Μετά το Μουντιάλ...

Γεράσιμος Χαριτόπουλος, απο το the greek cloud...

Μετά το Μουντιάλ, εκατομμύρια Βραζιλιάνοι θα επιστρέψουν στα παραγκόσπιτά τους με την ανάμνηση μιας ποδοσφαιρικής φιέστας που τους άφησε το ίδιο ή και περισσότερο φτωχούς, αλλά «πλουσιότερους» κατά μερικά γήπεδα. Και το γήπεδο, δυστυχώς, αποτελεί μια τραγικά μονοθεματική κατασκευή. Όταν βρέχει, δεν μπορεί να σε στεγάσει. Όταν πεινάς, δεν μπορεί να σε ταΐσει. Όταν κρυώνεις, δεν μπορεί να σε ζεστάνει.

 

Μετά το Μουντιάλ, κάποιοι παίκτες, έχοντας δείξει σε ανθρώπους μεγάλων ομάδων τις ικανότητές τους στο τρέξιμο, στο κλότσημα της μπάλας, στην επικράτηση επί των αντιπάλων, θα πολλαπλασιάσουν τις ήδη διόλου ευκαταφρόνητες ατομικές περιουσίες τους, υπογράφοντας «χρυσά» συμβόλαια εκατομμυρίων ευρώ.

 

Μετά το Μουντιάλ, κάποιες εταιρείες στοιχημάτων θα έχουν και αυτές πολλαπλασιάσει τα κέρδη τους από κερδισμένα ή χαμένα παιχνίδια, γκολ, σκόρερ, όλα όσα συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των ανά τον πλανήτη τζογαδόρων, που οι πιο έμπειροι απ’ αυτούς θα βγουν, και οι ίδιοι, πολλαπλώς ωφελημένοι από τη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση.

 

Μήπως όμως η ίδια η φράση «μετά το Μουντιάλ» δεν στέκει; Μήπως δεν υπήρξε ποτέ ούτε πριν, ούτε μετά; Ζούμε άλλωστε στην εποχή του τώρα. Ενός τώρα που προσπαθούμε να το τραβήξουμε όσο περισσότερο γίνεται, να το τεντώσουμε για να διαρκέσει όσο το δυνατόν πιο πολύ για να μη βλέπουμε παραέξω , να ξεχαστεί το παρελθόν, να σβηστεί από τον ορίζοντα ένα μέλλον που αγχώνει. Και στην περίπτωση του Μουντιάλ, καταφέραμε αυτό το τώρα να διαρκέσει έναν ολόκληρο μήνα. «Μετά» βλέπουμε.

Υπεξαίρεση ζωής...

απο την Αυγη...

Άλλη μια απόδειξη ότι το Μνημόνιο ήρθε για να μείνει και να αποδιαρθρώσει το κοινωνικό κράτος είναι η ρύθμιση για τις ασφαλιστικές εισφορές. Με Υπουργική Απόφαση οι ασφαλιστικές εισφορές από το 2017 θα εκχωρούνται στις εφορίες και δεν θα καταβάλλονται στα ασφαλιστικά ταμεία.
Το προβαλλόμενο πρόσχημα είναι ότι το Δημόσιο έχει δυνατότητα να ελέγχει την εισφοροδιαφυγή, ενώ τα ταμεία δεν διαθέτουν ούτε την κατάλληλη υποδομή, αλλά ούτε και την πολιτική βούληση να κυνηγήσουν τους οφειλέτες. Παρ' όλα αυτά στη ρύθμιση δεν υπάρχει ούτε καν η πρόβλεψη ότι τα χρήματα των εισφορών θα κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό στο όνομα του κάθε ταμείου.
Στην ουσία τα αποθεματικά των ταμείων θα χάνονται στη μαύρη τρύπα του δημόσιου χρέους. Η κυβέρνηση αρπάζει τον ασφαλιστικό κουμπαρά και τον μετατρέπει σε πρωτογενές πλεόνασμα ή σε έσοδο για την αποπληρωμή του δημόσιου δανεισμού. Με τέτοια προοπτική, η κρατική εγγύηση για σύνταξη 360 ευρώ θα αποδειχθεί συντόμως το επικρατέστερο σενάριο για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ενώ οι επικουρικές συντάξεις θα ευτελιστούν, αρχής γενομένης από σήμερα.
Η παρατεταμένη ύφεση, αλλά κυρίως το μοντέλο της ανασφάλιστης και φθηνής εργασίας που εγκαθιδρύεται, οδηγούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε πολύχρονη "αναιμική ανάπτυξη με ανεργία". Διαμορφώνουν ένα νέο πλέγμα αποκλεισμού εκατομμυρίων πολιτών από την κοινωνική ασφάλιση. Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, ως λύση ανάγκης για δύο εκατομμύρια ανασφάλιστους πολίτες, δηλαδή ότι το κράτος αναλαμβάνει να παρέχει νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη, μέσα σε ένα καθεστώς κατάρρευσης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, θα αποδειχθεί ο κανόνας με την υπεξαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών από το κράτος. Η υποτυπώδης κρατική εγγύηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων θα συνοδεύεται από το άνοιγμα των ασφαλιστικών ανισοτήτων, καθώς η ακριβοπληρωμένη ιδιωτική ασφάλιση θα παρουσιάζεται ως η αναγκαστική επιλογή.
Με την υπεξαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών το κράτος καταργεί το υφιστάμενο τριμερές σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Τώρα το κράτος συγκεντρώνει όλους τους πόρους και, με τους περιορισμούς του δημοσιονομικού κανόνα του πρωτογενούς πλεονάσματος, θα παρέχει φιλανθρωπικά επιδόματα αντί για συντάξεις και υποβαθμισμένη νοσοκομειακή περίθαλψη.
Σε μια περίοδο κατά την οποία το προωθούμενο τέλος της σταθερής εργασίας ανατρέπει τα μεταπολεμικά δεδομένα και τις κατακτήσεις, το κράτος έπρεπε να κινηθεί σε αντίθετη κατεύθυνση. Να αναλάβει την ευθύνη της χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης μέσω ισχυρών πολιτικών φορολογικής αναδιανομής. Αντ' αυτού, το νεοφιλελεύθερο κράτος λεηλατεί τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, αυτή τη φορά όχι στιγμιαία, όπως με το περιβόητο PSI, αλλά με έγκλημα διαρκείας.
Η εξέλιξη αυτή δείχνει τι εννοούν η κυβέρνηση και οι πιστωτές όταν πιέζουν για την επιτάχυνση των "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων". Οι μεταρρυθμίσεις, ολοένα και περισσότερο, "μυρίζουν ανθρώπινο κρέας"...

Νόμος είναι η νομή του πλουτοκράτη....

Στάθης στον enikos.gr...

Το μέρος της άρχουσας τάξης που κυβερνά την Ελλάδα, την κυβερνά διά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αυτό το μέρος της άρχουσας τάξης, έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (κι ολοκληρώθηκε μετά το τέλος του Εμφυλίου),
ουδέποτε εμφάνισε τη φιλοδοξία  για τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου για την πορεία της χώρας, αλλά αντιθέτως επέλεξε σχέσεις εξάρτησης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και υποτέλειας στις επιλογές τους.
Για το μέρος αυτό της άρχουσας τάξης η Ελλάδα υπήρξε εργαλείο πλουτισμού της ίδιας και των επικυρίαρχων προστατών της. Σήμερα αυτή η σχέση έχει φθάσει στο ζενίθ για τους πλουτοκράτες που νέμονται τη χώρα και στο ναδίρ για τον λαό της.
Υπήκοη σε αυτήν την ξενόδουλη ολιγαρχία είναι μια ελίτ χατζατζάρηδων που με σοβαροφάνεια διεκπεραιώνει μιαν προπαγάνδα χωρίς την οποία η Ελλάδα θα ήταν αδύνατον να σκλαβωθεί σε τέτοιο βαθμό και, βεβαίως, να παραμείνει σκλάβα.
Η ελίτ αυτή των κοπρόσκυλων βγάζει γλώσσα στους Ελληνες. Και τους κόβει τη γλώσσα.
Δεν είναι  μεγαλύτερη από ένα σύνταγμα πεζικού, έχει όμως αποτελεσματικότητα ομάδας στρατιών. Αποτελείται από δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, εργατική αριστοκρατία, καλλιτέχνες, διανοούμενους, στελέχη επιχειρήσεων και κρατικούς κομισάριους.
Η ιδεολογία για αυτούς τους τύπους είναι ένα πρόσχημα, μπορεί να έχουν ή να μην έχουν, ή να εμφανίζουν ότι έχουν, όμως όσα λένε κι όσα κάνουν απλώς υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό. Από την άκρα δεξιά έως τους πεμπτοφαλαγγίτες μέσα στην Αριστερά μετέρχονται όλοι (συντηρητικοί, «σοσιαλιστές», παλαίμαχοι κακοποιοί της κεντροαριστεράς και νεόκοποι α-πολιτικοί του αυτού φυράματος) την ίδια σημειολογία, του «εκσυγχρονισμού», των «μεταρρυθμίσεων» της αποδόμησης (ενός μεταμοντερνισμού πεθαμένου παντού αλλού), της πολιτικής ορθότητας και όλων εκείνων των συστατικών της ομογενοποιημένης σκέψης που ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία στους λαούς, και με μια παρενδεδυμένη γλώσσα τους βυθίζει μέσα σε μια κομφορμιστική φορμόλη «σοκ και δέους»  με αποτέλεσμα την «οικονομική φρίκη».

Σάπιο βασίλειο...

Without reason or rhyme...

Η Ελλάδα με την Δανία έχουν ελάχιστα κοινά. Η μία ιστορική επαφή των δύο χωρών ήταν όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις, αφού δεν μας άρεσε ο Όθωνας, μας έφεραν τον Γεώργιο Ά για βασιλιά, του οίκου των Σλέσβιχ-Χόλσταιν-Σόντερμπουργκ–Γκλύξμπουργκ , συνολικού κλάδου του Οίκου του Ολδεμβούργου, κανακάρη του τότε βασιλιά της Δανίας.
Η δεύτερη ήταν χρόνια μετά, αφού βέβαια εκδιώχθηκε ο δις-δις-δισεγγονος του προαναφερθέντος, όταν, στα τέλη της μεταπολίτευσης, ο έταιρος ηγεμόνας, ο ΓΑΠ, μας έταξε να μας μετατρέψει στη “Δανία του Νότου”.
Κατά την ατάκα στον (συμφώνως με την ελληνοκεντρική παράδοση του κράτους) Αμλέτο του Σακεσπίρου, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ταιριάζει άψογα με την Ελλάδα, αν και δεν είμαστε πλέον βασίλειο και όπως αποδείξαμε λίγο πιο πάνω, ελάχιστη σχέση έχουμε με την Δανιμαρκία. Παρόλα αυτά, όντος κάτι πολύ σάπιο περιφέρεται στην χώρα, σαν το φάντασμα του πατρός Αμλέτου στο κάστρο Έλσινορ. Δεν έχει συγκεκριμένο όνομα και δεν έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρόκειται μάλλον για μια γενική σαπίλα, κάτι σαν ομίχλη, που εμφανίζεται παντού και πουθενά. Φαίνεται και δεν φαίνεται και όνομα δεν έχει. Η τουλάχιστον, δεν είναι δυνατόν να βρεθεί μια συγκεκριμένη λέξη για να περιγράψει αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται και που, στα χρόνια του μνημονίου, τείνει να γίνει κανόνας. Κι όμως, αυτή η σαπίλα υπάρχει.
Υπάρχει σε κάθε συζήτηση για τους “τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Υπάρχει σε αυτούς που βγάζουν το μένος τους και απαιτούν απολύσεις, χωρίς ποτέ να σκέφτονται ότι δημόσιος υπάλληλος δεν σημαίνει ένας τύπος σε μια καρέκλα, αλλά σημαίνει ένας γιατρός απλήρωτος να χτυπάει 14ωρα σε νοσοκομεία, ένας πυροσβέστης που καίγεται σε μια (τυχαία;) δασική πυρκαγιά, ένας εναερίτης της ΔΕΙ που ακροβατεί σε κολώνες, ένας δάσκαλος που έπλασε μαζί τους το κάθε τους παιδί.

Ταξίδι στο χρόνο...

Ρεμπελίσκος...

Στα χρόνια αυτά, κατά τα οποία τη χώρα έχουν κυβερνήσει σχεδόν όλοι όσοι έκαναν τις επιλογές που έφεραν τη χώρα σε αποσύνθεση σε συνεργασία με τους εκπροσώπους της τρόικα, το κυβερνητικό έργο δεν μπορεί να μετρηθεί σε πραγματικό χρόνο.
Και δεν μπορεί γιατί και μόνο τα νομοθετήματα που ψηφίστηκαν σε αυτή βουλή και με αυτόν τον (πέρα από τα όρια της δημοκρατίας) τρόπο, θα μας πάρει καιρό να τα δούμε να εφαρμόζονται μπροστά στα μάτια μας.
Ως θαυμαστής της βρετανικής κουλτούρας δεν θα μπορούσα να κρύψω την συμπάθειά μου στον Doctor Who, επειδή είναι ένας ήρωας που μπορεί να σε βάλει να “ταξιδέψεις” στο χρόνο, με βάση τα δεδομένα που η σύγχρονη γνώση σου προσφέρει. Για μένα, όποιος ονειρεύεται, χρονοταξιδιώτης είναι, αλλά αυτή ίσως είναι μια καλή συζήτηση για κάποια άλλη φορά.
Μπορεί λοιπόν, το ταξίδι στο χρόνο να είναι μία έννοια αρεστή σε ονειροπόλους και λοιπούς “τεμπέληδες” αυτού του κόσμου, το “ταξίδι” στην επιβολή του μνημονίου όμως το ζούμε κάθε ημέρα, και τα επόμενα χρόνια θα το ζούμε ακόμα πιο έντονα. Πολύ απλά, γιατί οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν θα διαγράψουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της κοινωνίας μας.
Αν επιχειρήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στην εικόνα που θα έχει η χώρα τα επόμενα χρόνια, μαζί θα περάσουμε από δημόσια νοσοκομεία στα οποία ο κόσμος κάνει ουρά στο ταμείο για να καταβάλει εισιτήριο, ως επί το πλείστον ανασφάλιστοι, αφού πλέον οι ασφαλισμένοι θα έχουν ανακαλύψει το συμφέρον τους στην ιδιωτική υγεία, που θα δουλεύει ρολόι.
Θα περάσουμε μια βόλτα από δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια που θα λειτουργούν με χορηγούς, ακολουθώντας συγκεκριμένα προγράμματα εγκεκριμένα από τις εταιρείες που τα χρηματοδοτούν. Τα ιδιωτικά σχολεία ήδη θα είναι η μόνη λύση για όποιον γονιό σέβεται το παιδί του και καταφέρνει να κάνει το σκατό του παξιμάδι για μια αξιοπρεπή Παιδεία.
Μετά μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στα τα τεχνικά έργα που θα έχουν αναλάβει οι εθνικοί μας εργολάβοι, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνοι. Όλο και κάποιος Καταρινός, κάποιοι Κινέζοι, κάποιος τρελός Ρώσος μεγιστάνας θα έχει καταφέρει να “χωθεί” στο έργο. Παράλληλα με την αγορά ενός κομματιού της ηλεκτρικής ενέργειας, ενός οικοπέδου άντλησης υδρογονανθράκων ή κάποιου νησιού.

Είναι οι δικαστές συντεχνία;

του Σταυρου Καπακου, απο την Αυγη...

Στις δημοκρατικές κοινωνίες ισχύει αυτό που ευφυώς υποστήριζε ο Αναξίμανδρος για την ισορροπία στη φύση. Η γη ισορροπεί επειδή ασκούνται πάνω της αντίρροπες δυνάμεις. Ισορροπία υπάρχει όταν οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται μεταξύ τους σε "σχέση δικαιοσύνης". Αυτή η αντίληψη, που θα την ονομάζαμε σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή,
μου ήρθε στον νου μετά τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για τις αμοιβές των δικαστών και των ενστόλων από τη μια και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ή την αντιμετώπιση των καθαριστριών από την άλλη. Πρόκειται για δύο μέτρα και δύο σταθμά, που δεν προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική. Δεν μπορεί τα θεμελιώδη δικαιώματα να υπάρχουν κατ' αναλογίαν, ούτε να υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για τους πολίτες μιας χώρας.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να υπάρχει ισότητα, όπως μας την κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, διαφορετικά η διάκριση των πολιτών σε πατρίκιους και πληβείους τορπιλίζει την ισονομία και τις δημοκρατικές αρχές. Αν τα μέλη των ανωτάτων δικαστηρίων στη χώρα μας θεωρούν πως τα δικαιώματα υπάρχουν κατ' αναλογίαν, αν δηλαδή ορισμένες φορές, όπως για παράδειγμα στη σημερινή εποχή της βαθιάς κρίσης, δεν είναι καθήκον της πολιτείας να μεριμνά ώστε να γίνονται σεβαστά στον μέγιστο βαθμό τα δικαιώματα στην Υγεία, την Παιδεία, την ελευθερία έκφρασης, την εργασία, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά λόγω "υπέρτερου κοινωνικού συμφέροντος" μπορούν να περικόπτονται, τότε η αρχή αυτή πρέπει να ισχύει για όλους τους πολίτες. Διαφορετικά η διάκριση δείχνει αντιδημοκρατική αντίληψη ακόμη κι αν επενδύεται με τον μανδύα της υψηλότερης -υποτίθεται- θεσμικής λειτουργίας του ρόλου κάποιας ομάδας, της δικαστικής εν προκειμένω.
Οι ανώτατοι δικαστές, αν και ομνύουν στην ισότητα ως θεμελιώδη δημοκρατική αρχή, με τις αποφάσεις τους θεωρούν ότι οι ίδιοι και οι ένστολοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους πολίτες.

Μικρό σημείωμα για τις φυλακές…

της Ιωάννας Καρυστιάννη, απο το Hit & Run...

Εδώ και μερικά χρόνια, συγγραφείς, σκηνοθέτες, μουσικοί, γενικά άνθρωποι από το χώρο της τέχνης, επισκέπτονται τις φυλακές της χώρας με πρόσκληση των κοινωνικών επιστημόνων και των κρατουμένων, για συζητήσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται για ένα ευρύ πρόγραμμα που καλύπτει συστηματικά τις πολλές ανάγκες, οι επισκέψεις είναι σποραδικές.

Έχω πάει κι εγώ μερικές φορές και σε αντρικές και σε γυναικείες. Οι συζητήσεις ζωηρές γύρω από βιβλία, ουκ ολίγοι οι διαβασμένοι, για τη ζωή στα σίδερα και ασφαλώς για τη γενικώτερη κατάσταση.
Μερικοί κρατούμενοι, έλληνες και ξένοι, τα συνδιάζουν όλα σε πολύστιχες ροκ μπαλάντες και χιπ-χοπ κοφτές, ευρηματικές ρίμες, πλήρεις ιστορίες προσωπικής περιπέτειας και κοινωνικής καταγγελίας που τις απαγγέλλουν με τρακ και από μνήμης, υπολογίζω πως σε χειρόγραφο θα πιάνουν 4, 5 και 6 σελίδες.
Πιστώνω την προσπάθεια με τις Λέσχες ανάγνωσης και τις κινηματογραφικές ομάδες στους κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχίατρους, ψυχολόγους και εγκληματολόγους που τους έλαχε ή επέλεξαν να μοχθούν σε δύσκολα πεδία και σε κρατούμενους που τολμούν να ονειρεύονται ότι υπάρχει ίσως περίπτωση αφού αποφυλακιστούν μετά από λίγα ή πολλά χρόνια να μην ξαναγυρίσουν στα ψηλά τείχη, ν’ αλλάξουν βήμα στη ζωή.

"Άττικα Άττικα"...

Laternative...Το τίτλος της ανάρτησης βασίστηκε στη γνωστή φράση που επινοήθηκε μετά τη σφαγή στο συγκρότημα φυλακών της πόλης Άτικα (Αττική) στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 1971,

τερματίζοντας έτσι μία μεγάλη εξέγερση των φυλακισμένων. Η διαταγή δόθηκε από τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Νέλσον Ροκφέλερ ο οποίος αμέσως μετά πήρε τηλέφωνο τον Νίξον για να πάρει τα εύσημα για την απόφασή του αυτή. Απολογισμός εκείνης της μέρας ήταν τριάντα τρεις νεκροί φυλακισμένοι κι έντεκα νεκροί σωφρονιστικοί υπάλληλοι οι οποίοι βρίσκονταν στο προαύλιο. Η διοίκηση των φυλακών αρνήθηκε να δώσει τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες του μακελειού ενώ τις επόμενες μέρες οι δεσμοφύλακες βασάνισαν τους πρωτεργάτες της εξέγερσης.
Αφορμή του ξεσηκωμού ήταν οι συνθήκες απομόνωσης. Οι κρατούμενοι είχαν οργανώσει μία συντονιστική επιτροπή με την οποία ζητούσαν βελτίωση των συνθηκών κράτησής τους και να τερματιστούν οι ρατσιστικές συμπεριφορές που δεχόντουσαν. Η βίαιη απάντηση της κυβέρνησης δεν προοριζόταν μόνο στους κρατούμενους αλλά και στα κινήματα εκείνης της εποχής (όπως οι Μαύροι Πάνθηρες). Μετά από καιρό εμφανίστηκαν στην Αμερική οι περιβόητες φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Σαράντα χρόνια μετά η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με fast track διαδικασία προσπαθεί να περάσει το φασιστοσχέδιο για φυλακές τύπου Γ. Το νέο σχέδιο νόμου για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας εισάγει ειδική κατηγοριοποίηση των κρατουμένων σε τρεις τύπους (Α, Β, Γ). Στην ειδική κατηγορία τύπου Γ θα ανήκουν όλοι οι φυλακισμένοι που κατηγορούνται για ληστεία ή εκβίαση στα πλαίσια εγκληματικής οργάνωσης (αρθρο 187 ΠΚ), οι πολιτικοί κρατούμενοι (άρθρο 187Α ΠΚ – τρομονόμος), όσοι χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας ή της δημόσιας τάξης καθώς και όσοι στασιάζουν στις φυλακές, προερχόμενοι από φυλακές τύπου Α και Β, κατόπιν της αποκλειστικής κρίσης ενός μόνου εισαγγελικού λειτουργού. Πόσοι έχουν κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια γι' αυτούς τους λόγους;
Με λίγα λόγια ο ακροδεξιός Σαμαράς φιμώνει τη φωνή των φυλακισμένων για τα δικαιώματα τους ενώ παράλληλα τρομοκρατεί τον απλό κόσμο ο οποίος εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως φυλακισμένος τύπου Γ και να στερηθεί σημαντικά δικαιώματα όπως:

Ιδρώνει το νεοναζιστικό αυτί;

του Στρατή Μπουρνάζου, απο τα Ενθεματα...

Στο «χρονικό» της Χρυσής Αυγής, τη βδομάδα που μας πέρασε, η είδηση ήταν η δημοσίευση, στην Εφημερίδα των Συντακτών, των περιβόητων πλέον νεοναζιστικών φωτογραφιών. Όπου βλέπουμε τους Μιχαλολιάκο-Παππά με κοντά παντελονάκια και σβάστικα, αλλά και τους Κασιδιάρη-Παππά να ποζάρουν με τη σβάστικα, όχι πλέον εξ απαλών ονύχων, αλλά το 2009 και το 2012.

Έργο του Όσκαρ Κοκόσκα

Δεν θα επιμείνω στις φωτογραφίες, παρά τη σημασία τους.

Σαν τον Σίσσυφο...

του Γιωργου Χ. Παπασωτηριου... Κορυβαντιούν, χτυπούν τα κλάξον των αυτοκινήτων, κραυγάζουν ύμνους εθνικούς με το πάθος (ενίοτε και τις «περικεφαλαίες») των χρυσαυγιτών, κατακεραυνώνουν όσους τολμούν να αρθρώσουν ενστάσεις, εκείνους που μιλούν για τους πεινασμένους, τους άνεργους, τους αόρατους.

Οι καθαρίστριες και ό,τι κατά τη γνώμη τους αντιτίθεται στην ψυχική ανάταση που προσφέρει η εθνική ποδοσφαίρου, είναι μίζερο, κάποτε και αντεθνικό, καθώς πάει κόντρα στο κυρίαρχο… λαϊκό ρεύμα. Τι κι αν αναζητάς τροφή στους πράσινους κάδους και στις ελεημοσύνες, τι κι αν τα παιδιά σου φεύγουν μετανάστες, τι κι αν η αξιοπρέπειά σου στραπατσάρεται από την ανεργία, εσύ οφείλεις να χαίρεσαι.
Αλλιώς, καταδικάζεσαι σε αιώνια «πνευματική δυσκοιλιότητα», εξοστρακισμένος στην περιοχή του δήθεν προοδευτικού! Τους θυμάμαι, είναι οι ίδιοι και με τα ίδια επιχειρήματα, είναι αυτοί οι οποίοι τη δεκαετία του 1990 μας κατακεραύνωναν, επειδή τολμούσαμε να αντιταχθούμε στην περίφημη «γκλαμουριά», στη δανεική υπερκατανάλωση και σ’ έναν επιφανειακό τρόπο ζωής όπου οι αξία του καθενός ήταν αντίστοιχη της περιοχής και του σπιτιού που κατοικούσε καθώς και της μάρκας του αυτοκινήτου που κυκλοφορούσε.
Η ίδια ιδεολογία, οι ίδιες αξίες, αντί να απορριφθούν στη χωματερή της ιστορίας, καθώς είναι αυτές που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, επανέρχονται με τους ίδιους, παλιούς τους φορείς (οι πιο μορφωμένοι τους λένε και «ξενιστές»).
 Κι εμείς σαν το Σίσσυφο. Χαμένοι έτσι κι αλλιώς. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Αλλά εμείς, εκεί, σαν το Σίσσυφο να κουβαλάμε πάλι το βράχο στην κορυφή. Μέχρι ν’ αλλάξουμε πλαγιά…

ΣΩΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΩΤΕΣ...

Καρτεσιος...

Οι Σώτες Τριανταφύλλου αυτοανακηρύχθηκαν σε Αγίους Πέτρους του Δυτικού Παραδείσου. Κρατάνε τα κλειδιά των πυλών και λένε «εσύ είσαι καλός για δυτικός, πέρνα», «εσύ είσαι κακός για δυτικός, πάνε στην κόλαση του μουσουλμανισμού».
Θα ήταν γραφικό όλο αυτό αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνο. Και είναι επικίνδυνο επειδή αυτό το πλέον συντηρητικό κομμάτι της σκέψης έχει καταφέρει να παρουσιαστεί ως προοδευτικό. Οι Σώτες Τριανταφύλλου είναι οι εκπρόσωποι της «ρεαλιστικής κεντροαριστεράς» την οποία το Σύστημα παλεύει με νύχια και με δόντια να μας την επιβάλει ως την αυριανή καλύτερη λύση. Παρακολουθώντας τους, όμως, δύσκολα θα διακρίνεις διαφορές με τις απόψεις του πατρός Μπους καθώς και εκείνες των θρησκόληπτων Ευαγγελιστών που εκλέγουν συνήθως πρόεδρο στις ΗΠΑ.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Η εφαρμογή της πολυπολιτισμικότητας εμποδίζει την αφομοίωση και κατακερματίζει («βαλκανοποιεί») την κοινωνία η οποία δεν επιτυγχάνει ενιαία εθνική ταυτότητα. Αυτή η αποτυχία έχει ανυπολόγιστες συνέπειες: οι μειονότητες παραμένουν προσκολλημένες σε βάρβαρα ήθη· περικλείονται και απομονώνονται από την ευρύτερη κοινωνία και, με τη θεαματική τους «ασυμβατότητα», προκαλούν ρατσιστικά αισθήματα στους πολίτες των χωρών υποδοχής (επ’ αυτού καλό είναι να διαβάσει κανείς τον Ετιέν Μπαλιμπάρ που κάνει λόγο για τις κραυγαλέες «ορατές διαφορές»).
Μαλακία για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν έφτασαν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του Πόντου, αντιμετωπίστηκαν ως βάρβαροι και ανεπιθύμητοι. Τους όρισαν ως τόπο διαμονής κάτι ξερές βουνοκορφές ξασπρισμένες από τον ήλιο και την απουσία σκιάς.

Οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν ένα κράτος- Πάμπλο Εσκομπάρ. Λογικότατο...

απο το Τρυπιο Ευρω...

Ο Θ. Τζήμερος έχει κάθε λόγο να επιθυμεί οι δύο τόνοι ηρωίνης που κατασχέθηκαν στα χέρια εφοπλιστών να καταλήξουν δίκην κρατικής δωρεάς στο πόπολο. Μόνο ένας αποχαυνωμένος λαός, άλλωστε, θα μπορούσε να υποστηρίζει νεοφιλελεύθερους σαν και του λόγου του, κόντρα στα ταξικά του συμφέροντα.
Δεν αντιτίθεμαι στην ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, με την έννοια πως αν δεν επιτρέπουμε οτιδήποτε προξενεί κακό στην κατάχρησή του στην ανθρώπινη υγεία θα έπρεπε να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να βάζουμε παντού απαγορεύσεις, από το αλκοόλ και τον τζόγο για παράδειγμα έως τα δελτία ειδήσεων του MEGA. Αλίμονο, όμως, αν το κράτος που τόσο μισεί ο Θ. Τζήμερος και οι ομοϊδεάτες του αντί να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα για τη δίκαιη αναδιανομή τού εισοδήματος μετατραπεί επισήμως σε πρεζέμπορο που διανέμει την άσπρη σκόνη αντί για ευκαιρίες για αξιοπρεπή απασχόληση. Αν είναι έτσι, ας καλέσουμε τους διάφορους ανά τη γη έμπορους ναρκωτικών να μας δώσουν το "know how" για το πώς ένα ήδη λούμπεν προλεταριάτο θα εκφυλιστεί ακόμα περισσότερο, ναρκωμένο από τις ψευδαισθήσεις των εξαρτησιογόνων ουσιών...

Ο καθένας μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του και γι' αυτό θα πρέπει να μπορεί να επιλέγει τη μέθοδο με την οποία θα την καταφέρει. Δεν μπορούμε να απαγορεύουμε τα μπαρ, τα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ ή την τηλεόραση γιατί κάποιοι εθίζονται παραπάνω σε όλα αυτά και βλάπτουν τον εαυτό τους. Δεν είναι, άλλωστε, αυτά που ωθούν τους ανθρώπους στα άκρα, απλώς βρίσκονται εκεί για να καλύπτουν τεχνητές ανάγκες που δημιουργούνται από ένα σωρό άλλες αιτίες. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χρειάζονται τις παραισθήσεις για να περνούν καλά, αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταφυγή των απελπισμένων από μια ζωή η οποία δεν είναι ακριβώς αυτή που ονειρεύτηκαν...

Ποιοι μας κυβερνούν!

απο τον Ημεροδρομο...

Μας κυβερνάει ο Σαμαράς. Ο άνθρωπος που όταν τον ρώτησαν ενώπιον της Μέρκελ γιατί τάχθηκε ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο εκείνος σταύρωσε τα χεράκια του και απάντησε: «Ουδείς αναμάρτητος»…
Μας κυβερνάει ο Χαρδούβελης. Ο άνθρωπος που η σημερινή κυβερνητική εκπρόσωπος, η Βούλτεψη, τον είχε αποκαλέσει «εθελόδουλο»…

Μας κυβερνάει η Βούλτεψη. Αυτή είναι που σήμερα εκπροσωπεί και υποστηρίζει όσα κάνει εκείνος που η ίδια τον αποκαλούσε «εθελόδουλο»…
Μας κυβερνάει ο Ντινόπουλος. Αυτός που ο Γεωργιάδης τον αποκαλούσε «γελοίο»…
Μας κυβερνάει ο Γεωργιάδης. Αυτός που ο Ντινόπουλος τον αποκαλούσε «γελοίο»…
Μας κυβερνάει ο Γιακουμάτος (εδώ τα σχόλια περιττεύουν)…
Μας κυβερνάνε οι φίλοι των Μπαλτάκων και των Κρανιδιώτηδων…
Το πολιτικό προσωπικό που κάνει τις δουλειές των Λάτσηδων, των τραπεζιτών, των εργολάβων και των τοκογλύφων, ο θίασος που τον αφήνουμε να ξεπουλάει την Ελλάδα, αυτοί τον απαρτίζουν.
   Αυτοί μας κυβερνούν!
Σε αυτούς είναι που έχουμε επιτρέψει να μας κρατούν υπόδουλους όχι μόνο πολιτικά αλλά και αισθητικά.
   Τι ντροπή.
Και τι καμπανάκι για να ξαναθυμηθούμε τον Ρουσό. Οι λαοί, έλεγε, για να είναι ελεύθεροι πρέπει να εκπληρώνουν μια προϋπόθεση: Να είναι «και άξιοι για να είναι ελεύθεροι»…

Φάτε εθνική ομοψυχία! Τόσα χρόνια γι' αυτό σας εκπαιδεύαμε ζώα!

projector revolt...

 

Είσαι εργαζόμενος σε μια εταιρία. Η εταιρία σου φέρεται σαν σκουπίδι. Ο πρόεδρός της, οι μέτοχοί της και το διοικητικό συμβούλιο σου κόβουν τον μισθό, σου προεκτείνουν το ωράριο, υποβαθμίζουν συνεχώς τις συνθήκες εργασίας σου, βάζουν μπράβους να σε χτυπήσουν για να μην τολμήσεις να παραπονεθείς. Κάθε φορά που περνάν από μπροστά σου σε φτύνουν και γελάνε μαζί σου. Φτιάχνουν τις πολυτελείς ζωές τους πάνω στην εξαθλίωση σου. Τους μισείς και σε μισούνε.

Έρχεται μια πρόσκληση στην εταιρία. Διοργανώνεται ένα τουρνουά ποδοσφαίρου με ανταγωνίστριες εταιρίες. Τα ξεχνάμε όλα αδέρφια για όσο θα διαρκέσει το τουρνουά. Πρόεδρος, αντιπρόεδροι, μέτοχοι, διευθυντές και υπάλληλοι αγκαλιασμένοι πάμε να δοξάσουμε την εταιρία μας. Αφήνουμε τα πάντα στην άκρη για όσο κρατάει το τουρνουά. Κανένα μίσος. Εταιρική ομοψυχία συνέταιροι. Όλοι μια γροθιά. Για το καλό της εταιρικής μας συνοχής. Θα πιούμε μπύρες μαζί, θα χορέψουμε μαζί και θα πανηγυρίσουμε έξαλλα μαζί. Αυτά που μας ενώνουν (εταιρικό πρωτάθλημα) είναι περισσότερα από αυτά μας χωρίζουν (εταιρική δικαιοσύνη).

ΥΓ. Όποιος θεωρεί ότι άλλο το Έθνος και άλλο η εταιρία... πρόβλημά του. Όποιος θεωρεί ότι άλλο η Εθνική Ομοψυχία και άλλο η Εταιρική Ομοψυχία επίσης πρόβλημά του.

Αχ, αυτό το δημόσιο συμφέρον...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    

Στις αποφάσεις που εξέδωσαν τα αρμόδια δικαστήρια για το Μνημόνιο και το PSI ύστερα από προσφυγές πολιτών ή συλλογικοτήτων, αυτό που έκανε εντύπωση ήταν το σκεπτικό τους. Ανέφεραν, με λίγα λόγια, ότι το κριτήριό τους ήταν η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Πρόκειται για μια έννοια πολύ ελαστική και βεβαίως βαθύτατα ιδεολογική.
Το τι ακριβώς είναι το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια σε μια ταξική κοινωνία. Για την επιχειρηματική τάξη και τον εφοπλισμό, το δημόσιο συμφέρον προάγεται με πολιτικές που ευνοούν τις επιδιώξεις τους και κατοχυρώνουν τα συμφέροντά τους. Δηλαδή, με την απελευθέρωση των απολύσεων και το ψαλίδισμα των αποζημιώσεων, γιατί μόνο έτσι θα συρρικνωθεί το εργατικό κόστος και σε βάθος χρόνου θα ενισχυθεί η απασχόληση. Με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, γιατί μόνο έτσι θα επιτευχθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και θα μείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα.
Με τη μείωση της φορολόγησης των κερδών τους, γιατί μόνο έτσι θα γίνουν επενδύσεις. Με την ιδιωτικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας, γιατί μόνο έτσι θα δελεάσουμε τα ξένα κεφάλαια να έρθουν στη χώρα. Και πάει λέγοντας. Το πακέτο είναι γνωστό και βρίσκεται στη φάση της πλήρους εφαρμογής του. Στον αντίποδα, όμως, βρίσκονται οι εργαζόμενες τάξεις. Γι’ αυτές το δημόσιο συμφέρον υπηρετείται με πολιτικές που: Προστατεύουν τις κατακτήσεις τους σε επίπεδο δικαιωμάτων και αμοιβών και εμποδίζουν το κεφάλαιο να επιβάλλει εργασιακές σχέσεις φεουδαρχικού τύπου. Αναδιανέμουν το εθνικό εισόδημα υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων. Φορολογούν τον μεγάλο πλούτο και τις αμύθητες περιουσίες. Εντοπίζουν, συλλαμβάνουν και τιμωρούν παραδειγματικά τους μεγαλόσχημους φοροφυγάδες.
Αντιμετωπίζουν τις αιτίες που γεννούν τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και την παραγόμενη απ’ αυτές συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης στα χέρια των πάσης φύσεως ελίτ. Αποτρέπουν την εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Στήνουν δίχτυ ασφαλείας για τους άνεργους, τους άστεγους και όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Εγγυώνται ένα ελάχιστο εισόδημα. Δεν επιτρέπουν στις ισχυρές συντεχνίες του «πίσω κράτους» και στην ολιγαρχία της διαπλοκής να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Κοντολογίς, οι αντιθέσεις είναι αγεφύρωτες, παρά τα φληναφήματα και τις γραβατωμένες μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου που εκτοξεύουν οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, που τώρα υποδύονται τους σωτήρες της. Ταξικά μεροληπτική είναι λοιπόν η πρόσληψη της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος, ταξικά μεροληπτικές οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε κρίσιμα θέματα και προδήλως ύποπτη η σπουδή της κυβέρνησης να λύσει τα μισθολογικά των δικαστικών. Ενοχες εκ συγγενείας (ταξικής βεβαίως, βεβαίως) κυβέρνηση και ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Το νέο πρόσωπο του παρακράτους...

Laternative...

Το παρακράτος στη χώρα μας έχει μεγάλη ιστορία, σχεδόν διπλάσια από την περίοδο της μεταπολίτευσης, μιας και όλα τα καθεστώτα και πολιτικά σώματα (δημοκρατικά και μη) που πέρασαν απ' αυτόν τον τόπο είχαν ανάγκη από έναν μπαμπούλα για να τρομοκρατεί τον κόσμος σε περιπτώσεις που αντιδρούσε στις ικανοποιήσεις ιδιωτικών συμφερόντων.
Συνήθως το παρακράτος αποτελούταν μόνο από δολοφόνους και πουλημένα τομάρια όπως ήταν οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη και οι βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ την περίοδο της χούντας. Από τη μεταπολίτευση και μετά η δολοφονία προσώπων έγινε κατακριτέα και καταδικαστέα και γι' αυτό την είχαν απορρίψει ως "λύση". Έτσι επέλεξαν ένα νέο είδος τρομοκράτησης του λαού, τον τραμπουκισμό.
Οι τραμπούκοι-πιόνια έχουν διάφορες μεταμφιέσεις. Είναι οι κουκουλοφόροι που ωθούσε η αστυνομία μέσα στις πορείες για να προκαλέσουν εντάσεις σε ειρηνικές διαδηλώσεις ώστε να δώσουν την αφορμή στους ματατζήδες (μία άλλη ομάδα τραμπούκων του σημερινού συστήματος) για να ανοίξουν μερικά κεφάλια και να πνίξουν τους απλούς πολίτες με τον καρκίνο των δακρυγόνων.
Στις μέρες μας υπάρχει μία υπολογίσιμη ομάδα τραμπούκων κρύβεται πίσω από τον οπαδισμό. Ο Μαρινάκης για παράδειγμα ενίσχυσε για να εκμεταλλευτεί στη συνέχεια μία προϋπάρχουσα νεοναζιστική ομάδα που υπήρχε στις κερκίδες του γηπέδου Καραϊσκάκης, την ερυθρόλευκη στρατιά. Την ώρα που επωφελούνταν ο ίδιος κι ο Αλαφούζος από τις επιθέσεις των νεοναζί στους κομμουνιστές του Περάματος, παράλληλα δήλωνε πως η ερυθρόλευκη κερκίδα οφείλει να έχει μία απολιτίκ στάση στις εξελίξεις της χώρας μας. "Εδώ μέσα βελάζουμε και δεν επαναστατούμε", απενεργοποιώντας έτσι ένα ισχυρό όπλο αντίστασης, το οποίο είναι η φίλαθλη κερκίδα. Το τι γίνεται όμως υπογείως είναι άλλο θέμα.

αρόδου...

nullapoenasinelege...

μου ζητάς να γράψω με ηρεμία. να μην βρίζω. υπόσχομαι να προσπαθήσω. απόψε η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι. όχι γιατί αυτοκτόνησε ένας φαρμακοποιός στην πτολεμαΐδα. όχι γιατί οι κρατούμενοι στις φυλακές συνεχίζουν την απεργία πείνας. όχι γιατί στις νέες φυλακές που ετοιμάζονται δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις χωρίς άδεια.

όχι γιατί πουλιέται η θάλασσα και η ακτή. αυτή τη στιγμή που σου γράφω ακούω κορναρίσματα χαράς στη γειτονιά. βεγγαλικά. δεν παντρεύεται κανείς. μόνο οι φτωχοί βλέπουνε μπάλα. στρογγυλοκάθονται μπροστά στις οθόνες της δτ και ακούνε τους ομιλητές να κραυγάζουνε για το ποδόσφαιρο. προσπαθώ να μην βρίζω όπως βλέπεις και να συγκρατήσω την οργή μου. αλλά δεν με βλέπει κανείς. κι έτσι μπορώ να κλαίω ελεύθερα. κλαίω γιατί θυμάμαι πως τη νύχτα που οι χρυσαυγίτες σκοτώσανε τον παύλο φύσσα τα κανάλια είπανε πως κάποιοι τσακωθήκανε για τη μπάλα. κλαίω γιατί στη χώρα που έτυχε να γεννηθούμε κι εσύ κι εγώ οι τηλεοράσεις δεν έκλεισαν ποτέ. δεν τις σπάσαμε. θυμάσαι που κλείσανε την ερτ; μωρέ λες; είπαμε. μπα. οι ποδοσφαιρόφιλοι ξερνάνε επιχειρήματα πως έλα μωρέ λίγη εκτόνωση θέλουμε κι εμείς. η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι κι εγώ είμαι τόσο μόνη απόψε. τόσο μόνοι μας είμαστε. όσο οι κονκάρδες του τσε στις έξωμες μπλούζες και στα παντελόνια που φτιαχτήκανε για να καυλώνουν όσους το μυαλό τους παραγέμισε με περιττώματα. απόψε είμαστε μόνοι. στείροι. δεν γεννάμε. δεν ελπίζουμε. απόψε παίζουμε μπάλα κεκλεισμένων των θυρών. καίμε αποδυτήρια και ξανακλεινόμαστε στη σιωπή μας. γιατί γράφεις ρε μαλάκα; γελοίε τύπε. συγγνώμη. είπα δεν θα βρίζω. χρειάζομαι όμως νέες λέξεις. νέα πληκτρολόγια. χρειάζομαι αέρα που δεν είναι γαλανόλευκος. γιατί ο γαλανόλευκος αέρας μυρίζει σβάστικα. λυπάμαι αλλά απόψε είμαι με το αιγαίο. ανήκω στα ψάρια μου. ανήκω στα νεκρά κουφάρια των αδελφών μου που δεν βγήκαμε από την ίδια μήτρα αλλά θα πεθάνουμε πάνω στον ίδιο πλανήτη. επανέρχομαι. γιατί γράφετε ρε. πόσο αφελείς και γελοίοι καταντήσαμε. δεν το βλέπετε απόψε; οι λαοί το ρίξανε στα βαριά αντικαταθλιπτικά και απομείναμε να παίζουμε ποδόσφαιρο δωματίου με τις θλίψεις μας. απαντήστε μου. για ποιον γράφετε. γιατί. μα δεν το βλέπετε; προκριθήκαμε. για πάντα στον πάτο του βαρελιού φτάνει να ‘χουμε να λέμε ιστορίες από το παρελθόν. το ένδοξο παρελθόν της χώρας που μέλλον δεν θέλει να έχει. εδώ στη γειτονιά ακόμα πανηγυρίζουν. και είναι η γειτονιά μου προσφυγική. εδώ πιο δίπλα οι ορίτζιναλ πήγανε να κάψουνε τη στρούγκα. γιατί καλά όλα αλλά κάτω τα χέρια από τα ποδόσφαιρα. αριστεροί δεξιοί και άμπαλοι ενώνονται σε μία ενιαία άμορφη μάζα γκολτζήδων. ο πειραιάς έβγαλε δήμαρχο τον πρόεδρο του ολυμπιακού. κι ο βόλος. εγκληματίες. εγκληματίες είμαστε δεν το βλέπεις; άσε τους κόσμους να χύνουν υγρά με τα δοκάρια και τα βυζιά των τσιρλίντερς κι έλα να πάμε μια τσάρκα στις φαβέλες. σταμάτα να μιλάς επιτέλους. περισσεύεις από τούτο τον κόσμο. ο κόσμος των περιττωμάτων δεν χρειάζεται εσένα. εσύ δεν ξέρεις να βάζεις γκολ. τραγουδάς παράφωνα τον εθνικό ύμνο και όλο ταξιδεύεις για την ουτοπία. ηλίθιε. μεγάλε φίοντορ, ιδού ο νέος κόσμος. από τη μία ο μεγάλος αδερφός και από την άλλη οι ηλίθιοι. γιατί στα γράφω όλα αυτά; γιατί θέλω να φύγω από δω. όσο ο τόπος θα γεμίζει από αυτό που οι ακριβοπληρωμένες οθόνες ονομάζουν ευημερία εγώ θα ψάχνω πάντα την ευτυχία.

μέχρι τότε, θα παραμείνω πεισματικά αρόδου.

Κάτι λείπει!

Τριαντάφυλλος Τρανός, απο την Αυγη...

«Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα...» δήλωσε μεταξύ άλλων πομφολύγων στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, μετά την ολοκλήρωση του Ecofin στο Λουξεμβούργο, ο Γκίκας Χαρδούβελης.
Η δήθεν επικοινωνιακή άνεση και το αμφιβόλου ποιότητας χιούμορ του νέου υπουργού Οικονομικών
μοιράζεται την ίδια καταγωγή και τα ίδια αναιμικά κοινωνικά χαρακτηριστικά με αυτό των προκατόχων του αλλά και των εντολέων του.
Το  πνευματικό νοικοκυριό της νεοδεξιάς παράταξης που μας κυβερνά σήμερα διαμορφώθηκε κυρίως στα πανεπιστήμια της Δύσης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, στο περιθώριο όμως της πραγματικής μόρφωσης, εκεί όπου οι παραδοσιακές κοινωνικές και δημοκρατικές αξίες πάλευαν για να συνέλθουν από τα χτυπήματα του πολέμου και να μην απορροφηθούν από τις «μαύρες τρύπες» που άνοιξε αυτός σε ολόκληρη την ήπειρο.
Στη συνέχεια οι αξίες αυτές υποβαθμίστηκαν σε διακοσμητικούς θεσμούς σε έναν όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπου κυριάρχησαν πανίσχυροι οργανισμοί χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, θεσμοί που δεν λογοδοτούν σε κανέναν και κυρίως σε εκείνους των οποίων τις ζωές καταστρέφουν. Κυριάρχησαν παντού με την αμέριστη συνδρομή των ΜΜΕ, τα οποία συστηματικά, με σχεδόν θεολογικό τρόπο, διαστρέφουν και κακοποιούν την αλήθεια, όπως έκανε πρώτη η μεσαιωνική Εκκλησία στον πόλεμο που κήρυξε κάποτε απέναντι στους εξεγερμένους χωρικούς.
Τι κάνουν όμως οι αριστεροί; Είμαστε αδύναμοι; Είμαστε τελικά απλά τα ανήμπορα θύματα της οικονομικής κρίσης; Έχουν οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας την παραμικρή επίδραση στις ανελέητες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου; Έχουμε τη δύναμη να επιφέρουμε κάποια ουσιαστική αλλαγή; Πέντε χρόνια μετά την κοινωνική συντριβή, ποια αιτήματα θα πρέπει να προβάλλει η πλειοψηφία των πολιτών;

Της δικαιοσύνης ήλιε σαμαροβενιζελικέ...

Τρυπιο Ευρω...

Δεν είμαι θιασώτης τής αυτοδικίας. Υποτίθεται πως σε μια ευνομούμενη κοινωνία λειτουργούν οι θεσμοί οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη διατήρηση της εθνικής ασφάλειας και της τάξης, καθώς και με την απονομή τού δικαίου. Τί γίνεται, όμως, όταν στρατός, αστυνομία και δικαιοσύνη δεν υπηρετούν την πατρίδα και τους πολίτες, αλλά την κυβέρνηση και τους νταβατζήδες της;
Γιατί να αισθανόμαστε προστατευμένοι όταν ξέρουμε ότι με το που θα βρεθούμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε κατά τής οικονομικής μας γενοκτονίας θα βρεθούν απέναντί μας ένστολοι στους οποίους οι σαμαροβενιζέλοι έχουν τάξει αυξήσεις για να εξαπολύουν κύματα αποτρεπτικής βίας σε όποιον τολμήσει να βγάλει το κεφάλι του από το νερό; Και πώς να νιώθουμε σίγουροι ότι θα βρούμε το δίκιο μας στα δικαστήρια κατά των απανωτών αντισυνταγματικών μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνώντες, με τα οποία καταστρατηγείται το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση, όταν οι δικαστές τα τσεπώνουν αναδρομικώς με κυβερνητική χείρα βοηθείας ώστε σε λίγο καιρό να βγάλουν νόμιμη και συνταγματική ακόμα και τη δουλεία σε αυτήν τη χώρα;...

ΜΟΥΝΤΙΑ(Β)ΛΙΤΟ...

Καρτεσιος...

Κι εμένα μ’ αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Αν και δεν έκανα ποτέ ιδιαίτερη καριέρα σαν οπαδός, ΑΕΚ με αναστολή είμαι μέχρι να ξεμπερδέψει η ομάδα από τα λαμόγια που την προεδρεύουν.
Εδώ και χρόνια έχω βολευτεί στις κερκίδες ενός δημοτικού σταδίου που παίζουν τοπικά. Ούτε ξέρω τις ομάδες, διαλέγω μια στην τύχη κάθε φορά και την υποστηρίζω μέχρι να λήξει το παιχνίδι.
Κατόπιν τούτου δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους που χάρηκαν χτες για τη νίκη της εθνικής. Όμως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους που όταν τους καλούν οργανώσεις και κόμματα να κατέβουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αυτοί να μην κουνάνε βλέφαρο κι όταν τους καλεί ο Σάντος να βγουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το ανέβασμα της τιμής των μετοχών παικτών και προπονητή, να βγαίνουν και να προσκυνούν στην άσφαλτο.
Έχει ενδιαφέρον να ακούς ανθρώπους να δηλώνουν γεμάτοι από «εθνική υπερηφάνεια» ενώ ταυτόχρονα ανέχονται σιωπηρά και αδιαμαρτύρητα να ζουν σε μία χώρα χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς κυριαρχία, χωρίς βουλή και με μια κυβέρνηση εντολοδόχων που υπηρετούν εντολείς πλήρους γερμανικής και τραπεζικής υπερεθνικής υπερηφάνειας.
Εντάξει, με ό,τι μπορεί χαίρεται ο καθένας. Στην αρχαία Ρώμη χαίρονταν όταν έβλεπαν λιοντάρια να τρώνε ανθρώπους και στο σύγχρονο κόσμο κάποιοι χαίρονται βλέποντας σκυλιά να αλληλοφαγώνονται σε κυνομαχίες. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν παραξενεύομαι πλέον.