Hoe je als muzikant in een razendsnel veranderende muziekindustrie je eigen boontjes dopt.
Niels Aalberts deelt zijn ervaringen, tips, trucs & adviezen, nodigt anderen uit dat ook te doen en vermijdt iedere schijn van objectiviteit. Daarvoor ga je maar naar www.ehpo.net. Daar lees je ook waar Niels al die praatjes over muziek, internet, social media, marketing, management, uitgeven en ondernemen vandaan haalt.
Caro Emerald doet het zo is 1 van de beste en meestgelezen series op deze blog (hier deel 1, 2, 3, 4 en het slot; de gehele serie doorsturen kan via bit.ly/Caro_Emerald). Tot dat moment en zeker sindsdien volg ik met interesse hoe producer/songschrijver David Schreurs en zijn team de zaken rond Caro met een geheel eigen, eigenwijze visie aanpakken en zo land voor land veroveren. Mooiste van alles is dat David met regelmaat ook op andere plekken nieuwsgierigen een openhartig kijkje achter de schermen gunt. Zo lees je op NLpop bijvoorbeeld hoe het Caro in Groot-Brittannië verging. David lijkt bewust werk te maken van het delen van hun kennis, visie en opgedane ervaringen, iets dat veel te weinig mensen in de muziekindustrie doen. Doodzonde!
Bijna ieder achtergrondartikel waarin Schreurs aan het woord komt is lezenswaardig, en dat geldt opnieuw voor het stuk dat afgelopen week op Song Quarters verscheen. Daarin vertelt hij over inspiratie, hoe het team werkt, gaat gedetailleerd in op het schrijven, uitwerken, opnemen en produceren van specifieke tracks en onderstreept opnieuw dat je je niet teveel moet aantrekken van anderen:
The last two years have seen Dutch singer Caro Emerald (No.1 NL, AU, ROM, Top 5 UK, GER) first totally captivate her native pop charts with a retro-styled but utterly fresh fusion of jazz, easy listening and infectious modern beats, and then seduce most of Europe, including the UK. Now her sultry sights are set on the US. As this Q&A with her songwriter/producer David Schreurs attests, what’s so remarkable about her story is that she achieved this as an independent artist on her own label and through creating music and image that seems to exist in its own self-contained world totally at odds with popular trends and the advice of “marketing experts”.
How did you first meet Caro Emerald and then come to start working with her? 'I met Caroline in spring 2007 at [producer] Jan van Wieringen’s place. He called her in to sing the demo for our first co-production, ‘Back It Up’, a track based on a hip-hop beat by Jan and Robin Veldman, which [songwriter] Vince Degiorgio and I had then turned into a pop song. I instantly fell in love with Caroline’s sultry, jazzy voice. It was a perfect match for the song. I was also amazed how well trained, professional and versatile she sang. She nailed down the first verse in one take – that’s the take you hear on the album - and then we started coaching her towards what we thought would sound cool, and recorded a goldmine of great takes.'
Caro Emerald’s debut seemed to appear from out of nowhere with a fresh stylistic vision that set it apart from everything else. Can you explain how the whole sound and ethos first came to life and what some of your inspirations were? 'The sound came to life because Caro, Jan, Vince and I realised we had something special on our hands after we, coincidently, worked together on ‘Back it Up’. That was our model track: a combination of 40s-50s jazz, easy listening, orchestral Latin, all combined with infectious beats.
Vince and I already knew and loved a lot of those types of records, artists like Jackie Davis, Martin Denny, Les Baxter, Perez Prado, Gene Krupa, Stan Kenton, Xavier Cugat, Edmundo Ros, Cab Calloway, all the way back to early 20s/30s jazz records. And then Caro, with her voice sounding extremely jazzy by nature, had always loved The Andrew Sisters, Billie Holiday, Doris Day, Sarah Vaughan etc. Also, I’m a drummer and Jan has a background in hip-hop and so the two of us were really into beats.
So we started combining all this together. We went for a sample-based approach, a bit like Propellerheads, The Avalanches, Hairy Diamond, Apollo 440, Jazzanova and many others had done in the mid-late 90s, but we recorded everything ourselves and added a pop structure.'
[Hier deel 1, 2, 3en4van deze serie, op NLpop hoe het Caro en David in Engeland verging. Onderstaand het slot van deze serie:]
Ik ben geen groot voorstander van blogposts waarbij je 20 keer moet scrollen of al te lange series op EHPO. Juist de snelheid, vluchtigheid, actualiteit en kleine brokjes food for thought zijn het aantrekkelijke van een blog. Deze serie had wat mij betreft echter nog een week mogen duren. Niet alleen is wat David Schreurs, Vincent Degiorgio en Jan van Wieringen is overkomen met Caro Emerald een uniek en prachtig verhaal, een jongensboek, ook weet David heel duidelijk aan te geven wat de kritische succesfactoren zijn, wat ze bewust wel en niet gedaan hebben. Ieder succes heeft een flinke dosis geluk nodig, maar Caro's verhaal, Davids voorbereiding, visie en eigenwijsheid tonen aan dat je daarvoor zelf de kaders en kansen creëert met verstandig nadenken, hard werken en de calculator in je hand. Vandaag vertelt hij de laatste 2 ideeën die ten grondslag liggen aan het enorme succes: Idee 5 – Controleer je eigen rechten "Als getalenteerde artiest, songwriter of producer kun je zonder al te veel problemen met allerlei vakbekwame clubs deals sluiten - publishers, platenmaatschappijen, managementbureau’s. Dat alles kan heel veel uitmaken voor je carrière. Maar als je weet wat je doet kan het ook voordelen hebben om veel rechten zelf te controleren. Als je niet alles overdraagt beslis je zelf, waardoor je directer kunt werken. Je hoeft zowel letterlijk als figuurlijk rekening te houden met minder agenda’s. Daarnaast kun je inkomstenbronnen flexibeler inzetten – geld dat je met optredens verdient kun je bijvoorbeeld inzetten voor promotionele optredens, om maar wat te noemen. Het allergrootste voordeel is dat je aanzienlijk meer overhoudt als je alles zelf doet. Er zijn ook nadelen: ten eerste kost het veel tijd om een (succesvol) project op alle vlakken te begeleiden, ten tweede moet je begrijpen wat je doet, anders sla je de plank mis."
De zoveelste waarheid als een koe. En ook niet voor de eerste keer herken ik dit: met Kyteman beheerden we ook alle rechten zelf. Davids opsomming van voor- en nadelen kan ik volledig beamen. Met name de grotere snelheid van handelen heb ik als enorm voordeel ervaren en is een belangrijke voorwaarde geweest waardoor we het plotse, toch onverwachte succesrazendsnel konden uitbouwen. En niet te vergeten: budget creëerden om onze peperdure show te blijven spelen. Idee 6 - Team spirit David: "Hoewel dit verhaal voornamelijk vanuit mijn eigen perspectief is geschreven, worden de totstandkoming, ontwikkeling en het succes van Caro gekenmerkt door iets anders: een zeldzaam goede combinatie van mensen, met hun unieke eigenschappen en talenten. We hebben geluk gehad met een heleboel dingen – op het juiste moment gewacht, op het juiste moment toegeslagen. Maar dat lukt beter naarmate je een sterk team hebt. De harde kern van Caro Emerald (Caro, Vince, Jan en ik) is heel sterk. We zijn eigenwijs, vasthoudend, nieuwsgierig, creatief, down to earth en vooral niet gefixeerd op succes. We doen het vanaf het begin omdat we het echt leuk vinden. Die unieke combinatie van creatief, persoonlijk en zakelijk talent heeft er aan bijgedragen dat we zover zijn gekomen. Dat maakt het harde werken meteen ook heel prettig; we hoeven niet eeuwig te tobben over dingen, de neuzen staan dezelfde kant op. Zelfs in tijden van extreme hectiek weten we waar we het voor doen. Soms is het wat veel, maar dan gaan Jan, Caro en ik een avondje bierdrinken, en dat is genoeg om weer te weten waar het om draait: leuke muziek maken. Vince noemt het karma, Jan en ik houden het op intuïtie, Caro zit er volgens mij tussenin. Hoe dan ook, het laatste idee komt met stip op 2 (na idee 1): je kunt het niet alleen, je team bepaalt of je de wedstrijd kunt winnen."
Dit laatste idee heb ik al 'ns De dood van DIY genoemd en slaat opnieuw 1-op-1 op Kyteman.
Idee 4 - Zaken zijn zaken, ook voor muzikanten Producer/songschrijver David Schreurs: "De zakelijke kant van de muziekindustrie is voor veel artiesten, muzikanten en producers ondoorzichtig. Wie kan wat voor je betekenen, wat zijn gangbare percentages en bedragen, met wie ga ik in zee? Hoewel het allemaal echt niet zo ingewikkeld is, wordt dit versterkt door een schier oneindige reeks sterke verhalen en hardnekkige misverstanden. Iedereen die je tegenkomt roept iets anders. Nu hebben wij een voorsprong omdat ik entertainmentjurist ben met 10 jaar ervaring aan zowel de creatieve als de zakelijke kant. Maar ook zonder die bagage kun je (mits je niet al te lui bent en een beetje talent hebt) de zakelijke kant best doorgronden. Sterker nog, het is gewoon broodnodig als je een professionele carrière in de muziek ambieert!"
David enzijnpartners deden het zo: "Naar aanleiding van Back It Up kwamen vanaf augustus 2008 voorstellen binnen van binnen- en buitenlandse managers, publishers en labels. Het antwoord op de vraag “Doen we het of niet?” kregen we altijd als volgt: ik nam met Jan alle voors en tegens door, net zolang tot we eruit waren. Nogmaals, een beetje bagage helpt wel, maar het principe is simpel. Je krijgt een aanbod, je zoekt uit wat je niet weet, pakt de rekenmachine erbij en daarop baseer je je oordeel. Het klinkt misschien wat abstract, en het heeft heel wat nachtelijke gesprekken opgeleverd, maar het werkt tot nu toe altijd. Als we iets niet weten zoeken we het uit. Soms bluffen we een beetje, vaak vragen we andere mensen om advies. Bert Meyer (ex-Zomba, SONY Music) is bijvoorbeeld een heel belangrijke adviseur van ons geworden. Zonder zijn kennis, ervaring en netwerk hadden we nooit zulke goede internationale deals kunnen doen. Ook onze distributeur Rough Trade heeft vanaf het begin geweldig geholpen met allerlei dingen die we niet wisten. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we alles zelf hebben gedaan. We hadden ook zoveel tijd en liefde in het project zitten, dat we het niet zomaar weg wilden tekenen voor de standaard percentages. Toen uiteindelijk niemand met een verhaal kwam waar wij enthousiast van werden, besloten we het maar zelf te doen. Geen van de labels zag van tevoren dat het zo groot zou worden, wij ook niet overigens, maar wij zagen wel in dat het succesvoller zou zijn dan labels dachten (of zeiden, da's weer wat anders...)."
Eén van de belangrijkste fundamenten van dit project, in zakelijk opzicht, is dat David en zijn collega's niet bang waren om 'nee' te zeggen (zie ook zijn verhaal en mijn opmerkingen gisteren): "Wees niet bang dat je ‘de kans van je leven’ mist als je 'nee' zegt op een aanbod – of het nu gaat om een platencontract, TV-optreden of wat dan ook. Zo werden we afgelopen week gevraagd of Caro een duet wilde doen met Seal, op zijn nieuwe single. Seal is een te gekke artiest, maar het liedje paste totaal niet bij Caro. Jan, Caro en ik zijn het dan in 1 seconde eens: nee. Niet omdat we Seal niet goed vinden, niet omdat we niet vereerd zijn dat hij ons vraagt, niet omdat we vinden dat Caro een betere artiest is, maar omdat het gewoon nergens op slaat [zie ook: A&R-invuloefening, 3e alinea in de post van gisteren]. Bij alle beslissingen die we hebben genomen zijn we nooit bang geweest om een kans te missen. De insteek was altijd: als we een kans missen, fuck it. We hebben in ieder geval gedaan waarvan we zelf dachten dat het goed was." Er bestaat overigens een heel handig apparaat om je te helpen of het antwoord 'ja' of 'nee' moet zijn: "De rekenmachine. Jan en ik hebben heel veel deals tot in de puntjes doorgerekend – van distributiedeals tot licentie- en publishingaanbiedingen. We vonden het ook veel te leuk om uit handen te geven, net zoals George Martin liever geen sessiemuzikanten in wilde huren – te leuk om het zelf in te rammen, ook al duurde het daardoor soms dagen langer."
Idee 2 – Durf af te wijken David: "Een hardnekkige en oude tendens in de populaire muziek(-industrie) is dat artiesten, producers, songwriters en labels proberen om succes te kopiëren. Iedereen probeert om net zo te klinken als the latest and greatest. Niks mis mee, het leidt tot nieuwe, originele muziek en er zijn talloze producers, artiesten en labels die gigantische successen hebben geboekt door zich sterk te laten inspireren door anderen. Maar als je durft af te wijken heb je een enorm voordeel: je valt meer op. Het publiek wil na een tijdje toch weer wat nieuws horen. Daarnaast moet je niet vergeten dat het maken van een goed album veel tijd kost. Tegen de tijd dat je muziek uitkomt is die trend die jij zo zorgvuldig hebt nagedaan waarschijnlijk al lang en breed overgewaaid en loopt het publiek warm voor iets anders. Een wijze les die ik heb geleerd van Hans van Hemert tijdens mijn stage in zijn studio is dat anders klinken extra belangrijk is als je uit Nederland komt. Het niveau van producers, schrijvers, labels, engineers, studio’s, mixers, managers, publishers etc. ligt hier nou eenmaal niet even hoog als in New York, LA, Stockholm en Londen – waarom zou je dan in godsnaam proberen om met hen te concurreren door precies hetzelfde te doen, maar dan slechter? Doe iets anders, en je valt eerder op. Ook internationaal. De muziek van Caro hebben we niet gemaakt omdat het in de mode was, maar omdat we het zelf leuk vonden. Geen moment hebben we ons afgevraagd of het wel aansloot bij wat er op de radio was."
Een wijze les en een waarheid als een koe. Dat muzikale trends sneller overwaaien dan sterke albums gemaakt kunnen worden hield ik verschillende artiesten, muzikanten, managers en collega's de afgelopen jaren ook voor. Waargebeurd: directeur van een platenmaatschappij die oppert: "Het nieuwe album van [A] moet klinken als een kruising tussen [B] en [C]!", waarbij [A] een pasgetekende band was die muzikaal niets van doen had met het #1 album van dat moment [B] en de grote doorbraak van dat jaar [C]. A&R is meer dan een gemakzuchtige invuloefening... Idee 3 – Marketing? David vervolgt: "Een idee dat we vanaf het begin hebben aangehouden is dat mensen muziek graag zelf ontdekken. Je wil het niet door je strot geduwd krijgen. Zoals je zelf vroeger ook als eerste de nieuwste singletjes bij je platenboer kocht en die weer aan je vrienden liet horen. Sinds de opkomst van programma’s als Idols en X-Factor zijn we met z’n allen flink lastig gevallen met artiesten en albums die volstrekt ondergeschikt waren aan het bijbehorende marketingconcept. Het heeft even gewerkt, maar als ik voor mezelf spreek vind ik al te evidente marketing en reclame vooral irritant. Helemaal als het om muziek gaat wil je volgens mij niet het idee hebben dat iemand je iets probeert aan te smeren. Waar veel labels flinke bedragen uitgeven aan uitgebreide campagnes op internet, in de bladen, op radio en TV, besteden wij dat liever aan een goed product met mooi ontworpen artwork, een verzorgd boekje met alle teksten, stijlvolle foto’s en videoclips. In een tijd dat de concurrentie vooral het tegenovergestelde doet – een product zo goedkoop mogelijk fabriceren en zo hard mogelijk in de markt rammen – valt dat op. Dit alles was geen gewiekste strategie, maar het heeft wel goed gewerkt."
Met free publicity kun je ook op verschillende manieren omgaan, aldus David: "Je kunt voor elk optreden opdraven, maar je kunt ook onderscheid maken. Vanaf het begin hebben wij gezegd: Caro is een zangeres, geen BN-er. Dus hoe leuk wij een programma als Spuiten & Slikken ook vinden en ongeacht de kijkcijfers, Caro heeft daar niks te zoeken. Al verkopen we de helft minder albums door dit soort ideeën – we couldn’t care less. Het gaat erom dat we Caro willen brengen op een manier die we zelf sympathiek vinden. Niet op een commerciële standaard manier."
Ik haak weer even in. Regelmatige lezers van dit blog kregen eind 2008 en heel 2009 wellicht het gevoel dat ik ze Kyteman door de strot duwde (al beeld ik me in dat we dingen deden op een manier die relevant is voor dit blog en het delen waard), maar met free publicity, pers, radio en TV hanteerden we exact dezelfde strategie als David hier beschrijft. Zo hebben we vriendelijk doch bewust bedankt voor de eerste uitnodiging van De Wereld Draait Door (niet het juiste moment) en later in het jaar na wat wikken en wegen 'nee' gezegd tegen Paul de Leeuw (voelde niet goed, we konden daar niet optreden op onze eigen voorwaarden). 'Nee' zeggen is soms belangrijker dan 'ja'. In Het Groot EHPO Boek doe ik e.e.a. gedetailleerd uit de doeken en David zal dat morgen beamen.Nog een anekdote van David: "In alle voorgesprekken met potentiële labelpartners hoorden wij een aantal marketing dogma’s van verschillende kanten terugkomen. Eén daarvan was dat je moet marketen als je meer dan 10.000 abums hebt verkocht: “Boven de 10.000 moet je TV-reclames inkopen, anders stagneren de sales”. Nu zijn Jan en ik vrij eigenwijs (iedereen die met ons werkt lacht nu even vriendelijk om dit understatement ...), dus als iedereen iets zegt twijfelen wij daar graag even aan. Daarbij is het ons labeltje en gaan we graag op onze eigen smaak af. Persoonlijk vind ik TV-reclames voor popalbums nogal ruk. Het bestaat altijd uit een stukje videoclip, een vliegend hoesje (lekker dynamisch) en een donkerbruine voice-over die niet verder komt dan “Koop nu het nieuwe album van X, bekend van de hits A en B”. Het idee is dat hele volksstammen naar de winkel rennen na het zien van zo’n multimediaal huzarenstukje, maar ondertussen hoorden wij ook veel verhalen over “campagnes van tonnen die totaal geflopt waren”. Bij alles wat we doen, ook de marketing, passen Jan daarom een paar trucjes toe. De belangrijkste en meest effectieve is dat we allebei een tegenovergestelde stelling innemen ('TV-reclame werkt' vs. 'TV-reclame is onzin') en dan discussiëren tot de beste argumenten op tafel liggen. Vermoeiend voor omstanders, maar erg effectief. Een tweede truc is bedenken hoe je hetzelfde kunt doen (nl. overbrengen dat het een leuk album is), maar dan anders. Wij sluiten niet uit dat we ooit een TV-commercial uitzenden voor het album, maar dan in ieder geval iets moois of afwijkends. Zo lang het maar opvalt.
Toch bleef die uitspraak maar terug komen: als je meer dan 25.000 stuks verkocht hebt moet je op TV (dat werd later 50.000, 100.000 en inmiddels zitten we tegen de 175.000). TV-reclames hebben we nog niet uitgezonden, Caro is sowieso al teveel op TV dus wij denken dat we daar niemand een plezier mee doen. Ik sluit niet uit dat we ooit een hele coole commercial maken (of juist een heel gare) voor dit album, maar het mooie van zelf je marketing bepalen is dat je kunt doen wat je leuk vindt – er zijn namelijk geen ijzeren wetten. Iedereen doet maar wat, wij dus ook."
Prachtig. Ook allemaal gehoord, die goedbedoelde adviezen op basis van successen uit het verleden. Zelden opgevolgd. Niet omdat ik het eeuwig beter weet, maar herken wat David zegt: iedereen doet maar wat. Ook ik. Soms goed, soms zit ik er volkomen naast. Belangrijk is goed nadenken, hard werken, een uitgesproken, onderscheidende visie, een bijpassende strategie en daar zo min mogelijk vanaf wijken.
Vanochtend vertelde songschrijver/producer David Schreurs over de aanloop naar het overweldigende succes van Caro Emerald, wiens Deleted Scenes from the Cutting Room Floor deze week langer op #1 in de albumlijst staat dan Michael Jackson's Thriller. Daar lagen wat David en zijn partners Vincent Degiorgio en Jan van Wieringen betreft 6 ideeën aan ten grondslag: Idee 1 – Het gaat om de liedjes "A&R is de eerste en absoluut meest essentiële stap op weg naar een sterke, potentieel succesvolle plaat. De liedjes moeten goed zijn en goed passen bij de artiest. Melodie, akkoorden en tekst moeten, ook zonder toeters en bellen, in staat zijn om mensen te boeien. Er zijn boeken vol geschreven over songwriting, er zijn wetmatigheden, en je moet er ook een beetje oor voor hebben. Een goed liedje brengt een sterk gevoel teweeg bij de luisteraar. Ik denk dat de vliegende start en het succes van Caro Emerald voor een groot deel samenhangen met onze liedjes. Ze weten je in het hart te raken en ze nestelen zich direct in je brein. Zoiets merk je al tijdens het schrijven, wie zelf liedjes schrijft zal dit gevoel herkennen. Een goeie songwriter, producer, artiest of A&R moet het lef hebben om, tijdens het schrijven en samenstellen van een album, puur en alleen af te gaan op dat gevoel. En dus niet op randvoorwaarden zoals wie het liedje heeft geschreven, waar het is opgenomen, wie het gemixed heeft enz."
Iedereen die mij kent en EHPO regelmatig bezoekt weet dat ik opveerde bij het lezen van dit eerste idee van David. Het is inderdaad het fundament van ieder muzikaal succes en daarmee ogenschijnlijk een open deur. Echter, vaak stappen zowel artiesten, muzikanten, songschrijvers, managers als hun omgeving en begeleiders gemakkelijk en te snel over die basisvoorwaarde heen. Kwaliteit van je songs gaat vóór alles. Be excellent! Niemand schrijft 15 hits in 1 sessie of repetitie, Rick Rubin stuurt één van de grootste hitmakers allertijden doodleuk terug naar het oefenhok als hij tussen 15 demo's maar 1 écht goede song hoort. En jij bent niet beter dan Neil Diamond of hebt iets geschreven dat ook maar in buurt komt van I'm A Believer:
David vervolgt met een anekdote: "Al tijdens de totstandkoming van Back It Up wisten Vince en ik dat het een te gek liedje was. We zagen alles voor ons: een diva die in een oude nachtclub stond, DJ erbij. Vince en ik werken tijdens het schrijven heel erg met beelden. We schetsen met woorden een wereld of scene, die tot in de kleinste details tot leven komt. Toen ik eind november 2008 in Toronto was met 7 instrumentals deden we dat precies zo. Het was een manier van schrijven die geweldig werkte. Het werkt heel imaginitief, het is niet zo dat we elkaar als een stel bookish filmfreaks vertellen wat voor kleur broek de barman in het tentje vol Franse officieren aan heeft (bijv. Just One Dance), maar we roepen wel beelden op die heel bepalend zijn voor de sfeer. Vince is een meester in wilde ideeën spuien, ik ben er goed in om het af te kaderen en te structureren tot een kant-en-klaar liedje. Het is wat lastig te omschrijven, maar het werkt enorm goed. Het mooie was dat we, nadat Caro "Back It Up" had ingezongen, een actrice hadden voor onze filmscènes. Haar stem en uitstraling werkten als een sterke inspiratiebron. We zagen Caro voor ons in de setting die we bedachten en zo hadden we in een paar dagen 7 sterke liedjes af (Riviera Life, The Other Woman, That Man, "Just One Dance", "Lipstick", Absolutely Me en Dr. Wanna Do). Bij "Riviera Life" ging het bijvoorbeeld als volgt: ik had de muziek thuis gemaakt en speelde het aan Vince voor. Ik vertelde erbij dat ik een vrouw voor me zag die in een jaren '50 convertible door de bergen van Monaco reed, op een dagtripje. Vince koppelde dit meteen aan een scène uit Hitchcock’s To Catch A Thief (Grace Kelly in een convertible in de bergen, een bekende achtervolgingsscene), maar maakte er het verhaal van dat het meisje in haar auto de stad ontvlucht en onderweg is naar een weekendje “riviera life”. Deze filmische manier van werken wilde ik graag subtiel doorgeven aan iedereen die het album zou luisteren, vandaar dat ik ook aan Vince heb gevraagd om mini-verhaaltjes te schrijven bij elk liedje – een soort introductie van de scène die je te zien/horen krijgt. Zo heeft ieder liedje een eigen verhaal."
Het kan nauwelijks iemand zijn ontgaan: Caro Emerald is met afstand de grootste en meest opvallende doorbraak van 2010. Haar debuut Deleted Scenes from the Cutting Room Floor staat inmiddels 27 weken op #1 in de albumlijst, is bekroond met driemaal platina, ruim 170.000 albums gingen over de toonbank. And counting. Die vierde platina schijf komt er dus ook nog wel dit jaar. Met dat aantal albums en weken op #1 geeft ze iedereen het nakijken in Nederland, inclusief grote internationale releases als Eminem en Justin Bieber. Om een en ander in perspectief te zetten: in de maanden april t/m juli had Deleted Scenes from the Cutting Room Floor een aandeel in de Album Top 100 van achtereenvolgens 10,44%, 10,29%, 7,58% en 9,47%. Gemiddeld heeft Caro over die 4 maanden bijna 10% van de totale albumverkopen voor haar rekening genomen met 1 (één) album! Razend knap.
Sinds begin dit jaar stalk ik songschrijver/producer David Schreurs om Caro's verhaal hier uit de doeken te doen. David en zijn partners-in-crime Vincent Degiorgio en Jan van Wieringen doen veel, heel veel op eigen kracht; ideaal EHPO-leesvoer dus. Hij reageerde gelijk enthousiast, beloofde verschillende keren 'dat het eraan kwam', maar was nogal druk... Toen hij persoonlijk en uitgebreid reageerde op Pims analyse van A Night Like This (een topserie op Pims blog - lezen!) stuurde ik een reminder en ontving nog diezelfde avond Davids prachtige verhaal. Opgeknipt in enkele handzame delen staat het deze hele week op EHPO.Even voorstellen: David (1975) is oprichter van Grandmono, productiemaatschappij en label van Caro. Hij studeerde in 2000 af als entertainmentjurist aan de Rijksuniversiteit Groningen, maar was van jongs af aan vooral bezig met muziek - als pianist, drummer en later producer. Voorheen werkte hij achter de schermen als producer/schrijver/programmer voor en met o.a. Do, Intwine, Brahim (B), Dennis, Sandrine (B) en anderen. Vincent Degiorgio (1959) is songwriter en oprichter van Chapter Two Productions. Als A&R-manager en liedjesschrijver heeft hij gewerkt met internationale artiesten als 'N Sync, Atomic Kitten, Alcazar en vele anderen. Vince woont in Toronto. Jan van Wieringen (1981) is producer/engineer afkomstig uit de hiphop scene, waar hij o.a. aan de basis stond van het succes van Lange Frans en Baas B en produceerde en mixte voor artiesten als Terilekst, Raymzter, The Opposites, Kohfie Konnekt en Steen.
David dan: "Eind 2006 kreeg ik een beat opgestuurd van producers Robin Veldman en Jan van Wieringen, met de vraag of ik er iets mee kon. In de beat zat een heel aanstekelijk marimbaloopje, waar ik meteen een popliedje in hoorde. Zo gezegd, zo gedaan. Jan stuurde de losse tracks, ik maakte een popstructuurtje en werkte het arrangement uit met blazers enz. Het resultaat: de instrumental van Back It Up. Een half jaar eerder had Lodewijk Martens (destijds BMG Publishing) mij in contact gebracht met Vince Degiorgio, een Canadese songwriter met wie ik zowel persoonlijk als muzikaal erg goed overweg kon. Vince kwam in maart 2007 een week bij me langs om te schrijven, en tijdens die week liet ik hem de instrumental van "Back It Up" horen. Hij veerde meteen op - het bleek dat we een grote liefde deelden voor ballroom jazz, latin en exotica uit de jaren ’30, ’40 en ’50. Zijn vader was een fervent verzamelaar en had ‘em in zijn jeugd doodgegooid met dergelijke plaatjes. Mijn oudere broer en ik draaiden ook al sinds jaar en dag de meest obscure jazz, hammond- en latintracks die we maar konden vinden. Het schrijven van “Back It Up” koste ons dan ook niet meer dan een uurtje. Ik had een zangeres in gedachten voor de demo, maar die had er geen tijd voor geloof ik – waarop Jan van Wieringen voorstelde dat we zijn vaste demo zangeres vroegen, ene Caroline van der Leeuw. Sindsdien hebben we – Vince, Jan, Caro en ik - een hele reeks beslissingen genomen die allemaal extreem goed hebben uitgepakt. Hoewel het ondoenlijk is om op een rijtje te zetten – laat staan te verklaren - hoe het project Caro Emerald zo buitengewoon succesvol kon worden, benoem ik graag een aantal ideeën die aan de basis staan van dit project."
