσκεψη το 2004.
Ιστορικές αλήθειες στα έγκατα του πολεμικού μουσείου του Κιέβου.
Κείμενο και εικονογράφηση (Photos 1-12, εξώφυλλο και οπισθόφυλλο): John D. Pappas.
______________________________________________________________________________________________________________
The Museum of the Great Patriotic War in Kiev: A retrospective visit in 2004.
Historical truths in the underground premises of the Kiev war museum.
Text, layout and illustration (Photos 1-12, front cover and back cover): John D. Pappas.

Οι ειδικές συνθήκες της απελευθέρωσης της Ελλάδος το 1944, ήτοι η μη-κομμουνιστικοποίησή της—σε αντίθεση με την κομμουνιστικοποίηση όλων των άλλων βαλκανικών χωρών το 1944-1945—οφείλεται αδιαμφισβήτητα στον Τσώρτσιλ. Αλλά η απελευθέρωση καθ' εαυτή (per se), ήτοι η οριστική εκκένωσή της από τα Γερμανικά και τα Βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής, είναι μονοσήμαντο αποτέλεσμα της προέλασης της 3ης ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ μέχρι τα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα τον Σεπτέμβριο του 1944.

The unique circumstances surrounding the liberation of Greece in 1944, where her reinstated political system (royal republic) remained intact—instead of being transformed into a Communist dictatorship like in all other Balkan countries at the end of the WWII—can undoubtedly be attributed to Winston Churchill. However, the actual liberation itself (per se), i.e. the successful evacuation of Greece from German and Bulgarian occupying forces, was primarily achieved through the advancement of the 3rd UKRAINIAN ARMY, which moved south towards the Greek-Bulgarian border in August-September 1944.

Lord Byron, the High Commissioner of the first international bond loan of Greece, faced significant peril in his endeavor to sail to Messolonghi in December 2023. He found himself in a precarious situation: He had entered a war zone without even a rudimentary protection from the Greek fleet.

In fact, both his life and that loan, so-called the first Loan of Independence, were at stake then. If the Turks were to capture, mistreat, or even execute the English lord, the realization of the loan would likely become unattainable: Such a tragic turn in his fate—especially when the Greek Fleet appeared incapable of safeguarding the High Commissioner of the loan—would demonstrate to British investors the high risk of lending money to Greece. Consequently, the Greek Fleet would soon face paralysis due to a lack of funding.

Η εγκατάσταση του στρατηγείου του Λόρδου Βύρωνα στο εμπόλεμο Μεσολόγγι το 2023-2024, αναβάθμισε αυτή τη μαρτυρική πόλη σε πολεμική πρωτεύουσα της Ελλάδος και επίσης σε γεωστρατηγικό προμαχώνα τής Ευρώπης. Όμως η κατάπλευση του Λόρδου Βύρωνα από τη Ζάκυνθο στο Μεσολόγγι, στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου 2023, ήταν περιπετειώδης, πολυήμερη (8ήμερη) και επικίνδυνη—όπως μάλιστα αποδείχθηκε, ήταν άκρως επικίνδυνη για τον Λόρδο Βύρωνα προσωπικά, για τα πληρώματα των δύο πλοίων του και για τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας.

Microeconomic appraisal of the Airbnb market in Athens (2016-2020). Winners and losers in this market in 2019 and market trends in 2020-2021.
Adapted excerpt:
huffingtonpost.gr/entry/airbnb-sten-athena-anthrakes-o-thesaeros_gr_5e4d0a5dc5b6eb8e95b52c2b
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μικροοικονομική αξιολόγηση της αγοράς Airbnb στην Αθήνα (2016-2020). Κερδισμένοι και χαμένοι σε αυτήν την αγορά το 2019 και τάσεις της αγοράς το 2020-2021.
Δημοσιευθέν προσαρμοσμένο απόσπασμα :
huffingtonpost.gr/entry/airbnb-sten-athena-anthrakes-o-thesaeros_gr_5e4d0a5dc5b6eb8e95b52c2b

Σύμφωνα με δύο επιφανείς Προέδρους τών Η.Π.Α., τούς James Monroe (1817-1825)
και John Quincy Adams (1825-1829), τό εθνικοαπελευθερωτικό ΠΡΟΤΑΓΜΑ τού 1821 και τό ιστορικό ONOMA τών Ελλήνων, ήτοι η παγκοσμίως και διαχρονικώς  απαστράπτουσα ονοματολογική εθνική τους παρακαταθήκη («Ελλάς», «Ιωνία», «Κρήτη», «Κύπρος», «Ήπειρος», «Μακεδονία» κ.ο.κ.), συναποτελούν για τούς Έλληνες θεμελιώδεις παράγοντες Εθνικής Ασφαλείας, διότι “τούς προστάτευσαν” από τρομακτικούς “κινδύνους που θα είχαν καταβάλει κάθε άλλον λαό”, και επομένως παράγοντες μη-διαπραγματεύσιμους, μη-αμφισβητήσιμους και μη-εκχωρήσιμους, τότε, στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας, και έκτοτε.

The enormous power and the chaotic dynamic of nationalism when it becomes idealistic (patriotic), are implied in the proclamation of the Monroe Doctrine (1823), whereby the President Monroe attributed the military and naval triumphs of the Greeks in the Greek War of Independence, against the armies and fleets of the huge (tricontinental) Ottoman Empire, to the purely idealistic value system of the Greek forefighters, by his saying that “the ordinary calculations of interest and of acquisition with a view to aggrandizement, which mingles so much in the transactions of nations, seem to have had no effect in regard to them” in 1821-1823. That splendid deduction of John Quincy Adams (mastermind and author of the Monroe Doctrine proclamation) as to the ethno-liberating or even chaotic potential of (idealistic) patriotism, would be ever since, until World War II, the cornerstone of the anti-colonial foreign policy of the U.S., that for many decades was looking forward to the inevitable (or even teleological) dissolution of all colonial empires.

Another pertinent deduction of John Quincy Adams, as proclaimed in the Monroe Doctrine, is of lasting importance: President Monroe stated that the prime factors of the victories of the Greeks were “their cause and their name” that “have protected them from dangers which might ere this have overwhelmed any other people”. That is, according to the view of the U.S. Government, the Greek victories in war zones of the Greek War of Independence were due to the idealistic ehno-patriotic cause of the Greek revolutionaries (national independence and political freedom), while the effective protection of  Ecumenical Hellenism by Russia in non-combatant regions, under the shield of the Russian ultimatum (1821) and the subsequent threat of Russo-Turkish war in 1821-1826, was due to the historical name of Greece as the cradle of Western (Greco-Roman and Christian) Civilization. In sum, according to the mutual point of view of Monroe and Adams, as far as Greece is concerned, the ethno-patriotic cause of the Greeks  and their uniquely great name legacy (“Greece”, “Hellas”, “Ionia”, “Crete”, "Cyprus", "Epirus", “Macedonia” and so on) are fundamental factors of national security and, as such, non-negotiable and hardly amenable to any cession, then and ever after.

Ο Καποδίστριας ήταν ο Απελευθερωτής τής Ελλάδος από τήν Οθωμανική Αυτοκρατορία, o Θεμελιωτής τού ανεξαρτήτου Ελληνικού κράτους στη Σύγχρονη Ιστορία, και ο μοναδικός πραγματικός ΕΘΝΑΡΧΗΣ τών Ελλήνων επί δύο και πλέον αιώνες: Σύμφωνα με τόν βασιλέα Leopold Α΄ τού Βελγίου, ο  Καποδίστριας "διέσωσε τήν εμπόλεμο Ελλάδα πολλάκις εκ τού ναυαγίου στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας."
    Επί πλέον ο  Καποδίστριας, ως ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Έλληνας ηγέτης παγκοσμίου εμβελείας και αναγνωρισιμότητος στη Νεώτερη Ιστορία τής Ελλάδος, απετέλεσε μια ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ προσωπικότητα στη μεταναπολεόντειο Ευρώπη, με διαχρονική παρακαταθήκη παγκοσμίου σημασίας: Σύμφωνα με τον Klemens von Metternich, Καγκελλάριο τής Αυστριακής Αυτοκρατορίας, “δύο παρατάξεις αντιπαρατίθενται η μία κατά τής άλλης σε όλο τόν Κόσμο: οι Καποδίστριες και οι Μέττερνιχ.”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Capo d' Istria was the Liberator of Greece from the yoke of the Ottoman Empire, the Founding Father of the independent Greek state in Modern History, and the only true Ethnarch of the Greek nation in the last two centuries: According to King Leopold Α΄ of Belgium, Capo d' Istria "saved the Greek nation from being wrecked off many a time during the Greek War of Independence."
    Moreover, he is the only Greek statesman of world stature since the fall of Constantinople to the Turks, with an enduring legacy at a global level: According to Klemens von Metternich, Chancellor of the Austrian Empire, “two factions are opposing each other all over the world: the Capo d' Istrias and the Metternichs.”

Tό "Καποδιστριακό" Ρωσικό τελεσίγραφο κατά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τό 1821, εις προάσπιση τών Ελλήνων ραγιάδων σε μη-εμπόλεμες περιοχές, διεσφάλισε τά δύο ευάλωτα γεωστρατηγικά μέτωπα τής εμπολέμου Ελλάδος: τά ανατολικά πολιτισμικά της σύνορα (όπου διακυβεύετο ο Οικουμενικός Ελληνισμός ανά τήν τριηπειρωτική Οθωμανική επικράτεια) και τά δυτικά στρατιωτικά της σύνορα (όπου απειλείτο στρατιωτική αντεπαναστατική επέμβαση τής Ιεράς Συμμαχίας στον Ελλαδικό χώρο κατά τών εξεγερμένων ραγιάδων). Ειδικότερα, το Καποδιστριακό τελεσίγραφο τής Ρωσίας το 1821 αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεωπολιτικό και πολιτισμικό επίτευγμα τής Χριστιανικής Ευρώπης και τής Ανθρωπότητος, διότι:
...............................................................................................................................................................................................
(1) Διεσφάλισε τήν συνέχεια τού Οικουμενικού Ελληνισμού στην Οθωμανική επικράτεια, καθ' ον χρόνο οι εμπόλεμοι Έλληνες επικρατούσαν στον Ελλαδικό χώρο και στο Αιγαίο (1821-1830).
..............................................................................................................................................................................................
(2) Προήσπισε την Ελληνορθοδοξία εν μέσω τής χαοτικής κλιμακώσεως—ανεξέλεγκτης, τραγικής και κολοσσιαίας, ήτοι τριηπειρωτικής—τού επικού Αγώνα τής Παλιγγενεσίας.
..............................................................................................................................................................................................
(3) Αναβάθμισε τούς μαχομένους Έλληνες από «εξεγερμένους ραγιάδες» σε διεθνώς αναγνωρισμένο «εμπόλεμο έθνος» (1821).
..............................................................................................................................................................................................
(4) Κατά συνακολουθία, έθεσε σε επίπεδο διεθνούς δικαίου τόν ακρογωνιαίο λίθο για την ίδρυση τής δημοκρατικής Ελληνικής Πολιτείας μετά από λίγους μήνες (1822).
..............................................................................................................................................................................................
(5) Ενδυνάμωσε δραστικά τό πολεμικό φρόνημα τών Ελλήνων κατά ξηράν και κατά θάλασσαν, αφού μεταξύ άλλων «έλυσε τά χέρια» τών ναυμάχων τού Ελληνικού Στόλου (1821-1829).
..............................................................................................................................................................................................
(6) Συνέβαλε στις νίκες τών Ελλήνων στον Ελλαδικό χώρο προκαλώντας έναν μείζονα στρατιωτικό περισπασμό τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού τό τελεσίγραφο τήν εξανάγκασε να δεσμεύσει ετοιμοπόλεμα στρατεύματα 30.000 Οθωμανών στα Ρωσοτουρκικά σύνορα στα πρώτα πέντε κρίσιμα χρόνια (1821-1826) τού Πολέμου τής Ελληνικής Ανεξαρτησίας.
..............................................................................................................................................................................................
(7) Συνέτεινε στην αποσταθεροποίηση τού Σουλτάνου τόσον στους κύκλους των μετριοπαθών αξιωματούχων τής Πύλης όσον και στα τάγματα τών Γενιτσάρων.
..............................................................................................................................................................................................
(8) Προλείανε τό διπλωματικό και γεωπολιτικό έδαφος για τόν  Ρωσοτουρκικό πόλεμο τό 1828-1829 παρά τώ πλευρώ τών προμαχούντων Ελλήνων, ήτοι τόν πόλεμο που απετέλεσε τόν καθοριστικό παράγοντα τής οριστικής απελευθέρωσης τής Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας.
..............................................................................................................................................................................................
(9) Έπληξε τήν Ιερά Συμμαχία καίρια, και μάλιστα τήν παρέλυσε στο Συνέδριο στη Verona (1822) όσον αφορά στο Ελληνικό Ζήτημα, ήτοι προάσπισε τά δυτικά σύνορα τής εμπολέμου Ελλάδος κατά ευρωπαϊκής στρατιωτικής (ψευδοειρηνευτικής) επέμβασης προς καταστολή τής Ελληνικής Επαναστάσεως.
..............................................................................................................................................................................................
(10) εξουδετέρωσε διπλωματικώς τόν Metternich τής Αυστρίας και τόν «εργαλειοποίησε» υπέρ τής Ελλάδος.
..............................................................................................................................................................................................
(11) Ανήγαγε, de facto και de jure, τό Ελληνικό Ζήτημα στο επίκεντρο τού Ανατολικού Ζητήματος από τό 1821.
..............................................................................................................................................................................................
(12) Συνετέλεσε καταλυτικά στις πρώτες επίσημες διακηρύξεις από Μεγάλη Δύναμη (Η.Π.Α.) περί ανεξαρτησίας (και όχι αυτονομίας) τής Ελλάδος, τό 1822 και 1823.
..............................................................................................................................................................................................
(13) Προδιέγραψε τήν απελευθέρωση όλων τών βαλκανικών λαών επί τή βάσει τής ρηξικέλευθης αρχής τών εθνοτήτων.
..............................................................................................................................................................................................
(14) Σηματοδότησε τήν εξωτερική πολιτική τής Ρωσίας όσον αφορά στο Ανατολικό Ζήτημα κατά τά επόμενα 93 χρόνια, ήτοι τήν παρεμβατική της πολιτική προς σταδιακή απελευθέρωση τών λαών στα Βαλκάνια.
..............................................................................................................................................................................................
(15) Εισήγαγε τήν αρχή τής Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης στο διεθνές δίκαιο, και κατά συνακολουθία προσήγαγε τίς Μεγάλες Δυνάμεις προ τών πολιτισμικών και ανθρωπιστικών ευθυνών τους σχετικά με τό Ανατολικό Ζήτημα.
..............................................................................................................................................................................................
(16) Έφερε στο προσκήνιο, στη Μεταναπολεόντειο εποχή, τούς λαούς και τό διευρωπαϊκό κίνημα τού Φιλελληνισμού—στο πλαίσιο τής Ευρωπαϊκής (Χριστιανικής και πολιτισμικής) Αλληλεγγύης—ως θεμελιώδεις παράγοντες τής γεωστρατηγικής τών Μεγάλων Δυνάμεων. ............................................................................................................................................................................................................................
Επιπροσθέτως, τό Ρωσικό τελεσίγραφο απετέλεσε τότε, και έκτοτε, συνειδησιακό κόλαφο για όλα εκείνα τά κράτη και τά έθνη που ενέχονται σε κακουργήματα εθνοκάθαρσης ή γενοκτονίας. Λόγω επομένως τής πανανθρώπινης (αντιγενοκτονιακής) διαστάσεώς του, τό τελεσίγραφο αποτελεί τό πλέον περίλαμπρο επίτευγμα τού Καποδίστρια, τότε Υπουργού Εξωτερικών τής Ρωσίας, και παρομοίως τήν πλέον διακεκριμένη ανθρωπιστική πράξη τής βασιλείας τού Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄. Προφανώς, όπως καταδεικνύεται από τό ανθρωπιστικό κείμενο τού τελεσιγράφου, είχαν  αμφότεροι συγκλονισθεί από τίς μαζικές σφαγές αμάχων Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί, από τήν εκατόμβη ιεραρχών τής Ελληνορθοδοξίας, και από τόν υπερβατικό πατριαρχικό αγώνα—ιεροεθναρχικό και εθνοαπελευθερωτικό, εν ζωή και μετά θάνατον—τού αγίου Γρηγορίου Ε΄, που θυσιάσθηκε εκουσίως επί τού ιερού βωμού τής διάσωσης ενός ιστορικού έθνους από τόν ολoκληρωτικό του αφανισμό.

Μετά τό ΟΧΙ τών Καραμανλή και Μπακογιάννη στη Σύνοδο τού ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι (3 Απριλίου 2008) κατά τής πρόσκλησης τής ευρωατλαντικής συμμαχίας πρός τήν πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία τής Μακεδονίας (fYROM), οι Η.Π.Α. κατέστρωσαν, από κοινού με τήν πολιτική ηγεσία τής fYROM, τό σχέδιο-πλαίσιο ονοματοδοσίας της στις 29 Ιουλίου 2008. Τό Αμερικανο-Σκοπιανό σχέδιο προσδιόρισε τρείς βασικούς πυλώνες ονοματοδοσίας:  (1) όνομα «Republic of Northern Macedonia» ή «Republic of North Macedonia», (2) γλώσσα «Macedonian language» και (3) εθνικότητα «Macedonian nationality».

Στις 19 Σεπτεμβρίου 2008, τό Αμερικανο-Σκοπιανό σχέδιο προσέκρουσε σε ένα δεύτερο ΟΧΙ τών Καραμανλή-Μπακογιάννη όσον αφορά στη σιωπηρά αποδοχή από τήν Ελλάδα —όπως τό Αμερικανο-Σκοπιανό σχέδιο επέτασσε τότε— τού προσδιορισμού «Macedonian» για τήν γλώσσα/εθνικότητα τών Σκοπιανών. Η Μπακογιάννη αντιπρότεινε τό «Makedonski», εκ μεταγραφής τού «Македонски» στη Λατινική, αμετάφραστο στην Αγγλική. Οι Σκοπιανοί όμως απέρριψαν τήν αντιπρόταση τών Ελλήνων, με συνέπεια οι διαπραγματεύσεις να περιέλθουν σε αδιέξοδο.

Έκτοτε οι Η.Π.Α. χρειάσθηκαν να περιμένουν μία δεκαετία για να εφαρμόσουν επί τέλους τό Αμερικανο-Σκοπιανό σχέδιο. Τό «πλήρωμα τού χρόνου» επήλθε όταν ανήλθαν στη μεν εξουσία τής Ελλάδος οι «αριστεροί διεθνιστές» (2015), στη δε εξουσία τής fYROM ο «διαλλακτικός» Zoran Zaev (2017), ενώ στο μεταξύ ο φερόμενος ως αδιάλλακτος «εθνικιστής» πρώην πρωθυπουργός τής χώρας Nikola  Gruevski είχε εξουδετερωθεί πολιτικά (2016-2017). Σε εκείνο τό πλαίσιο —που είχε πλέον καταστεί ευνοϊκό για τίς Αμερικανικές επιδιώξεις στα Βαλκάνια και τήν Ν.Α. Ευρώπη— οι Η.Π.Α. επανεκκίνησαν τήν διαδικασία εφαρμογής τού Αμερικανο-Σκοπιανού σχεδίου στις 19 Οκτωβρίου τού 2017, με τήν κομβικής σημασίας συνάντηση τών Ελλήνων κυβερνώντων με τόν Αμερικανό Αντιπρόεδρο Mike Pence στην Ουάσινγκτον, όπου ετέθη αρμοδίως ενώπιόν τους τό ονοματολογικό θέμα τής fYROM ως ζήτημα κορυφαίας προτεραιότητος για τίς Η.Π.Α. Οι τότε Έλληνες κυβερνώντες ανταπεκρίθησαν με ενθουσιώδη προθυμία στα κελεύσματα τών Αμερικανών και εφήρμοσαν τό (επικαιροποιημένο) Αμερικανο-Σκοπιανό σχέδιο πλήρως, ή και με τό παραπάνω, και μάλιστα αμέσως, εντός μηνών.

Ως αποτέλεσμα τής παρεμβάσεως τών Η.Π.Α. και τής προθυμίας τών Ελλήνων κυβερνώντων τό 2017-2019, οι μεν Σκοπιανοί πήραν όλα τά μεγάλα και σπουδαία —τά «Macedonian language» και «Macedonian nationality» (2018), δικά τους εξ ολοκλήρου πλέον από τόν Φεβρουάριο 2019— οι δε Έλληνες έμειναν με κάποιους «αστερίσκους» στο χέρι (ή και κάποιες πρόσκαιρες τροπολογίες στο άλλο χέρι).

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων (“Επανάσταση τού '21”) δεν ήταν επανάσταση: Ήταν εθνικός πόλεμος, που σύντομα, από τον απαγχονισμό τού θρησκευτικού τους ηγέτη (Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄), κλιμακώθηκε κατά χαοτικό τρόπο στον χρονικά πρώτο ολοκληρωτικό στρατηγικό πόλεμο στην Παγκόσμια Ιστορία, δηλαδή σε έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων με εκατέρωθεν στρατηγικά πλήγματα (μαζικές σφαγές) κατά δεκάδων χιλιάδων αμάχων, Ελλήνων και Τούρκων: Το 1821-1824 οι Χριστιανοί ραγιάδες πολέμησαν ως έθνος υπό γενοκτονιακό διωγμό.

Εντούτοις οι Έλληνες κατόρθωσαν όχι μόνο να αποφύγουν τη φυσική τους εξόντωση ως γένος, αλλά και να κατανικήσουν όλα τα στρατεύματα που ο Σουλτάνος εξακόντισε εναντίον τού Μωριά και τής Ρούμελης το 1821-1824, ενώ η Κρήτη προμαχούσε κατά στρατευμάτων τριών ηπείρων — Ασία, Αφρική και Οθωμανική Ευρώπη — που επέπεσαν ταυτόχρονα επί τής μεγαλονήσου. Τότε οι θαλασσόπαιδες τού Αιγαίου καταναυμάχησαν στόλους τριών ηπείρων με ανδραγαθήματα που τα θεώντο εκ τού  μακρόθεν οι μεν ξένοι ηγεμόνες έκπληκτοι οι δε ευρωπαϊκοί λαοί έκθαμβοι. Οπως είχε διείδει ο Κοραής (1801), η Γενιά τού 1821 ξεπέρασε κατά πολύ τούς “Μιλτιάδας, Θεμιστοκλέας, Λεωνίδας”: Σύμφωνα με τον Άγγλο υποστράτηγο και ιστορικό Gordon, εκείνη ήταν η γενιά που έγραψε το ηρωϊκότερο κεφάλαιο της Ελληνικής Ιστορίας.

Και όλα αυτά οι Έλληνες τα κατόρθωσαν μόνοι το 1821-1824 χωρίς τη συνδρομή των Μεγάλων Δυνάμεων, και μάλιστα παρά τις διπλωματικές μηχανεύσεις και τις πολεμικές εχθροπραξίες των εξουσιαστών τής Ευρώπης εναντίον τής εγειρομένης Ελλάδος.

Στα πρώτα τέσσερα έτη τού Πολέμου τής Ελληνικής Ανεξαρτησίας, οι Έλληνες κατίσχυσαν κατά ξηράν και κατά θάλασσαν και ολοκλήρωσαν τις βασικές συνιστώσες τής εθνικής ανεξαρτησίας: Οι μαχόμενοι ραγιάδες κατόρθωσαν να αναγνωρισθούν διεθνώς ως έθνος (1821), και μάλιστα ως εμπόλεμο έθνος (1823), και επίσης πέτυχαν να αναγνωρισθεί (από την Αγγλία) η νεοσύστατη Ελληνική Πολιτεία (1824), που ανεδύθη μέσα από τις φλόγες τού πολέμου (1822). Τότε αναγνωρίσθηκε διεθνώς (από τις Η.Π.Α) και η προοπτική για τη διεθνή αναγνώριση τής ανεξαρτησίας τής Ελλάδος ως κυρίαρχης χώρας νομικά ισότιμης με τις Μεγάλες Δυνάμεις (1822).

Εκείνα τα επιτεύγματα συνιστούν περίλαμπρο έπος στην Ευρωπαϊκή Ιστορία, και μάλιστα πρωτοφανές παλιγγενεσιακό θαύμα στην Παγκόσμια Ιστορία:  Εν μέσω απορίας και αναρχίας, υπό καταιονισμό ύβρεων, απειλών και πολεμικών εχθροπραξιών από τις Μεγάλες Δυνάμεις (1821-1824), και ενώπιον τής τότε εξελισσόμενης γενοκτονίας των Ελλήνων από τούς Οσμανίδες επικυρίαρχους (1821-1825), εκείνος ο υπόδουλος μικρός λαός, ο Μέγας, ανέδειξε πολιτειακώς τον εθνισμό και τη δημοκρατία στην Ευρώπη (1822), κατέστρεψε την τριηπειρωτική Οθωμανική Αυτοκρατορία (1833), κατέλυσε την Ιερά Συμμαχία (1825), ξανάγραψε το διεθνές δίκαιο με τη ριζοσπαστική αρχή των εθνοτήτων (1830), αποτέλεσε αγωνιστικό υπόδειγμα ως γένος για την απελευθέρωση δεκάδων εθνών σε παγκόσμιο επίπεδο, και έτσι συνέβαλε στην τελική κατάρρευση όλων των αποικιακών αυτοκρατοριών.

Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι ο Αγγλοεβραίος ιστορικός Eric J. E. Hobsbawm έγραψε ότι οι Έλληνες συναποτέλεσαν την ηγέτιδα δύναμη “τής Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη δεκαετία τού 1820” διά των επικών αγώνων τους και τού συνακόλουθου παγκοσμίου κινήματος τού Φιλελληνισμού.

Επί χιλιετίες, από τήν εποχή τού Ομήρου μέχρι σήμερα, η Φιλοσοφία και η Επιστήμη έχουν αποτύχει να διατυπώσουν έναν ολοκληρωμένο και χρηστικό ορισμό τού μέτρου όσον αφορά στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η κλασική έννοια τού μέτρου, που είναι συναφής με τίς έννοιες τής μετριοπαθείας και τής ισορροπίας, έχει προσδιορισθεί αριθμητικά στην αρχιτεκτονική και στις τέχνες. Αλλά στα Νομικά, στις κοινωνικές επιστήμες, στην επιστήμη τής Ψυχολογίας, στην επιχειρηματική πρακτική και στην πολιτική, τό μέτρο είναι μια ασαφής έννοια. Αυτή η απροσδιοριστία της εννοίας τού μέτρου, σε συνδυασμό με τήν ανθρώπινη παρορμητική τάση για υπερβολή, καθιστά πολλά άτομα, κοινωνίες, επιχειρήσεις και κράτη επιρρεπή σε υβριστικές αποκλίσεις από τό μέτρο. Επειδή δε δεν υφίσταται ένας ευρέως αποδεκτός ορισμός τού μέτρου σε πρακτικά ζητήματα, είναι δύσκολο για πολιτικο-οικονομικούς ιθύνοντες να διείδουν πότε αρχίζουν να υπερβαίνουν τά όρια, ώστε να αποτρέψουν εγκαίρως τόν κίνδυνο τής καταστροφής.

© John D. Pappas.

This is a limited book review. The book lays out a (qualitative) model that is in line with the IMF’s (quantitative) comprehensive balance sheet methodology for diagnosing macroeconomic vulnerabilities. The model may be used as a policy tool for hedging an economy against recession and high indebtedness, as well as for enabling an entrapped economy to escape its debt spiral through a plan of structural reform that is economically effective and socio-politically cohesive (shock-absorbing): Such a plan may be an applicable alternative to ineffective policies that are often (expediently) gradualist or (deficiently) shock therapist. In addition to solid empirical evidence, the model draws upon a broad interdisciplinary theoretical background, and introduces two prime innovations: first, a long-due definition of the classic concept of measure in human behavior and organization, and, second, specification of a perspectivist solution to a system of differential equations. In this context, the model constitutes not merely an empirical hypothesis but primarily a methodological tool for relativist policy making.

Το άρθρο με τίτλο «Το στρατιωτικό κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ κατά της Χούντας (13 Δεκεμβρίου 1967)», συγγραφέντος από τον Ιωάννη Β. Δασκαρόλη, Διδάκτορα Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου, πρωτοδημοσιεύθηκε από τις 11 Ιανουαρίου 2023 στο διεθνές ειδησεογραφικό ιστολόγιο HUFFINGTON POST και παράλληλα στο δημοφιλές ελληνικό ιστοριογραφικό ιστολόγιο ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, αναδημοσιεύθηκε δε μετέπειτα σε άλλα ιστολόγια. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι αναδημοσιεύθηκε επίσης στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας «ΜΑΚΕΛΕΙΟ», ως ειδικό αφιέρωμα με δύο σαλόνια, σε δύο διαδοχικές εκδόσεις, την 12-1-2023 το πρώτο σαλόνι και την 13-1-2023 το δεύτερο σαλόνι.

Πέραν του σεβασμού του συγγραφέα ως προς τον ιστορικό τίτλο του «βασιλιά» (αντί του «τέως βασιλιά»), όπως διατυπώνεται σε πολλά (46) σημεία του άρθρου, το άρθρο αναδεικνύει μια προφανή ιστορική αλήθεια: Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος Β΄ ήταν ο ΠΡΩΤΟΣ ουσιαστικός αντιστασιακός κατά της Χούντας, δεδομένου τού αντικειμενικού (αδιαμφισβήτητου) γεγονότος ότι το αντιχουντικό του κίνημα στις 13 Δεκεμβρίου 1967 απετέλεσε την χρονολογικά ΠΡΩΤΗ μείζονα αντιστασιακή πράξη προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας—και προς διάσωση της Κύπρου εάν επετύγχανε—έξι χρόνια πριν την εξέγερση των φοιτητών της Νομικής, το Κίνημα του Ναυτικού και την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973.

Επί πλέον το άρθρο αναδεικνύει σε προσωπικό επίπεδο την καβαφική διάσταση που έχει η ιστορία του εκδημήσαντος βασιλέως: Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος Β΄ διακινδύνευσε τα πάντα, την ζωή του, την οικογένειά του, τον θρόνο του, την περιουσία του, την ευημερία του, στον βωμό του βασιλικού καθήκοντος, που συνίστατο στην πάσει θυσία αποφυγή μιας νέας αιματηρής εμφύλιας διαμάχης και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, προς αποφυγή πολεμικής σύγκρουσης της Ελλάδος με την Τουρκία και προς διασφάλιση της ακεραιότητος της Κύπρου. Διακινδύνευσε μάλιστα εν γνώσει (και τελικά απώλεσε) τον θρόνο του και την περιουσία του, ακόμη και τον πατρικό του οίκο, υπέρ της Ελλάδος και της Κύπρου, παρότι εγνώριζε, αφού τότε πολλοί προέβλεπαν, ότι οἱ βάρβαροι ἐπρόκειτο ἐπιτέλους νὰ διαβοῦνε.

The Russian ultimatum against the Ottoman Empire in 1821 aimed to defend unarmed Greek civilians against Ottoman atrocities, especially in non-combatant regions of the empire. In effect, the ultimatum protected Greece, at the time, on her two most vulnerable geostrategic fronts: first, her eastern cultural frontiers, wherein the survival of Ecumenical Hellenism—i.e. the Greeks as a cosmopolitan nation, historically rooted and culturally flourishing all around the Mediterranean and far beyond—was apparently at stake in the Ottoman tricontinental territory; second, her western military flank, wherefrom a military counter-revolutionary intervention by the Holy Alliance in Greece could be undertaken against the insurgent ra’iyyas. Ιn sum, the «Kapodistrian» ultimatum of Russia in 1821 constitutes a momentous cultural and geopolitical achievement of Christian Europe and the Humanity, because: ..............................................................................................................................................................................................
(1) It assured the continuity of the Greek nation throughout the tricontinental Ottoman territory at a critical time, i.e. while the warring Greeks prevailed in Greece and the Aegean (1821-1824).
..............................................................................................................................................................................................
(2) Ιt shielded the Greek-Orthodox Church from atrocious Ottoman reprisals, amidst and in spite of the chaotic escalation (uncontrollable, tragic and colossal, i.e. tricontinental in 1824-1829) of the epic military, naval and diplomatic struggle of the Greeks against a powerful and huge empire—the same (Ottoman) empire that, just two decades ago, had made a mockery of the Armée d'Orient of Napoleon and his grandiose strategic objectives in the Middle East (1798-1801).
..............................................................................................................................................................................................
(3) Ιt upgraded the warring Greeks from their initial state of «rebellious ra’iyyas» to an internationally-recognized «nation at war» (1821).
..............................................................................................................................................................................................
(4) As consequence, at the level of international law, the ultimatum set the legal cornerstone (internationally-recognized nationality) for the establishment of the democratic Greek State after a few months (1822).
..............................................................................................................................................................................................
(5) It invigorated drastically the fighting spirit of those Greeks who were fiercely engaged in war operations, because (among other effects) it untied the hands of the seamen of the Greek Fleet (1821): After the ultimatum, and because of it, the Greek Fleet could conduct its war operations against Ottoman fleets (1821-1829), without any fear of barbarous Ottoman reprisals (massacres) against Greek civilians in non-combatant regions of the empire.
..............................................................................................................................................................................................
(6) It contributed substantially to the military victories of the Greeks by effecting a major military distraction of the Ottoman Empire: The ultimatum forced the Sultan to tie down, on Russian-Turkish borders, battle-ready troops of more than 30,000 men in the first five critical years (1821-1826) of the Greek War of Independence.
..............................................................................................................................................................................................
(7) The humanist terms of the Russian ultimatum destabilized the Sultan in the interior of his empire, i.e. in the Janissaries battalions, as well as amidst his moderate officers at the High Porte.
..............................................................................................................................................................................................
(8) In 1821-1826, the Russian ultimatum laid out and paved the diplomatic and geopolitical ground for the subsequent Russian-Turkish war in 1828-1829 on the side of the forefighting Greeks —i.e. the major two-front war in the Balkans and Transcaucasia, that evolved to the decisive factor for the eventual liberation of Greece as an independent country.
..............................................................................................................................................................................................
(9) The ultimatum was a major blow to the Holy Alliance: After the eventual acceptance of its terms by the Sultan (May 1822), the Holy Alliance was paralyzed at the Verona Conference (Fall 1822) as to the Greek Question. In effect therefore, the Russian ultimatum in 1821 defended the western borders of warring Greece against a European military intervention that would aim to suppress the Greek Revolution, under the pretext of a peace-keeping mandate by the Great Powers—as it did happen then in Italy (1821) and Spain (1823) against the revolutions of the Carbonari (1820-1821) and the Exaltados (1820-1823) correspondingly.
..............................................................................................................................................................................................
(10) Diplomatically, it neutralized Metternich, the Chancellor of Austria, and thereafter transformed him to a virtual diplomatic tool of Russia's foreign policy in favor of Greece. Indicatively, in 1821-1822, he did effectively his best to persuade the Sultan to accept all terms of the Russian ultimatum.
..............................................................................................................................................................................................
(11) It rendered the Greek Question the epicenter of the Eastern Question, as of the second half of 1821, de facto and de jure.
..............................................................................................................................................................................................
(12) It was conducive, as a geostrategic catalyst, to the first official explicit proclamation by a Great Power , the U.S., as early as 1822-1823, in favor of the prospective independence—not mere autonomy—of warring Greece: As an ultimatum of an empire (Russia) against another empire (Ottoman Empire), it had immediately drawn the attention of the U.S. Government, which proclaimed thereafter that the U.S. considered the Greek Question an issue of global importance.
..............................................................................................................................................................................................
(13) It anticipated the liberation of all peoples in the Balkans on the basis of the radical principles of self-determination and nationality.
..............................................................................................................................................................................................
(14) The ultimatum had been a landmark of Russia's interventionist foreign policy with regard to the Eastern Question over the next 93 years (1821-1914) for the gradual liberation of all peoples in the Balkans from the Ottoman yoke.
..............................................................................................................................................................................................
(15) The ultimatum introduced the principle of European solidarity in international law and consequently it induced the Great Powers to face their cultural and humanitarian responsibilities as to the Eastern Question.
..............................................................................................................................................................................................
(16) In the Post-Napoleonic Era, the Russian ultimatum brought to the fore the peoples of Europe, and especially the popular movement of Philhellenism—in the context of religious and cultural European Solidarity— as important factors affecting the geostrategic policy-making of the Great Powers.
..............................................................................................................................................................................................

Tό "Καποδιστριακό" Ρωσικό τελεσίγραφο κατά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τό 1821, εις προάσπιση τών Ελλήνων ραγιάδων σε μη-εμπόλεμες περιοχές, διεσφάλισε τά δύο ευάλωτα γεωστρατηγικά μέτωπα τής εμπολέμου Ελλάδος: τά ανατολικά πολιτισμικά της σύνορα (όπου διακυβεύετο ο Οικουμενικός Ελληνισμός ανά τήν τριηπειρωτική Οθωμανική επικράτεια) και τά δυτικά στρατιωτικά της σύνορα (όπου απειλείτο στρατιωτική αντεπαναστατική επέμβαση τής Ιεράς Συμμαχίας στον Ελλαδικό χώρο κατά τών εξεγερμένων ραγιάδων). Ειδικότερα, το Καποδιστριακό τελεσίγραφο τής Ρωσίας το 1821 αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεωπολιτικό και πολιτισμικό επίτευγμα τής Χριστιανικής Ευρώπης και τής Ανθρωπότητος, διότι:
...............................................................................................................................................................................................
(1) Διεσφάλισε τήν συνέχεια τού Οικουμενικού Ελληνισμού στην Οθωμανική επικράτεια, καθ' ον χρόνο οι εμπόλεμοι Έλληνες επικρατούσαν στον Ελλαδικό χώρο και στο Αιγαίο (1821-1830).
..............................................................................................................................................................................................
(2) Προήσπισε την Ελληνορθοδοξία εν μέσω τής χαοτικής κλιμακώσεως—ανεξέλεγκτης, τραγικής και κολοσσιαίας, ήτοι τριηπειρωτικής—τού επικού Αγώνα τής Παλιγγενεσίας.
..............................................................................................................................................................................................
(3) Αναβάθμισε τούς μαχομένους Έλληνες από «εξεγερμένους ραγιάδες» σε διεθνώς αναγνωρισμένο «εμπόλεμο έθνος» (1821).
..............................................................................................................................................................................................
(4) Κατά συνακολουθία, έθεσε σε επίπεδο διεθνούς δικαίου τόν ακρογωνιαίο λίθο για την ίδρυση τής δημοκρατικής Ελληνικής Πολιτείας μετά από λίγους μήνες (1822).
..............................................................................................................................................................................................
(5) Ενδυνάμωσε δραστικά τό πολεμικό φρόνημα τών Ελλήνων κατά ξηράν και κατά θάλασσαν, αφού μεταξύ άλλων «έλυσε τά χέρια» τών ναυμάχων τού Ελληνικού Στόλου (1821-1829).
..............................................................................................................................................................................................
(6) Συνέβαλε στις νίκες τών Ελλήνων στον Ελλαδικό χώρο προκαλώντας έναν μείζονα στρατιωτικό περισπασμό τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού τό τελεσίγραφο τήν εξανάγκασε να δεσμεύσει ετοιμοπόλεμα στρατεύματα 30.000 Οθωμανών στα Ρωσοτουρκικά σύνορα στα πρώτα πέντε κρίσιμα χρόνια (1821-1826) τού Πολέμου τής Ελληνικής Ανεξαρτησίας.
..............................................................................................................................................................................................
(7) Συνέτεινε στην αποσταθεροποίηση τού Σουλτάνου τόσον στους κύκλους των μετριοπαθών αξιωματούχων τής Πύλης όσον και στα τάγματα τών Γενιτσάρων.
..............................................................................................................................................................................................
(8) Προλείανε τό διπλωματικό και γεωπολιτικό έδαφος για τόν  Ρωσοτουρκικό πόλεμο τό 1828-1829 παρά τώ πλευρώ τών προμαχούντων Ελλήνων, ήτοι τόν πόλεμο που απετέλεσε τόν καθοριστικό παράγοντα τής οριστικής απελευθέρωσης τής Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας.
..............................................................................................................................................................................................
(9) Έπληξε τήν Ιερά Συμμαχία καίρια, και μάλιστα τήν παρέλυσε στο Συνέδριο στη Verona (1822) όσον αφορά στο Ελληνικό Ζήτημα, ήτοι προάσπισε τά δυτικά σύνορα τής εμπολέμου Ελλάδος κατά ευρωπαϊκής στρατιωτικής (ψευδοειρηνευτικής) επέμβασης προς καταστολή τής Ελληνικής Επαναστάσεως.
..............................................................................................................................................................................................
(10) εξουδετέρωσε διπλωματικώς τόν Metternich τής Αυστρίας και τόν «εργαλειοποίησε» υπέρ τής Ελλάδος.
..............................................................................................................................................................................................
(11) Ανήγαγε, de facto και de jure, τό Ελληνικό Ζήτημα στο επίκεντρο τού Ανατολικού Ζητήματος από τό 1821.
..............................................................................................................................................................................................
(12) Συνετέλεσε καταλυτικά στις πρώτες επίσημες διακηρύξεις από Μεγάλη Δύναμη (Η.Π.Α.) περί ανεξαρτησίας (και όχι αυτονομίας) τής Ελλάδος, τό 1822 και 1823.
..............................................................................................................................................................................................
(13) Προδιέγραψε τήν απελευθέρωση όλων τών βαλκανικών λαών επί τή βάσει τής ρηξικέλευθης αρχής τών εθνοτήτων.
..............................................................................................................................................................................................
(14) Σηματοδότησε τήν εξωτερική πολιτική τής Ρωσίας όσον αφορά στο Ανατολικό Ζήτημα κατά τά επόμενα 93 χρόνια, ήτοι τήν παρεμβατική της πολιτική προς σταδιακή απελευθέρωση τών λαών στα Βαλκάνια.
..............................................................................................................................................................................................
(15) Εισήγαγε τήν αρχή τής Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης στο διεθνές δίκαιο, και κατά συνακολουθία προσήγαγε τίς Μεγάλες Δυνάμεις προ τών πολιτισμικών και ανθρωπιστικών ευθυνών τους σχετικά με τό Ανατολικό Ζήτημα.
..............................................................................................................................................................................................
(16) Έφερε στο προσκήνιο, στη Μεταναπολεόντειο εποχή, τούς λαούς και τό διευρωπαϊκό κίνημα τού Φιλελληνισμού—στο πλαίσιο τής Ευρωπαϊκής (Χριστιανικής και πολιτισμικής) Αλληλεγγύης—ως θεμελιώδεις παράγοντες τής γεωστρατηγικής τών Μεγάλων Δυνάμεων. ............................................................................................................................................................................................................................
Επιπροσθέτως, τό Ρωσικό τελεσίγραφο απετέλεσε τότε, και έκτοτε, συνειδησιακό κόλαφο για όλα εκείνα τά κράτη και τά έθνη που ενέχονται σε κακουργήματα εθνοκάθαρσης ή γενοκτονίας. Λόγω επομένως τής πανανθρώπινης (αντιγενοκτονιακής) διαστάσεώς του, τό τελεσίγραφο αποτελεί τό πλέον περίλαμπρο επίτευγμα τού Καποδίστρια, τότε Υπουργού Εξωτερικών τής Ρωσίας, και παρομοίως τήν πλέον διακεκριμένη ανθρωπιστική πράξη τής βασιλείας τού Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄. Προφανώς, όπως καταδεικνύεται από τό ανθρωπιστικό κείμενο τού τελεσιγράφου, είχαν  αμφότεροι συγκλονισθεί από τίς μαζικές σφαγές αμάχων Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί, από τήν εκατόμβη ιεραρχών τής Ελληνορθοδοξίας, και από τόν υπερβατικό πατριαρχικό αγώνα—ιεροεθναρχικό και εθνοαπελευθερωτικό, εν ζωή και μετά θάνατον—τού αγίου Γρηγορίου Ε΄, που θυσιάσθηκε εκουσίως επί τού ιερού βωμού τής διάσωσης ενός ιστορικού έθνους από τόν ολoκληρωτικό του αφανισμό.

Από τον Σεπτέμβριο 2019—και ειδικά τον Οκτώβριο 2019, οπότε η διαβόητη «Συμφωνία των Πρεσπών» άρχισε πλέον να καταρρέει, ανασταλείσης τότε της περαιτέρω εφαρμογής της στο εσωτερικό της πΓΔΜ (fYROM), μετά το ΟΧΙ της Γαλλίας στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την αυτοαποκαλουμένη «Μακεδονία» (συνταγματικό όνομα)—το αναγνωστικό κοινό στο διαδίκτυο επιδεικνύει μεγάλο ενδιαφέρον για το βιβλίο με αγγλικό τίτλο «MACEDONIA Made in USA» και ελληνο-αγγλικό υπότιτλο «Από το ΟΧΙ των Ελλήνων το 2008 ... στο YES των προθύμων το 2018», όπως επίσης και για το συναφές άρθρο (προσαρμοσμένο απόσπασμα του βιβλίου) με τίτλο «Το Αμερικανο-Σκοπιανό Σχέδιο 2008-2025 για τη Μακεδονία».

Ειδικότερα, όπως καταδεικνύεται στις σελίδες 1-6 του παρόντος 7σέλιδου, δεκάδες ιστολόγια-blogs αναδημοσίευσαν το ως άνω αποκαλυπτικό άρθρο, μετά την αρχική του δημοσίευση  στο δημοφιλές ιστοριογραφικό ιστολόγιο ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (26 Αυγούστου 2019), ενώ το σύνολο των συναφών αναρτήσεων στο google σήμερα υπερβαίνει τα 700 ευρήματα (σελ. 7 του 7σέλιδου).

Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι λόγω της μεγάλης αναγνωσιμότητας του βιβλίου κατά τον Οκτώβριο 2019, το academia.edu διαβάθμισε τότε τον συγγραφέα στο κορυφαίο ένα τοις χιλίοις («top 0,1%») μεταξύ περισσοτέρων από 100 εκατομμύρια εγγεγραμμένα μέλη του (καθηγητές, εκπαιδευτικοί, φοιτητές, ερευνητές κ.τ.λ.). Η ίδια στατιστική διαβάθμιση αναγνωσιμότητας, προσεδίδετο τότε και στο βιβλίο ειδικότερα («top 0,1%»). 

Η επικαιρότητα του βιβλίου και του άρθρου έγκειται στο ότι ενημέρωσαν εγκαίρως το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος σχετικά με τις βλέψεις και τα απώτερα σχέδια της πΓΔΜ, ήτοι σχετικά με την “μελλοντική, ελεύθερη ή και ανεξέλεγκτη «κάθοδο» των επιλεγομένων «Αιγαιατών Μακεδόνων» («Aegean Macedonians») στην Ελλάδα” αμέσως μετά την ένταξη της fYROM στην Ε.Ε., δηλαδή “κάθοδο που θα είναι φυσική, περιουσιακή, νομική και πολιτισμική, ήτοι μαζική και σαρωτική για την βόρεια Ελλάδα και ειδικά για την (ελληνική) Μακεδονία”, όπως επί λέξει αναγράφεται στον επίλογο αυτού του πολύκροτου άρθρου, με υπότιτλο επιλόγου “Β΄ Φάση τού Αμερικανο-Σκοπιανού Σχεδίου (2019-2025) (τί μας έχουν για μετά...)”.

Κατ' ευτυχή δε συγκυρία για την Ελλάδα—δια του ΟΧΙ της Γαλλίας στη fYROM (18 Οκτωβρίου 2019)—αυτός ο κίνδυνος απεφεύχθη, τουλάχιστον προς το παρόν.

Το βιβλίο είναι ελεύθερα αναγνώσιμο και διαθέσιμο  (freely readable and downloadable) εδώ: https://www.academia.edu/39858601/MACEDONIA_MADE_IN_USA_Από_το_ΟΧΙ_των_Ελλήνων_το_2008... _στο_YES_των_προθύμων_το_2018

Η πρώτη βιβλιοπαρουσίασή του στα ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ είναι ελεύθερα αναγνώσιμη εδώ: https://www.istorikathemata.com/2019/07/macedonia-made-in-usa-2008-yes-2018.html

Το άρθρο είναι επίσης ελεύθερα αναγνώσιμο εδώ: https://www.istorikathemata.com/2019/08/2008-2025.html

Στην αυγή του επετειακού έτους 2021, το ιστολόγιο Θέματα Ελληνικής Ιστορίας έχει πλέον αναδειχθεί σε σημαντικό ιστοριογραφικό πόλο της Διακοσιετηρίδος, έχοντας επιτύχει  επισκεψιμότητα 1.000-2.000 φιλιστόρων αναγνωστών τη μέρα, μετά από 13 χρόνια πολυκυμάντου και εν τούτοις αδιαλείπτου λειτουργίας του στο διαδίκτυο (Κεφ. 3).

Η ανάλυση αυτού του επιτεύγματος γίνεται, βάσει διασταυρουμένων στατιστικών στοιχείων, (α) υπό το πρίσμα του ειδικού κοινού (φιλίστoρες) στο οποίο απευθύνεται το  ιστολόγιο, που ούτε δημοσιογραφικό είναι, ούτε ποικίλη ύλη καλύπτει, ούτε στοιχεία εντυπωσιασμού ενσωματώνει όπως π.χ. YouTube videos, (β) με ιδιαίτερη έμφαση στο δίκτυο (550) ιστολογίων συνεργούντων άμεσα ή έμμεσα με τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας (Κεφ. 5), (γ) με συνοπτική αναφορά στο αρθρογραφικό περιεχόμενο του ιστολογίου (Κεφ.  6), ως βασικό συντελεστή της διαδικτυακής επιτυχίας του, και (δ) σε ενδεικτική σύγκριση με την αντίστοιχη (διαδικτυακή) επισκεψιμότητα θεσμικών φορέων  που κατά την Διακοσιετηρίδα διοργανώνουν επετειακές εκδηλώσεις και δράσεις ή και προβαίνουν σε συναφείς εκδόσεις: Επί παραδείγματι, το 2020, το ιστολόγιο σημείωσε καλύτερες επιδόσεις διαδικτυακής επισκεψιμότητος από ό,τι η κρατική επιτροπή Ελλάδα 2021 και η συνέργεια Πρωτοβουλία 1821-2021, όπου συμμετέχουν 15 κοινωφελή ιδρύματα (Κεφ. 4).

Τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας δεν διαθέτουν ούτε την κρατική υπόσταση, ούτε την ακαδημαϊκή διασύνδεση, ούτε το πολυϊδρυματικό κύρος, ούτε την διεθνή δικτύωση τέτοιων θεσμικών επετειακών φορέων, ούτε και τους συγκριτικά τεράστιους οικονομικούς τους πόρους. Αντ' αυτών όμως των πολλών συγκριτικών πλεονεκτημάτων άλλων επετειακών φορέων, το ιστολόγιο επένδυσε τις απειροελάχιστες δυνάμεις του στην αναζήτηση της αληθείας για τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας, άνευ θεσμικών, πολιτικών ή άλλων σκοπιμοτήτων, εκλαμβάνοντας και ορίζοντας ως αλήθεια την προσωπική (υποκειμενική) άποψη που μπορεί να διαμορφώσει κάθε φιλίστωρ αναγνώστης κυρίως βάσει πρωτογενών πηγών—μόνον δε επικουρικώς βάσει δευτερογενών ή τριτογενών πηγών—ως σκεπτόμενος πολίτης, ήτοι βάσει επισήμων (ως επί το πλείστον κρατικών ή εκκλησιαστικών) εγγράφων κορυφαίων συντελεστών της απελευθερώσεως της Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας, τα οποία συνετάγησαν διαρκούντος του Αγώνα της Παλιγγενεσίας. Προφανώς, σε διαδικτυακό επίπεδο (Exh. 1-14), αυτή η (διανοητική) επένδυση αποδίδει.

Εν όψει τής Διακοσιετηρίδος, η Τριλογία  «ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ  ΕΘΝΑΡΧΗΣ  ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» αποσκοπεί να αποκαταστήσει τήν Ιστορική Αλήθεια όσον αφορά στον τεράστιο ρόλο που διεδραμάτισαν η Ρωσία και ο Καποδίστριας στην απελευθέρωση τής Ελλάδος από τόν Οθωμανικό ζυγό τό 1821-1833.

Προς τούτο, η Τριλογία αποδομεί τό ευρέως διεδεδομένο ιστορικό αφήγημα ότι η «Ναυμαχία τού Ναυαρίνου» ήταν (δήθεν) αυτή που ματαίωσε τήν γενοκτονιακή εθνοκάθαρση τών Ελλήνων από τά Αιγυπτιο-αφρικανικά στρατεύματα τού Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (δήθεν τό 1827), και (δήθεν) αυτή που (δήθεν) απελευθέρωσε τήν Ελλάδα (επίσης δήθεν τό 1827).

Απεναντίας, η Τριλογία αναδεικνύει πλήρως τήν καθοριστική (όχι απλώς «καταλυτική») συμβολή τού Ρωσο-Τουρκικού Πολέμου 1828-1829 στην απελευθέρωση τής Ελλάδος τό 1828-1833, ήτοι τού διηπειρωτικού πολέμου κατά τόν οποίο οι Ρώσοι υπό τόν Τσάρο Νικόλαο Α΄ και οι Έλληνες υπό τόν Πολέμαρχο Εθνάρχη Καποδίστρια κατενίκησαν τήν Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως ομόδοξοι σύμμαχοι, σε όλα τά μέτωπα: στα Ανατολικά Βαλκάνια, τόν Εύξεινο Πόντο, τήν Καυκασία, τά Νότια Βαλκάνια, και τό Αιγαίο.

Παρά όμως τήν «δυτικοστρεφή» ιστοριογραφική προπαγάνδα, επί δύο σχεδόν αιώνες, περί τού πώς και πότε πράγματι απελευθερώθηκε η Ελλάδα κατά τόν Αγώνα τής Παλιγγενεσίας, στη συλλογική μνήμη τών Ελλήνων ουδέποτε έπαυσε να σιγοκαίει η εθνεγερτική φλόγα τής Ιστορικής Αληθείας. Αυτό κατεδείχθη από τήν μεγάλη αναγνωστική επιτυχία τών πρώτων δύο βιβλίων τής Τριλογίας, με συνολικά περισσότερες από πενήντα χιλιάδες (50.000) αναγνώσεις στο διαδίκτυο—και μάλιστα πριν καν εκδοθούν τά βιβλία σε έντυπη μορφή, χωρίς οποιαδήποτε προωθητική ενέργεια, χωρίς ούτε καν μία στοιχειώδη παρουσίασή τους από τόν συγγραφέα.  Προφανώς, παρά τά συγκυριακά επιφαινόμενα, οι Έλληνες ουδέποτε έπαψαν να διψούν για τήν Ιστορική Αλήθεια, για να μεθύσουν κάποτε με τ' αθάνατο κρασί τού Εικοσιένα.

ABSTACT

A huge experiment, on a multinational level, was conducted in Eurasia in Holy Week 2020 as to what extent COVID-19 is transmitted among worshippers in Easter liturgies in Orthodox Christian countries. The experiment involved all Orthodox countries in Eastern Europe and the Caucasus. The set of Orthodox countries was in effect divided into two statistical subsets: on the one hand, countries where their citizens were allowed to attend Easter liturgies (like Georgia, Bulgaria etc.) and, on the other, countries where a state ban was imposed on any presence of the faithful in Christian temples during Holy Week (like Greece, Russia etc.). In that dichotomic religious context, an unanticipated phenomenon was recorded statistically: More than a month after the Resurrection, the deaths from COVID-19 in the former countries were on average and proportionally less than such deaths in the latter countries. It is noteworthy that Georgia's performance in curbing the coronavirus pandemic in Spring 2020 has evolved to a paradigm in the Orthodox world: As of May 15, 2020, new coronavirus deaths in Georgia were zero (0) every day until Ascension Day, as result of Georgia's measured anti-pandemic policies, that took into due consideration both medical suggestions and religious traditions in Holy week. In this context, the statistical findings in this monograph might be useful for effective and measured  management of the pandemic in Easter, according to the successfully applied model of Georgia: In sum, it has been statistically established that attendance in Orthodox liturgies of the Holy Passions does not contribute, in and by itself, to the spread of COVID-19, as long as basic safety precautions are taken by the church and duly observed by the faithful.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα πείραμα τεραστίων διαστάσεων, σε πολυεθνικό επίπεδο, διεξήχθη στην Ευρασία κατά την Μεγάλη Εβδομάδα τού 2020 όσον αφορά στο κατά πόσον ο COVID-19 μεταδίδεται μεταξύ των προσκυνητών κατά την Ακολουθία των Αγίων Παθών σε Ορθόδοξες Χριστιανικές χώρες. Στο πείραμα  συμμετέσχον όλες οι Ορθόδοξες χώρες στην Ανατολική Ευρώπη και την Καυκασία. Το σύνολο των Ορθοδόξων χωρών διχοτομήθηκε εν τοις πράγμασι, σε δύο στατιστικά υποσύνολα: αφενός μεν χώρες που επέτρεψαν στους πολίτες τους να εκκλησιασθούν κατά την Μεγάλη Εβδομάδα (όπως η Γεωργία, η Βουλγαρία κ.τ.λ.) και αφετέρου χώρες των οποίων οι κρατικές Αρχές απαγόρευσαν οποιαδήποτε παρουσία των πιστών σε Χριστιανικούς ναούς κατά την Μεγάλη Εβδομάδα (όπως η Ελλάδα, η Ρωσία κ.τ.λ.). Σε εκείνο το διχοτομικό θρησκευτικό πλαίσιο, κατεγράφη στατιστικά ένα απροσδόκητο φαινόμενο: Περισσότερο από ένα μήνα μετά την Ανάσταση, οι θάνατοι εκ του COVID-19 στις  Ορθόδοξες χώρες που επέτρεψαν την προσέλευση των πιστών στην Ακολουθία των Αγίων Παθών ήσαν αναλογικά και κατά μέσο όρο λιγότεροι από τους αντιστοίχους θανάτους σε ομόδοξες χώρες που επέβαλαν τότε θρησκευτικό lockout [λιγότεροι, ΟΧΙ περισσότεροι]. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι επιδόσεις της Γεωργίας στον έλεγχο της πανδημίας του κορονοϊού την Άνοιξη 2020 αναδείχθηκε ως πρότυπο στον Ορθόδοξο κόσμο: Από τις 15 Μαΐου 2020, οι νέοι θάνατοι με κορονοϊό στη Γεωργία ήσαν μηδέν (0) κάθε μέρα μέχρι την Ανάληψη, ως αποτέλεσμα των ἐν μέτρῳ κυβερνητικών της αποφάσεων κατά της πανδημίας, οι οποίες βασίστηκαν ισορρόπως τόσο σε ιατρικές εισηγήσεις όσο και σε θρησκευτικές παραδόσεις την Μεγάλη Εβδομάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, τα στατιστικά ευρήματα αυτής της μονογραφίας μπορούν ενδεχομένως να αποβούν χρήσιμα για αποτελεσματική και ἐν μέτρῳ (ισόρροπη) διαχείριση της πανδημίας το Πάσχα, σύμφωνα με το επιτυχώς εφαρμοσθέν πρότυπο της Γεωργίας: Εν κατακλείδι, έχει πλέον τεκμηριωθεί στατιστικά ότι η προσέλευση των πιστών στην Ορθόδοξη Ακολουθία των Αγίων Παθών δεν συνιστά αφ' εαυτή συντελεστή διάδοσης του COVID-19, υπό την προϋπόθεση ότι βασικές υγιειoνομικές προφυλάξεις λαμβάνονται από την εκκλησία και εφαρμόζονται επαρκώς από τους πιστούς.

TSU official publication:
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf

Copyright © 2021 Translational and Clinical Medicine - Georgian Medical Journal
(Biannual Medical Journal of Ivane Javakhishvili Tbilisi State University and Georgian Medical Association).
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf

Citation: PAPPAS, John D. “Unnecessary religious lockout: Comprehensive statistical results of the COVID-19 pandemic in the Christian Orthodox countries in Easter 2020,” Translational and Clinical Medicine - Georgian Medical Journal, [S.l.], v. 6, n. 2, pp. 48-56, Dec. 2021. ISSN 2346-8491. Available at: <https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243> and <https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf>.

Full article (in English) is freely readable and downloadable in English (pdf file) at:
https://www.academia.edu/82207349/Unnecessary_Religious_Lockout_Comprehensive_statistical_results_of_the_COVID_19_pandemic_in_the_Christian_Orthodox_countries_in_Easter_2020

or, alternatively, https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243
and https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf