2018’de muhaliflerin bir bölümünün kenti terk ettiği veya ağır silahlarını teslim etmek zorunda kaldığı anlaşmanın ardından Dera tam anlamıyla bir kaosun içerisine girdi. Bir yandan rejim “özerk” alanlar elde etmiş muhalifleri etkisiz hale getirmek adına baskı politikası uygularken diğer yandan uzlaşmacı muhalifler anlaşma sonrasında yeraltına çekilen muhaliflerin hedefi oldu. Yeraltı direniş yapıları, uzlaşmacı muhaliflerin yanında rejim unsurlarına yönelik de saldırılar gerçekleştirdi. Rejim ise uzlaşmacı muhaliflerin otonom olarak kontrol ettikleri bölgelere yönelik espiyonaj, suikast ve kuşatma gibi yıldırma savaşı yürüttü ve yürütmeye devam etmektedir.
Dera, Suriye genelinin özellikle de rejimin parçalı yapısını ortaya koyan önemli örneklerden biridir. Nitekim şehirde çok parçalı bir yapı bulunurken tüm otonom idarelerin müttefikleri farklılık arz etmektedir. Bu noktada rejim destekçileri arasındaki Rusya-İran rekabet ortamının kolaylıkla gözlemlenebildiği sahalardan biri olarak Dera stratejik önemi haizdir. Bunun yanında muhaliflerin (özellikle de Rusya ile uzlaşmaya varan ve bu ülkeyle yakın ilişkiler geliştiren muhaliflerin) rejime karşı hayatta kalıp kalamayacağını göstermesi bakımından da Dera sahası önem arz etmektedir. Buna bağlı olarak Rusya’nın rejim muhalefetini de tekeline alma politikası açısından da ciddi bir sınav hüviyetine sahiptir.
Bu analizde bölgedeki tarihsel süreç ve Rusya-İran rekabeti göz önünde bulundurularak Dera’daki mevcut durum incelenmektedir. Rusya’nın Suriye’ye barış getirmek üzere ortaya koyduğu Dera modeli ve geleceği de ayrıca tartışılmaktadır. Bunun yanında rejim ve İran’ın demografik mühendislik gerçekleştirerek –Suriye’nin diğer bölgelerinde olduğu gibi– Dera’yı da yönetilebilir bir demografiye kavuşturma hedefleri ortaya konulmaktadır.
