Van de redactie

Nieuws uit de theekruidentuin.

Vorig jaar toen de blaadjes van de bomen waren gevallen was het zover. Bewoners van de Ossenweide hadden van de gemeente middelen gekregen om aan de slag te gaan met de theekruidentuin.
Deze zou gerealiseerd worden volgens het principe van de permacultuur, dus zonder al het gras uit het perk te verwijderen en de boel om te spitten.
Nee, permacultuur is er op gericht het bodemleven zoveel mogelijk ongestoord te laten, maar het grasveld te bedekken met karton en vervolgens met gevallen blad en wat verder gemakkelijk verteerd, en voor een voedingsbodem zorgt voor bodemleven en plant.

Met man en macht werd die zaterdag samen met en onder toezicht van buurtgenoten het veld onder handen genomen. Gaten geboord om de paaltjes van het hekwerk te plaatsen, draden te spannen, terwijl buurkinderen voor de aanvoer van blad zorgden.
Het was een feest omdat te zien gebeuren en kijk nu wat het resultaat is, er is een informatiebord geplaatst en kruidenplanten floreren.
Wat samenwerking met buurtgenoten al niet vermag!

Het allerleukste van de theekruidentuin is toch wel de bezoekers die het trekt, oké er is nog niet zo heel veel te zien en te beleven, maar toch blijven mensen staan kijken en lopen de tuin op.

Als ik zelf op de tuin bezig ben krijg ik veel enthousiaste reactie zoals wat een ontzettend leuk initiatief of mijn kleinkinderen vinden het zo leuk of wat een aanwinst voor de buurt.

De officiële opening valt dit jaar natuurlijk een beetje in het water, de plantjesdag die we gepland hadden willen we wel graag door laten gaan, dat doen we nu op Koningsdag. Op koningsdag wordt het een plantjes ruildag, plantje brengen plantje halen. Op een stukje in de tuin dat we afzetten met oranje vlaggetjes komen plantjes te staan, waar je wat kunt uitzoeken of toevoegen.

Op deze manier kunnen we op een corona-proof veilige wijze toch een plantjesmarkt houden.
Karin de Waard

Kwikstaart-estafette en scherende sternen

Hoe groot de invloed van microscopisch kleine wezens kan zijn blijkt in deze tijd waar Corona het woord dat alles en iedereen op dit moment bezig houdt, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Ik vertel iets over de gele kwikstaart en de noordse stern.
Waarom? Omdat deze twee vogels na ruim vijftig jaar nog steeds een levendige herinnering zijn.

Op Hemelvaartsdag 1973 ben ik onderweg gegaan op de fiets naar de Noordkaap. Door Noord-Duitsland, Denemarken en Zweden, via Stockholm en Helsinki door Finland naar her Noorse Kirkenes en vandaar langs de noordelijkste fjorden naar de Noordkaap die ik op 27 juni van dat jaar bereikte. Doel bereikt en dus weer naar huis. Langs de Noorse fjordenkust en dat is een flinke onderneming tot Kristiansand en dan via Oslo en Kopenhagen weer huiswaarts 10.000 km.
Nu zal het weinigen verbazen dat je zo onderweg veel ontmoetingen hebt en veel ziet, maar daar zal ik niet over uitweiden.

Wel over de gele kwikstaarten die mij al snel opvielen omdat ik zo onderweg mij constant in een soort estafette begeleidden.
Onderweg in het hoge noorden van Noorwegen, waar de E6 toen vaak niet meer weg had van een landweg,  voerde deze mij langs fjorden meren en rivieren.
Daar telkens als ik een territorium bereikte vloog er zo’n vogeltje op en vloog naast mij mee tot hij, ik neem aan dat het een hij was, vond mij voldoende afgeleid had en de volgende gele kwikstaart het stokje overnam.
Zo kon het urenlang door gaan

Nu de Noordse stern, die liet zich, als ik zo langs die noordelijke fjorden reed, ook voortdurend gelden. Langs de E6, toen meest een grindweg, waren de telefoon- of elektriciteitsdraden bovengronds en bovenop de palen zaten Noordse sternen, die mij bij passeren als een gevaar zagen en elke stern die nam een vervaarlijke duikvlucht naar mijn hoofd en trakteerden mij op een uithaal met hun snavel. De ene keer met meer succes als de andere, want onwillekeurig buk je.

Toch vond ik die aanvallen op mijn schedel best wel vermakelijk.

Anton Greefkes

Groenstrook bij de Deka